تصورات غلط در مورد ایدز را از بین ببریم

با توجه به مبتلا بودن 35 میلیون نفر در سراسر جهان به HIV بسیار مهم است که تصورات غلط حول این موضوع را از بین ببریم.

چگونه HIV انتقال می یابد؟

HIV می تواند از طریق خون، منی، ترشحات واژن، مقعد و شیر مادر از فردی به فرد دیگر انتقال بیاید. این اتفاقات می توانند بر اثر روابط جنسی محافظت نشده، تزریق مواد مخدر با سوزن های غیر سترون، از مادر به فرزند، پیوند اعضای بدن و انتقال خون آلوده رخ دهند.

ویروس HIV نمی تواند خارج از بدن زنده بماند بنابراین از طریق لمس کردن یا بغل کردن، استفاده از چنگال و قاشق، عینک و یا حتی مسواک انتقال نمی یابد. همچنین از طریق سرفه یا عطسه گسترش نمی یابد و در ادرار و مدفوع نیز یافت نمی شود.

شانس ابتلا به HIV از طریق رابطه جنسی دهانی و یا بوسیدن نیز بسیار کم است. تنها زمانی که زخم های بزرگ باز در دهان یا خونریزی لثه وجود داشته باشد بوسیدن می تواند مخاطره آمیز باشد. تاکنون نیز هیچ شواهدی در مورد ابتلا به این ویروس از طریق بزاق وجود نداشته است.

ایدز و HIV یکسان نیستند.

HIV مخفف ویروس نقص ایمنی انسان است که سیستم ایمنی بدن را آلوده و به آن حمله می کند. اگر درمان نشود و تعداد سلول های سفید خون به کمتر از 200 در هر میکرولیتر برسد، بیمار دچار ایدز( سندرم اکتسابی نقص ایمنی) یعنی آخرین مرحله HIV خواهد شد.

البته مثبت بودن HIV و یا داشتن ایدز تا چندین سال مرگ را به دنبال نخواهد داشت. بیش از 30 داروی مختلف تایید شده توسط آمریکا وجود دارد و روش های درمانی برای به دست آوردن مجدد سلول های سفید خون وجود دارد.

HIV در واقع مشابه ویروس یافت شده در میمون ها با نام SIV( ویروس نقص ایمنی میمونی) است که محققان معتقدند در اوایل قرن بیستم به HIV جهش یافته است.

شکارچیان و فروشندگان گوشت در کشورهای جنوب صحرای آفریقا معمولا دچار SIV شده و به نظر می رسد آفریقا مسئول گسترش این ویروس است. در واقع گسترش شهرهای آفریقایی ممکن است نقش مهمی در گسترش HIV داشته باشد.

ناآگاهی موجب مرگ می شود

راههای بسیاری برای جلوگیری از گسترش HIV وجود دارد. زنان باردار می توانند با مصرف داروهایی به نام درمان ضد رتروویروس(antiretroviral) از انتقال ویروس به فرزندان خود جلوگیری کنند. در هنگام انتقال خون و پیوند اعضا نیز ابتلا به ویروس ایدز کنترل شود. در مورد برخی از رفتارهای پرخطر نیز می توان از داروهای PEP استفاده کرد که مانع از نگه داشتن عفونت در بدن می شود.

بنابراین اگر راههای بسیاری برای جلوگیری از گسترش وجود دارد، چرا هر ساله بیش از 50000 ابتلای جدید صورت می گیرد؟ علت اصلی ناآگاهی مردم است. زیرا مردم آگاه نیستند که درگیر رفتارهای پرخطر هستند و به طور منظم به آزمایش و کنترل بیماری نمی پردازند.

HIV بر روی بسیاری از گروههای اقلیت تاثیر می گذارد. 46 درصد از افراد تازه آلوده در کشورهای آفریقایی و آمریکایی هستند. میزان ابتلا به این بیماری در بخش هایی که عوامل اجتماعی مانند فقر، آموزش و پرورش، دسترسی به مراقبت های بهداشتی و نژادپرستی یافت نمی شود، بیشتر است.

این ناآگاهی فقط در افرادی که آلوده می شوند، نیست بلکه در کل جامعه وجود دارد. اگر مردم اصول اولیه آموزش HIV را ندانند چگونه می توانند آن را درک کنند؟ برای مثال یک عضور پارلمان ایرلند شمالی به تازگی اعلام کرد که تا به حال در مورد ابتلا به HIV از طریق رابطه با جنس مخالف چیزی نشنیده است.

در حالی که کشورهایی مانند کانادا تقریبا هر سال برنامه های اطلاع رسانی عمومی برای آگاهی از این بیماری برگزار می کنند، اما کشورهایی مانند انگلستان سال هاست که این کار را نکرده اند و این محدودیت بسیار نگران کننده است. در نهایت افرادی وجود دارند که مایل به گسترش اطلاعات نادرست در مورد شرایط، علت و نحوه درمان آن هستند.

اگرچه HIV یک بیماری قابل کنترل است، افرادی که با آن زندگی می کنند اغلب از دید مردم انگ خورده اند و با ویروس مبارزه نمی کنند بلکه درگیری اصلی آنها تصورات غلط افراد دیگر است.