در مورد پرسپولیس و تساوی‌های ملال‌آور اخیرش
پرسپولیس در 3 بازی اخیرش فقط یک گل به ثمر رسانده که آن هم روی ضربه شروع مجدد بوده است؛ درست مثل تک‌گل قرمزها برابر الاهلی عربستان که روی کاشته به‌دست آمد. این موارد هواداران پرسپولیس را نگران کرده است. آنها، هم بیمناک از دست رفتن قهرمانی احتمالی هستند و هم می‌ترسند این افول، نمایی از پایان عصر برانکو در تیم باشد. به ماجراهای چند بازی اخیر پرسپولیس از دو زاویه می‌توان نگاه کرد.
نگاه بدبینانه؛ کسالت
پرسپولیس شاداب بازی نمی‌کند. این تیم در داربی تهران یک گل زد و 90دقیقه دفاع کرد. آن روز استراتژی قرمزها موفق بود و تنش‌های رختکن استقلال به این تیم برای کسب 3امتیاز کمک کرد، اما روز بازی با تراکتورسازی اتفاقی دیگر رخ داد و وقوع اشتباه از سوی مدافعان، 2امتیاز حیاتی از تیم گرفت. به هر حال شما همیشه نمی‌توانید روی عملکرد بدون نقص ساختار دفاعی حساب کنید و درست به همین دلیل است که می‌گویند یک گل هرگز تضمینی برای کسب پیروزی نیست. شاید اگر در 10دقیقه پایانی و در جو منقلب‌شده ورزشگاه تبریز شاگردان برانکو گل دوم را هم دریافت می‌کردند، الان وضع برای این تیم به‌مراتب بدتر شده بود. آنها در نیمه اول دیدار با ذوب‌آهن هم خوش‌شانسی‌هایی داشتند، درست مثل اقبال بلندشان در بازی با سپاهان که باعث شد ضربه سر سیاوش یزدانی با فاصله اندکی از کنار دروازه بیرون برود. هر کدام از این توپ‌ها اگر گل می‌شد شاید سرنوشت فصل را عوض می‌کرد. بنابراین امروز می‌شود سؤال کرد پرسپولیس چرا به جای هجوم و تعیین نتیجه با گلزنی، این اواخر مدام دنبال حفظ دروازه خودی و قناعت به حداقل‌ها بوده است؟ قطعا بخشی از این داستان به کم‌زهر بودن خط حمله سرخپوشان مربوط می‌شود. علی علیپور خسته شده و این اواخر به وضوح افت کرده، منشا را فروخته‌اند و بودیمیر هم یک بازی راه می‌رود و دو بازی استراحت می‌کند. سروش رفیعی کمتر به میدان می‌رود، ترابی هنوز به آن ستاره «بازی در بیار» تبدیل نشده و به هر حال حضور احمد نوراللهی تدافعی در پست وینگر راست هم کمی از قابلیت‌های تهاجمی تیم کم می‌کند. در این شرایط اگر پرسپولیس قهرمان لیگ شود، بیشتر باید ممنون سایر رقبا باشد که امتیازات کلیدی زیادی را از دست دادند. در این صورت سرخپوشان برای تداوم موفقیت‌هایشان در آینده باید فکری اساسی‌تر بکنند.
نگاه خوش‌بینانه؛ سیاست
نگاه دیگر این است که تصور کنیم پرسپولیسی‌ها در چند مسابقه اخیر با اشراف بر شرایط جدول آگاهانه از انجام بازی ریسکی، انتحاری و انرژی‌بر صرف‌نظر کرده‌اند. در حقیقت 3 باخت متوالی تراکتورسازی، شرایط جدول را به‌طور کامل تغییر داد و پرسپولیس فهمید که با به خرج دادن کمی سیاست و کسب امتیازات حداقلی هم قادر به هت‌تریک قهرمانی است. مخصوصا در بازی با سپاهان این موضوع به وضوح دیده شد. سرخپوشان می‌دانستند که اگر به سپاهان ببازند این تیم به فاصله دو امتیازی آنها خواهد رسید و در این صورت حتی با تساوی برابر تراکتورسازی هم قهرمانی‌شان شدیدا به خطر می‌افتد. بنابراین با تیم قلعه‌نویی مدارا کردند و در تبریز هم دنبال یک امتیاز بودند؛ امتیازی که کمک می‌کند آنها حالا فقط با کسب 4امتیاز از 2 بازی آخر برابر ماشین‌سازی و پارس‌جنوبی جم، دوازدهمین قهرمانی تاریخ باشگاه را قطعی کنند. به هر حال پرسپولیس در دو سال گذشته بسیار بیشتر از همه تیم‌های ایرانی بازی کرده و در همین دو مسابقه آخر هم برابر سپاهان و تراکتور ایستاد که امسال در آسیا نبودند و فقط روی مسابقات داخلی تمرکز داشتند. خوش‌بین‌ترها می‌توانند به بازی برگشت پرسپولیس با الاهلی عربستان اشاره کنند؛ مسابقه‌ای که اگرچه با شکست تیم همراه شد، اما سرخپوشان نمایش باطراوتی داشتند و شاید چیزی حدود 10موقعیت گلزنی از دست دادند. شاید به تعبیری بتوان گفت پرسپولیس اگر نیاز ضروری داشته باشد، روی دیگر فوتبالش را نشان می‌دهد. حالا باید صبر کنیم و عیار این نگاه دوم را دوشنبه‌شب در دیدار با پاختاکور ازبکستان محک بزنیم؛ مسابقه‌ای که سرخ‌ها به 3امتیازش نیاز حیاتی دارند. باید ببینیم آیا آن روز، سکانسی از پرسپولیس تماشایی اکران می‌شود یا دیگر از این خبرها نیست؟