کاوه کم فروشی نکرد/ بدنبال حقش رفت!

در شروع فصل انتقادهای بسیار زیادی متوجه این بازیکن و هم‌تیمی‌ها بود اما تحول استقلال از هفته‌های پایانی نیم‌فصل اول کلید خورد و نقش مهاجم شماره 9 در شکل‌گیری این تحول انکارنشدنی بود. کاوه با هوش و درک مثال‌زدنی‌اش از مسابقه، بارها با پاس‌های طلایی بازیکنان استقلال را در موقعیت‌ گلزنی قرار داد و هر چه به اواخر فصل نزدیک شدیم، گلزن‌تر و خطرناک‌تر شد. بغل‌پاهای جذاب این بازیکن، مسیرصعود استقلال از گروه‌اش در لیگ قهرمانان آسیا را هموار کرد. گل او در مسابقه رفت با العین، می‌توانست استقلال را به جمع هشت تیم برتر آسیا برساند اما تحقیر در بازی برگشت، تبدیل به آخرین بازی کاوه در لباس آبی‌های پایتخت شد.

 

انگیزه مهم کاوه برای امضای قرارداد با استقلال، دعوت‌شدن به تیم ملی بود. او با وعده ملی‌پوش‌شدن پیراهن استقلال را بر تن کرد و امیدوار بود که رابطه خوب منصوریان با کی‌روش، نامش را به نبرد مهاجم‌ها در تیم ملی وارد کند. این اتفاق اما هرگز رخ نداد. در آخرین اردو قبل از صعود به جام جهانی، نام هیچکدام از بازیکنان استقلال در فهرست تیم‌ملی دیده نمی‌شد. درست 365 روز قبل از برگزاری جام‌جهانی، کاوه خودش را لژیونر کرد تا آخرین خیز را برای دعوت‌شدن به تیم ملی و حضور در جام‌جهانی بردارد.

 

حضور در فوتبال اروپا، تضمین‌شده‌ترین راه برای جلب اعتماد کارلوس کی‌روش است. روشی که قبل از کاوه، برای بسیاری از فوتبالیست‌ها نتیجه داده است. سرمربی پرتغالی شش سال قبل، یکی از بی‌لژیونرترین نسل‌های تاریخ فوتبال ایران را تحویل گرفت. نسلی که در آن فقط جواد نکونام و مسعود شجاعی در اروپا توپ می‌زدند. او به تدریج شرایطی را در فوتبال ایران به وجود آ‌ورد که بسیاری از ستاره‌ها برای ملی‌پوش‌شدن، ملزم به پیوستن به باشگاه‌های اروپایی بودند. محصول سیاست خاص کی‌روش، قرارگرفتن 7 لژیونر در ترکیب ثابت ایران مقابل ازبکستان بود که 6 نفرشان در اروپا به میدان می‌رفتند.