در فوتبال مثل مارگزیده‌ای شده‌ایم که از ریسمان سیاه و سفید هم میترسیم!

از او بابت حضور در باشگاه‌های بزرگ بوندس‌لیگا و تیم‌های ملی آفریقایی یا آمریکایی تعریف می‌کنند و برخی هم عکس این نظریه را دارند. عده‌ای او را مربی‌ای می‌دانند که تا 5، 6 سال قبل موفق بوده و این سال‌ها نتوانسته نتایج درست و حسابی بگیرد.

تعداد باخت‌های سال‌های اخیرش را بیشتر از تعداد بردها عنوان می‌کنند و شفر را مربی تمام‌شده‌ای می‌دانند. با این همه باز هم تأکید باید کرد از نظر فنی باید صبر کنیم و نتیجه کارش را ببینیم. قطعاً از بازی با فولاد خوزستان می‌توان تا حدودی به این مهم پی برد که این مربی چند مرده حلاج است اما آنچه در این برهه مهم‌تر از هر چیزی به نظر می‌رسد شکل و شمایل بستن قرارداد با اوست. ما که در این مناسبات جایی نداریم و فقط از بیرون برای تیم محبوب‌مان دلسوزی می‌کنیم ولی آنچه در تیم‌های رقیب تهرانی و غیر تهرانی دیده‌ایم همگی در این سال‌ها با بازیکنان و مربیان خارجی به مشکل خورده‌اند.

مشکل نه از نظر کاری و یا اخلاقی بلکه به دلیل نوع بسته شدن قراردادهای‌شان. باشگاه پرسپولیس که رقیب همین استقلال خودمان است هنوز به دلیل پرونده‌ای که از ژوزه دارد درگیر فیفاست و باید دنبال تهیه پول هنگفتی برای حل مشکلش باشد.

پرسپولیس و تراکتور و دیگر باشگاه‌ها از جمله خود استقلال باید آیینه‌ای برای خودشان باشند تا در بستن قرارداد دقت نظر لازم را رعایت کنند. هرچند که حالا دیگر این اتفاقات در استقلال انجام شده و باید به انتظار نتایج کار نشست ولی در مجموع شرایط فوتبال ما به گونه‌ای است که مثل مارگزیده‌ای شده‌ایم که از ریسمان سیاه و سفید هم می‌ترسیم ولی این فقط برای ما بیرون نشسته‌‌هاست و آنهایی که در رأس کار هستند ظاهراً نمی‌خواهند از این همه پرونده و شکایت و شکایت‌کشی به فیفا و ‌ای اف سی درس بگیرند.

اینکه حقوقدان در باشگاه باشد یا نه قطعاً در این باره اهمیت بالایی دارد. بودن فردی که به این مسائل آشنایی لازم را دارد می‌تواند کمک کند تا خیلی از این اتفاقات رخ ندهد البته به شرطی که حقوقدان این کاره باشد. مدیران باشگاهی در استقلال و پرسپولیس باید بخشی از انرژی‌شان را برای صاف کردن بدهی‌های انباشته شده خرج خارجی‌هایی کنند که پیش‌تر در این دو تیم کار کرده و به هر دلیلی رفته‌اند.