مردی که چیزی جز اشک و آه نصیبش نشد/ پایان راه یک ستاره

ستاره برزیل هر کاری که می‌توانست را برای ثبت یک لحظه تاریخی در حرفه‌اش انجام داد اما در نهایت چیزی جز حسرت و اشک و یک وداع تلخ نصیبش نشد.

قرار بود شنبه شب، شبی برای تغییر زندگی حرفه‌ای نیمار باشد، شبی که جایگاه او به عنوان اسطوره فوتبال برزیل را تثبیت می‌کرد.

سالهاست که او با بزرگان فوتبال برزیل مقایسه می‌شود اما هیچ وقت به طور قطعی نام او را در کنار آنها قرار نمی‌دادند. منتقدانش می‌گویند او چیزی کم دارد و همه ما می‌دانیم آن چیست.

با وجود همه گلهایی که زده، تکنیکی که دارد و جامهایی که به دست آورده، همه برزیلی‌ها را با جام جهانی می‌سنجند. بزرگان برزیل همگی دست کم یک جام را برده‌اند، نیمار اما هنوز چشم اتتظار اولین جام بود.

بالاخره لحظه او فرا رسید، لحظه‌ای که تیم ملی کشور او را در معرض جامی قرار داد که همیشه از دست نیمار فراری بود. زمانی که او راه خود را با شکافتن قلب خط دفاعی کرواسی باز کرد و توپ را به سقف دروازه حریف چسباند این جمله در ذهن همه پدیدار شد که «این بار وقتش است». نیمار به رکورد ۷۷ گل پله رسید و مهم‌تر اینکه گلی زد که باعث برد برزیل در وقت‌های اضافه یک بازی در جام جهانی شد.

سالها نیمار منتظر چنین لحظه‌ای بود که میراث خود را در جام جهانی نیز به جا بگذارد و جمعه شب در ورزشگاه اجوکیشن سیتی سرانجام این کار را کرد.

اما چه شد که همه چیز در عرض چند دقیقه همه چیز به هم ریخت؟ چه شد که ناگهان خیلی سریع و خیلی ظالمانه همه چیز برای نیمار عوض شد، مردی که به نظر می‌رسید جایگاه خود را به عنوان یکی از اسطوره‌های فوتبال برزیل با همین گل پیروزی بخش تثبیت کرده باشد ناگهان خود را در شرایطی دید که نمی توانست جلوی اشک‌هایش را بگیرد؟ چگونه کسی مثل او ناگهان از عرش به فرش رسید؟ میراث بازیکنی مثل او چگونه در آینده تعریف خواهد شد وقتی فقط چند دقیقه باعث تغییر همه داستان شد؟

چقدر فوتبال می‌تواند ظالم باشد؟ نیمار در عرض کمتر از ۱۰ دقیقه از یک قهرمان ملی تبدیل شد به یک پاورقی ساده در داستان برد قهرمانانه کرواسی در ورزشگاه اجوکیشن سیتی.

هیچ چیز نمی‌توانست جلوی اشک‌های او را بعد از اینکه صعود کرواسی قطعی شد بگیرد. او مدتی روی زمین افتاده بود و مات و مبهوت به آسمان نگاه می‌کرد و به زور خودش را از روی زمین بلند کرد. هم‌تیمی‌هایش، همانها که بعد گل دیدنی‌اش او را کنار خط کرنر در آغوش گرفته بودند و با او می‌رقصیدند حالا توانی برای دلداری دادن به او نداشتند چون خودشان بیشتر از او اسیر این غم و ناراحتی بودند.

این غمی بود که همه برزیلی ها را در بر گرفته بود، اما در مورد نیمار شاید بیش از دیگران و متفاوت از آنها بود. او کسی است که به دنبال کسب جایگاه اسطوره ای در فوتبال برزیل و جهان است و هنوز به این خواسته خود نرسیده است. او کسی است که در همه عمر فوتبالی‌اش با بزرگترین فوق ستاره‌های فوتبال در رقابت و در مقایسه بوده است. به همین دلیل، این شکست بزرگ برای او بود، یک ناکامی جدید و بزرگتر از قبلی ها.

ناکامی‌های قبلی او را هم به راحتی می‌توان به یاد آورد. مصدومیت جام جهانی ۲۰۱۴، محرومیت از کوپا آمریکا ۲۰۱۵، حذف از جام جهانی ۲۰۱۸ و از دست دادن کوپا آمریکا ۲۰۱۹.

این یکی اما شاید از همه تلخ‌تر باشد. بیشتر از همه به این خاطر که قرار بود یک شب تاریخی برای نیمار رقم بخورد. او به رکورد پله اسطوره فوتبال برزیل رسید که خودش در بستر بیماری و در حالی که شایعه مرگ او هم منتشر شده بود، این بازی را تماشا می‌کرد. حالا هیچ بازیکنی در تاریخ فوتبال برزیل بیشتر از نیمار گل نزده است. این یک آمار برازنده نیمار است و رقم خوردن آن می‌توانست زمینه‌ساز یک اتفاق بزرگتر در دوران حرفه‌ای او نیز باشد.

لحظاتی بعد از گل دیوانه کننده و دیدنی نیمار، کرواسی آن را جبران کرد. برزیل ناگهان به خواب رفت و راه را برای حریف زیرک خود هموار کرد تا به بازی برگردد و گل تساوی را بزند و همه چیز را به ضربات پنالتی بکشاند.

فرصت پنالتی زدن هرگز نصیب نیمار نشد، جنبه‌ای دیگر از فاجعه‌ای که قلب برزیلی‌ها را تا همیشه به درد خواهد آورد. تمام کاری که نیمار توانست انجام دهد این بود که پنالتی خراب کردن رودریگو و مارکینیوس را تماشا کند، یک درماندگی تمام عیار. بازیکنی که همیشه بار مسئولیت برزیل را به دوش می‌کشید این بار نمی‌توانست هیچ کاری برای نجات تیمش انجام دهد.

میراث نیمار در رده ملی داستان پیچیده‌ای دارد و طبق گفته خودش او فرصت چندانی برای بهبود شرایط در این زمینه ندارد. ستاره پاری‌سن‌ژرمن قبل از جام جهانی گفته بود: «فکر می‌کنم جام جهانی قطر آخرین جام من باشد» و بعد بازی جمعه شب با اشک‌های خود به ماجرای بازنشستگی‌اش از بازی‌های ملی قوت بیشتری بخشید.

نیمار گفته بود که می‌خواهد در این جام به بزرگترین رویایی که از کودکی داشته دست یابد اما نتوانست. به جای آن، اشک و حسرت برایش باقی ماند مثل جام جهانی ۲۰۱۴ که در خاک خود ناکام ماندند.