راه جدید مبارزه با سرطان با داروی ۱۵۰ ساله
دارویی که در سال 1848 به‌عنوان شل کننده عضلات کشف شد ممکن است در درمان سرطان مفید باشد. محققان دانشگاه ایالتی اوهایو بررسی‌های خود را در این زمینه آغاز کرده‌اند.
چندراه برای نبرد با سرطان ازجمله رادیوتراپی وجود دارد. رادیوتراپی با تخریب دی ان ای و تولید اکسیژن رادیکال با سلول‌های سرطانی مبارزه می‌کند.
وقتی سطح اکسیژن پایین می‌رود(hypoxia) بدن اکسیژن رادیکال کمتری تولید می‌کند و بنابراین در این بخش می‌توان گفت رادیوتراپی بی‌فایده می‌شود.
ازآنجایی‌که سلول‌های سرطانی به‌سرعت تقسیم می‌شوند به اکسیژن بیشتری در مقایسه با بافت سالم نیاز دارند. درعین‌حال رگ‌های خونی در تومورها نامناسب ساخته می‌شوند و باعث می‌شود تا کمتر کارآمد باشند.
این بدان معنا است که سلول‌های سرطانی اغلب خالی از اکسیژن می‌شوند و رادیوتراپی بر سرطان غلبه نمی‌کند. این مناطق مرده در بافت خون‌رسانی محدودی دارند و بنابراین دارو به سختی به این گونه بافت‌ها می‌رسد. بدین ترتیب هیپوکسی تاثیرات پرتودرمانی و شیمی درمانی را کاهش می‌دهد.
اگر سلول‌های بدخیم در مناطق هیپوکسی بعد از پرتودرمانی زنده بمانند، منبع عود تومور می‌شوند و در اینجا راه درمان برای غلبه بر چنین مقاومت درمانی مطرح می‌گردد.
دکتر نیکلاس دنکو از دانشگاه اوهایو و همکارانش به همین دلیل سعی کرده‌اند تا از داروی پاپاوِرین / papaverin (یکی از ترکیبات تریاک برای درمان اسپاسم و ...) برای مبارزه با سرطان استفاده کنند. تاکنون از داروی مذکور به‌طور مستقیم برای مبارزه با سرطان استفاده‌نشده است.
پاپاورین تنفس و اکسیژن‌رسانی به میتوکندری را مهار می‌کند و مسدود کردن فعالیت میتوکندری می‌تواند تومور را در برابر پرتودرمانی حساس‌تر کرده و جواب لازم را بدهد. یک دوز از پاپاوِرین قبل از پرتودرمانی باعث کاهش فعالیت میتوکندری می‌شود و محدودیت هیپوکسی و افزایش تخریب سلول‌های تومور را موجب می‌شود.