چگونه از انتقال ویروس در محل نگهداری بیماران کرونایی پیشگیری کنیم؟
در مکان‌هایی مانند بیمارستان‌ها که بیماران کرونایی بستری می‌شوند، غلظت بالایی از ویروس کرونا وجود دارد که می‌تواند خطر قابل توجهی برای انتقال ویروس با عواقب بالقوه کشنده برای افراد شاغل در بیمارستان اعم از نیروهای پزشکی، پیراپزشکی، اداری و خدماتی به دنبال داشته باشد، لذا ضمن شناسایی منابع آلودگی، می‌توان با چند راهکار نسبت به پیشگیری از انتقال ویروس از طریق جریان هوا در محل نگهداری بیماران کرونایی، اقدام کرد.
آتنا رفیعی پور دانشجوی دکتری بهداشت حرفه‌ای دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با همکاری تیم علمی پویش قرنطینه اختیاری حداکثری متشکل از جمعی از دانشجویان دکتری و اساتید دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی با ارایه مطلبی در رابطه با پیشگیری از آلودگی بیمارستان‌ها به ویروس کرونا، آورده است: ویروس کرونا عمدتاً از طریق عطسه، سرفه، تماس پوستی و مخاطی و همچنین تماس با سطوح آلوده منتقل می‌شود. کروناویروس‌ها بر روی سطوح ته‌نشین می‌شوند و می‌توانند توسط فرایندهای ثانویه (نظیر جارو زدن) هوابرد شده و مجددا افراد را در معرض مواجهه قرار دهند.
در ادامه مطلب با اشاره به منابع دیگر آلودگی در بیمارستان‌ها آمده است: ویروس‌هایی که در اثر بزاق در هوا پراکنده می‌شوند، ممکن است پس از تبخیر رطوبت بر روی گرد و غبارها نشسته و به این ترتیب برای مدت طولانی‌تری در هوا باقی بمانند. در این میان تعویض ملافه‌ها و لباس بیمار و همچنین استفاده از جاروبرقی‌های خشک در ساختمان‌هایی با انبوه جمعیت غیریکسان نظیر خوابگاه‌ها، هتل‌ها و غیره هم از فعالیت‌های دیگری است که می‌تواند ویروس‌ها را به حالت هوابرد درآورده و افراد سالم را نیز در معرض مواجهه با ویروس‌ها قرار دهد. سینک‌ها، روشویی‌ها، دستگاه‌های تولید رطوبت و برج‌های خنک کننده در بیمارستان‌ها از دیگر منابع تکثیر و رشد ویروس‌ها هستند.
همچنین، مهمترین منبع آئروسل‌های ویروسی بیماری‌زا، دستشویی‌ها هستند که می‌توانند غلظت قابل توجهی از ویروس‌های هوابرد را انتشار دهند.
در ادامه این مطلب در رابطه با راه‌های پیشگیری از انتقال ویروس از طریق جریان هوا در محل نگهداری بیماران کرونایی، پیشنهادات زیر ارایه شده است:
در اتاق بیماران بستری و یا سرپایی مبتلا به کرونا باید سیستم فشار منفی حاکم باشد. هدف اتاق‌های فشار منفی کاهش انتقال بیماری از طریق مسیر هوایی است.
استراتژی تهویه در اتاق ایزولاسیون باید به گونه‌ای باشد که هیچ نقطه بدون تهویه‌ای که منجر به تجمع ذرات عفونی می‌شود وجود نداشته باشد.به اعتقاد برخی محققین وجود یک سیستم تهویه دارای مکنده (خروجی) در ارتفاع پایین به همراه یک کانال تامین کننده هوای سقفی که هوا را به صورت خطی به درون بدمد، در اتاق‌های ایزولاسیون برای ارائه دهندگان خدمات مراقبتی و بیماران بسیار مناسب است.
نرخ مناسب تعویض هوا در این بخش‌ها بهتر است بین حداقل 6 تا حداکثر 18 بار و ترجیحا 12 بار در ساعت در نظر گرفته شود. هر بیمار دارای عفونت ویروسی مسری بهتر است نزدیک به مکنده و هر بیمار دارای ضعف سیستم ایمنی بهتر است نزدیک به دمنده هوا باشد.
در بیمارستان‌ها از دستگاه‌های خشک کننده برقی دست‌ها که عمدتاً در سرویس‌های بهداشتی تعبیه می‌شوند استفاده نشود. زیرا منبع تأمین هوای آن ممکن است هوای داخل فضای ساختمان را به گردش درآورد و لذا باعث انتقال ویروس‌ها بر روی دست‌ها شود.
از جاروی خشک برای نظافت اتاق‌های مختلف بیمارستان اجتناب شود.
بیماران دچار نقص در سیستم ایمنی بدن در فضای جداگانه و با فاصله از بیماران مبتلا به کرونا بستری شوند و در اتاق آنها از فشار مثبت (دمنده‌های هوا) استفاده شود.