سلامت چشم و ویتامین های اثر گذار بر آن

چهار مورد از مهمترین ویتامین‌های لازم برای تیزبینی وجود دارد. هنگامی که در رژیم غذایی خود کمبود ویتامین A دارید، این می‌تواند به قرنیه و شبکیه آسیب برساند و به بینایی آسیب برساند. این بدان دلیل است که ویتامین A به تولید رنگدانه هایی کمک می‌کند که در شبکیه کار می‌کنند. هنگامی که ویتامین A کافی ندارید، ممکن است در دید در نور کم مشکل داشته باشید.

خوشبختانه این نوع کاهش بینایی اغلب وقتی که سطح ویتامین A به حالت طبیعی باز می‌گردد، بهبود می‌یابد. این بدان معناست که شما به احتمال زیاد به افزایش ویتامین A نیاز ندارید، به شرطی که مقدار توصیه شده روزانه را از ۰.۷ میلی گرم تا ۰.۹ میلی گرم دریافت کنید. ویتامین‌های گروه B – مانند B۶، B۱۲ و اسید فولیک – می‌توانند با جلوگیری از تحلیل رفتن ماکولای وابسته به سن (AMD)، وضعیتی که در آن شبکیه شما بدتر می‌شود و باعث تاری دید می‌شود، به بهبود سلامت چشم کمک می‌کند. این بدان دلیل است که ویتامین‌های گروه B سطح هموسیستئین خون شما را کاهش می‌دهد، اسیدی که می‌تواند عروق شبکیه چشم شما را تحت تأثیر قرار دهد و یک عامل خطر مستقل برای AMD است.

کمبود ویتامین‌های گروه B همچنین می‌تواند منجر به مشکلات عصب بینایی، بافت مسئول عکسبرداری از چشم به مغز شود. در کمبود شدید، می‌تواند باعث کاهش بینایی یا لکه‌های کور شود. آب مروارید، نواحی ابری که روی عدسی چشم شما ایجاد می‌شود، از جمله مهمترین دلایلی است که با افزایش سن بینایی شما بدتر می‌شود. ویتامین‌های C و E آنتی اکسیدان‌های قوی هستند. به همین ترتیب، آنها با خطر کمتری در بروز آب مروارید همراه هستند.

آنتی اکسیدان‌ها به محافظت در برابر رادیکال‌های آزاد کمک می‌کنند که می‌توانند باعث تغییر لنز در چشم شوند، و منجر به ایجاد ابری می‌شود که بینایی را مختل می‌کند. ویتامین E همچنین به عنوان یک آنتی اکسیدان در بدن شما عمل می‌کند و مطالعات نشان می‌دهد که ممکن است شما را از کاهش بینایی در سنین بالا محافظت کند. تحقیقات بیشتری لازم است، اما برخی مطالعات نشان می‌دهد که مصرف یک رژیم غذایی غنی از ویتایمن E یا مصرف مکمل‌های ویتامین E برای مدت طولانی می‌تواند به جلوگیری از آب مروارید و AMD کمک کند.