با آلزایمری‌ها چگونه رفتار کنیم؟
بیماری آلزایمر به مراقبت ۳۶ ساعته در روز نیاز دارد؛ در عین حال مراقبین این بیماران نقش بسیار ویژه‌ای در روند کاهشی این بیماری دارند و باید بدانند که چگونه با این بیماران رفتار کنند.
مهم‌ترین عامل خطرساز در ابتلا به بیماری آلزایمر، سن است. حتی با وجود سایر عوامل خطرساز، بیماری آلزایمر زود ظاهر نمی‌شود و معمولا در سنین بالا عارض می‌شود. با این حال شواهد نشان می‌دهد که فرایند بیماری سال‌ها قبل از بروز علائم شروع می‌شود.
برای شناسایی و تشخیص بیماری آلزایمر یک بررسی کلینیکی و پزشکی توسط پزشکان متخصص (متخصص مغز و اعصاب، روان پزشکی و پزشکی سالمندی) لازم است. این بیماری بیشتر در افراد بالای ۶۵ سال بروز می‌کند. نژاد و موقعیت اجتماعی افراد تاثیری در بروز آن ندارد. بیماری آلزایمر علاج ندارد و یک بیماری پیش‌رونده و تخریب کننده مغز است که در طول زمان پیشرفت می‌کند.
فرد مبتلا به آلزایمر برای این که قابلیت درک وقایعی که در اطرافش اتفاق می‌افتد را از دست می‌دهد، خیلی غمگین است و احساس تنهایی می‌کند. برای همین لازم است اطرافیان وی خونسردی خود را حفظ کنند، به او محبت کنند و با عشق با او برخورد کنند؛ چرا که فرد مبتلا هنوز توانایی درک و ابراز عشق و محبت را دارد. در این رابطه بغل کردن و بوسیدن دو روش موثر هستند.
تصور نکنید فرد مبتلا به آلزایمر چیزی را درک نمی‌کند؛ چراکه او درک می‌کند ولی گاهی فقط نمی‌داند چگونه پاسخ دهد. فرد مبتلا احساس سرگشتگی و گیجی می‌کند و برای همین است که نباید همه چیز را به یکباره به او گفت یا از او خواست. باید با آرامش در حالی که به چشمان او نگاه می‌کنید، با او صحبت کنید.
اگر فرد مبتلا در انجام کار دچار اشتباه شد، به یاد داشته باشید وانمود کنید شما متوجه اشتباه او نشده‌اید. بگویید همه چیز مرتب است. به این ترتیب او شرمنده نخواهد شد. همچنین بهتر است هیچ دارویی در دسترس فرد مبتلا نباشد؛ چرا که ممکن است داروی اضافه مصرف کند.
بنا بر اعلام انجمن آلزایمر ایران، منزل و محل زندگی این افراد باید مناسب برای فرد سالمند باشد، درست مانند خانه‌ای که برای یک کودک نوپا چیده می‌شود. آشپزخانه، حمام و در ورودی باید همیشه تحت نظر باشد تا از وقوع حادثه پیشگیری شود. فرد مبتلا به آلزایمر توانایی تنظیم مخارج و کنترل حساب پول خود را ندارد. بنابراین برای خرید و یا پرداخت قبوض لازم است کسی به او کمک کند؛ اما توجه کنید بسیار مهم است که همه این کارها را با همراهی خود فرد انجام دهید و نه اینکه به جای او انجام کارهایش را بر عهده بگیرید.
از طرفی نیز بیماری آلزایمر تمام افراد خانواده را تحت تاثیر قرار می‌دهد؛ بنابراین مهم است که به دنبال کسب اطلاعات و تجربه و حتی کمک گرفتن از سازمان‌هایی نظیر انجمن آلزایمر باشید که از افراد و خانواده‌هایی که شرایط مشابه دارند، تشکیل شده است.
شکی نیست که ژنتیک نقشی در ابتلا به بیماری دارد، ولی فقط درصد کمی از موارد مربوط به ژن‌های خاصی هستند که موجب بیماری موروثی می‌شوند. در صورتی که یکی از اعضای خانواده مبتلا به بیماری آلزایمر است، احتمال بسیار کمی برای ابتلای اعضای دیگر نیز وجود دارد.
فرد مبتلا به بیماری آلزایمر با ارتقا بخشیدن کیفیت زندگی خود می‌تواند پیشرفت بیماری خود را کاهش دهد. فعالیت بدنی ملایم و مستمر به سلامت قلب و عروق کمک می‌کند و به طور محسوس خطر ابتلا به سکته قلبی، سکته مغزی، دیابت و بیماری آلزایمر را کاهش می‌دهد. همچنین می‌توان از میوه‌ها و سبزیجات که رنگ تیره داشته و دارای آنتی اکسیدان هستند، مانند انگور سیاه، تمشک، شاتوت، اسفناج، سبزی خوردن و روغن امگا ۳ در ماهی و روغن کانولا یافت می‌شود، استفاده کنند.