یحیی و پایان یک نیم‌فصل عجیب در پرسپولیس

سرخپوشان در هفته پایانی دور رفت میزبان فجرسپاسی بودند و شاید گمان می‌رفت دست‌کم برابر این تیم یک پیروزی آسان به‌دست بیاورند، اما قرمزها خرق‌عادت نکردند و باز هم هواداران را تا ثانیه پایانی برای تثبیت پیروزی معطل و مضطرب نگه داشتند. پرسپولیس در نیم‌فصل اول 9پیروزی به دست آورد که 6تا از آنها فقط با اختلاف یک گل به‌دست آمد. به این پیروزی‌های اقتصادی از 2جنبه مثبت و منفی می‌توان نگاه کرد.

چرا باید خوشحال بود؟

هر چقدر از فرم و کیفیت بازی پرسپولیس انتقاد کنیم، باز هم این تیم با همین نمایش‌ها موفق شده خودش را در کورس قهرمانی نگه دارد و این اتفاق بسیار مهمی است. سرخپوشان در حالی دور رفت را به پایان رساندند که با 32امتیاز در فاصله 3امتیازی صدر قرار دارند. این در حالی است که اگر کمیته استیناف حکم پرونده گل‌گهر را برگرداند، فاصله قرمزها با استقلال صدرنشین به یک امتیاز تنزل خواهد کرد؛ آنچه هرگز غیرقابل جبران نیست و در صورت تقویت پرسپولیس در پنجره زمستانی در دسترس یحیی گل‌محمدی خواهد بود. برای اینکه ارزش کار پرسپولیس را درک کنید، تنها کافی است به یاد بیاورید سپاهان با تمام بازیکنان مهمی که در اختیار دارد و با وجود کسب 3امتیاز عاریه‌ای به‌خاطر حکم کمیته انضباطی، نیم‌فصل اول را با 3امتیاز کمتر از سرخپوشان پایتخت به پایان رساند. تازه اگر استیناف حکم گل‌گهر را برگرداند، سپاهان با 26امتیاز عملا از بخت بسیار کمی برای کسب عنوان قهرمانی برخوردار خواهد شد. همه اینها یعنی پرسپولیس در بدترین روزهایش هم بلد است خودش را سر پا نگه دارد و البته که این فضیلتی بزرگ به‌شمار می‌آید. از شخصیت برتری‌جوی قرمزها و باور آنها به موفقیت در هر شرایطی، یک اکسیر جادویی و دشوار به‌دست آمده که این روزها به‌کار تیم آمده است. یحیی گل‌محمدی و کادرش در نیم‌فصل دوم با استفاده از همین اکسیر و افزودن بر بنیه تیم، می‌توانند به کسب قهرمانی ششم امیدوار باشند.

چرا باید ترسید؟

بدبین‌ها اما می‌توانند به این موضوع فکر کنند که روند اضمحلال پرسپولیس قهرمان، غیرقابل انکار به‌نظر می‌رسد. پرسپولیس در 6پیروزی از 9بردش فقط با یک گل اختلاف برنده شده و این برتری همواره تا آخرین ثانیه در معرض نابودی بوده است. بدتر اینکه حتی 3برد دیگر این تیم هم چندان قاطعانه به‌دست نیامده است. در 2پیروزی مشابه 3 بر یک برابر فولاد و پیکان، فقط توپ‌های پرسپولیس وارد دروازه شد و برد 2 بر صفر این تیم برابر ذوب‌آهن هم شاید یکی از بدترین نمایش‌های فصل سرخپوشان بود. طبیعتا یحیی و هوادارانش از ریزش ستاره‌ها به‌عنوان بخشی از دلایل افت پرسپولیس یاد خواهند کرد. خب این استدلال درستی است، اما مگر امثال فجرسپاسی، هوادار، پیکان یا آلومینیوم کدام بازیکنان را در اختیار دارند که پرسپولیس در مقابل این تیم‌ها دچار مشقت می‌شود؟ با هیچ متر و معیاری نمی‌توان موجودی فعلی پرسپولیس را با رقیبی مثل فجر مقایسه کرد؛ تیمی که 8بازیکن ترکیب اصلی‌اش سربازان عموما متوسط و ناشناخته لیگی هستند و تنها با یک گل تصادفی به پرسپولیس می‌بازد. برخی عقیده دارند شاید اگر اسم پرسپولیس و رنگ سرخ پیراهن از تیم فعلی یحیی حذف شود و آنها با نام و نشانی دیگر در مسابقات حاضر شوند، خبری از این پیروزی‌های حداقلی نباشد. در حقیقت این برند پرسپولیس است که خیلی مواقع رقبا را مرعوب می‌کند و کار را برای پرسپولیس درمی‌آورد. طبیعتا این مسئله هم تا زمان خاصی کارکرد خواهد داشت؛ در نتیجه پرسپولیس برای بقا در صدر قدرت فوتبال ایران نیاز به بهبود تاکتیکی و فنی دارد. در مورد این تیم باید دلایل افت فردی برخی مهره‌های کارآمد و نیز افول توان بدنی تیم مشخص شود. بدون اینها و صرفا با نتایج یک بر صفر برای طولانی‌مدت نمی‌توان شیرین‌کام بود. همیشه قرار نیست یک گل بزنی و با خداخدا کردن هواداران در ثانیه‌های پایانی معمولی‌ترین تیم‌های لیگ را ببری...