میادین مهم و نمادین و اهمیت میدان در حیات بشر
عامل اصلی نیاز به میدان اما حقیقت همان چیزی است که یونان باستان نماد آن بود: تنفس دموکراتیک در یک فضای عمومی و مردمی، چرا؟! چون محبوبیت امروزی میدان در آین نکته نهفته است که مکان بسیار مناسبی برای اجتماع مردم در برگزاری جشن‌ها، نشان دادن شادی‌ها و نگرانی‌ها، و حتی اعتراض به وضع زندگی روزمره خویش است.
از زمانی که تمدن یونان نقش میادین مرکزی شهرها را به عنوان اصلی اجتماعات بزرگ بشری تثبیت کرد تا به امروز که این فضای شهری به جزئی از زندگی اجتماعی مبدل شده راهی بس دراز طی شده است.
عامل اصلی نیاز به میدان اما حقیقت همان چیزی است که یونان باستان نماد آن بود: تنفس دموکراتیک در یک فضای عمومی و مردمی، چرا؟!
چون محبوبیت امروزی میدان در آین نکته نهفته است که مکان بسیار مناسبی برای اجتماع مردم در برگزاری جشن‌ها، نشان دادن شادی‌ها و نگرانی‌ها، و حتی اعتراض به وضع زندگی روزمره خویش است.
همچنین میادین محل گفتگو و ملاقات تجار و کسبه، فیلسوفان و ادیبان، سیاستمداران و سردارانی بوده که در این ملاقات‌ها تصمیمات جدی می گرفته‌اند و البته امروز ممکن است دیگر تجار و سیاستمدار و سردار در میادین همدیگر را ملاقات نکنند اما بی‌شک محل ملاقات مردمان فقیر و طبقات اجتماعی مختلف و همچنان محل ملاقات ادبا و فلاسفه می‌باشد.
برای همین است که در سال‌های اخیر اکثر شهرهای جهان برای باز سازی و احیای میادین و بخش‌های تاریخی خود هزینه‌های گزاف اختصاص می‌دهند زیرا مفهوم میدان در گوشه و کنار جهان برای مردم بجهت جمع شدن دوباره، معنایی مجدد یافته و حتا تبدیل به مد شده است.
میدان‌های متروکه‌ای در شهر های آمریکا مثل هوستون، دویتروت، پیتزبورک و... اخیرا مورد توجه قرار گرفته و حتا نسل جدید به ابتکار خود آنها را باز سازی کرده و می‌کنند.
امروزه زندگی فردی و زیست تک ساحتی انسان را وادار می‌کند تا به جمع پناه ببرد و چه عاملی راحت‌تر، در دسترس‌تر و ارزان‌تر از میدان؟!
میدان‌هایی در جهان مشهور و نمادین شده‌اند که تنها محل تجمع مردمان بوده‌اند و نیروی انسانی در آنجا غالب بر ماشین بوده است که به برخی از آنها اشاره می‌شود.
میدان تقسیم استانبول، میدان‌التحریر قاهره، میدان آزادی تهران، میدان انقلاب هاوانا، میدان تیانان من پکن، میدان ببل پلاتز برلین، میدان یادبود حادثه سپتامبر در نیویورک و...
این میادین فقط بخاطر تجمع کانونی مردم شهرت دارند و نه چیز دیگر، هرچند ممکن است برخی از آنها معماری جذابی هم داشته باشند مثل میدان آزادی خودمان.
قبلاً هم گفته بودم که مثلاً میدان تایمز نیویورک بخاطر ال ای دی‌ها و صفحات الکترونیکی تبلیغاتی فراوان و رهاسازی توپ در سال نو مسیحی شهرت دارد یا مثلاً میدان جامع الفنا در مراکش بخاطر وجود شعبده بازان و مار گیرها و غرفه‌های مواد غذایی و یا میدان زوکالو مکزیکوسیتی بخاطر قدمتش در برگزاری جشن‌ها و محل تجمع مکزیکی ها شهرت جهانی بخود گرفته است و....
آن وقت ما به دست خود میدانی به قدمت بیش از یک صدسال که خود جزئی از حریم دوازده هزارساله مکانی بزرگتر به نام چقاگاوانه است و نیز در چهل سال گذشته مکان تجمع مردم در شادی‌ها و غم‌ها بوده و نیز محل تجمع بزرگان و مفاخر ادبی در قبل و بعد از انقلاب چون موسوی گرمارودی، حمید سبزواری، احمد عزیزی، خندان کرمانشاهی، جلال آل‌احمد، علی‌اشرف درویشیان، فخرالدین حجازی، و.... بوده است و مراسم بشکوه راهپیمایی‌های دوران نهضت، مراسم عظیم تاسوعای حسینی، مراسم رحلت جانگداز امام راحل، مراسم استقبال از آزادگان، مراسم بدرقه رزمندگان، مراسم تشییع شهیدان، یادمان روزهای ارتش، دهه فجر، روز پاسدار و....
در این میدان برگزار می‌شده را به دست خود نابود می‌کنیم.
نکنید و این میراث را برای آیندگان بگذارید.
اینجا محل تجمع جوانان، سربازان، مردمان عادی، معلمان، روزنامه‌نگاران، کارگران، زنان، مذهبیون، انقلابیون، روشنفکران، پاسداران و... است.
با حذف میدان امام تجمع کانونی مردم را نابود کرده و زین پس باید شاهد افسردگی‌ها از یک سو و افزایش بزه‌ها از سوی دیگر باشیم.
نگویید کسی این‌ها را نگفت. نگویید فردا که ما نمی‌دانستیم.
در برابر خدا و وجدان خود و عقل‌های بیدار و نسل‌های آینده و بینات انقلاب و دفاع مقدس و خون شهیدان و درد جانبازان و آزادگان و ایثارگران مسئول و مدیونید و ما هیچ مسئولی که امروز می‌تواند کاری کند و نمی‌کند نخواهیم بخشید.
جاودان باد یاد و نام و راه شهیدان
