فرهاد مجیدی می‌خواهد اشرف غنی باشد یا زلنسکی؟

اینکه رقبا در این ماجرا اعمال نفوذ کرده اند یا فشار های رسانه ای روی این موضوع تاثیر گذاشته باشد اصلا مساله عجیب و غریبی نیست و به هرحال طبیعی است که رقبا برای رسیدن به موفقیت و کشیدن ترمز آبی ها و فرهاد مجیدی دست به هرکاری بزنند. در این که جدایی ناخواسته یزدانی و مرادمند استقلال و مجیدی را به چالش کشیده است تردیدی وجود ندارد، اما موضوع اصلی اینجا است که کادرفنی و مدیران باشگاه برای مدیریت این ماجرا چه برنامه و سیاستی را در پیش می گیرند. اگر قرار باشد فرهاد مجیدی و سردار آجورلو با قهر کردن و سخنرانی های تنش زا در آتش حاشیه ها هیزم بیشتری بریرند، آنوقت بدون تردید روند نزولی استقلال با سرعت و شتاب بیشتری شروع خواهد شد و تا قبل از پایان فصل قافیه را به پرسپولیس و دیگر رقبا می بازند. درس گرفتن از رقبا و مردان موفق یکی از راه های رسیدن به موفقیت است. پرسپولیس برانکو با پنجره بسته می تواند یک نمونه و الگو دم دستی برای مجیدی و استقلالی ها باشد. تیمی که در آن شرایط با اقتدار قهرمان لیگ شد و در ادامه تا فینال آسیا پیش رفت.معروف است که جنگ و بحران. ملت ها را متحد و نیرومند تر می کند. چیزی شبیه به آنچه که در اوکراین می گذرد. مقایسه جالبی که امروز میان روسای جمهور افغانستان و اوکراین وجود دارد. یکی بدعهدی امریکایی ها و ناتو را بهانه ای برای شکست و فرار کرد و دیگری در شرایطی که امریکا و غرب به او پشت کردند برابر دومین ارتش قدرتمند جهان ایستادگی کرد تا فارغ از نتیجه نهایی این جدال نابرابر دنیا به احترامش کلاه از سر بردارد و دوست و دشمن تحسین اش کنند. مجیدی و آجورلو دوانتخاب دارند. یکی اینکه خودشان هم غرق در حاشیه ها شوند و بهانه ای برای ناکامی های آینده جور کنند که دقیقا حرکت در مسیر و نقشه احتمالی رقبا است. دیگر اینکه مشکل تراشی ها و مانع گذاری ها مربیان و بازیکنان را برای رسیدن به موفقیت متحد تر و مصمم تر کند تا هیچ تیمی در هیچ میدانی نتواند حریف انگیزه و دوندگی و تلاش آنها شود. اینها انتخاب های پیش روی مجیدی و آجورلو است که می خواهند کدام یکی باشند، یک رهبر بازنده و بهانه جو یا یک رهبر مبارز و تحسین بر انگیر که با تمام توان برای اهدافش مبارزه و ایستادگی می کند؟ فرهاد باید انتخاب کند که می خواهد کدام یکی باشد، یک بازنده بهانه جو یا مبارز شکست ناپذیر؟