این افراد هرگز آویشن نخورند!

از مهم‌ترین استفاده‌های آویشن در بیماری‌های دستگاه تنفسی است. آویشن درختچه ای کوتاه و پر شاخه است. شاخه های علفی آن پوشیده از برگ هایی در قسمت فوقانی ساقه است. آویشن می‌تواند در درمان اختلالات قاعدگی و تسکین دردهای عادت ماهانه موثر باشد. آویشن عامل تصفیه کننده خوبی بوده و در درمان بی خوابی و امراض سوء هاضمه هاضمه مفید است.

یکی از شناخته شده‌ترین گیاهان دارویی از تیره نعناع است. آویشن Thymus vulgaris گیاهی است علفی، دارای ریشه مستقیم ، کم و بیش چوبی وبا انشعابات فراوانی می­باشد. شاخه‌ها زیاد و چوبی که به ارتفاع 30 سانتی متر می­رسد. ساقه‌های آویشن چهار گوش ، قهوه ای متمایل به سبز تا قهوه ای متمایل به ارغوانی ،و پوشیده از کرک است. برگ‌ها کوچک، باریک و کشیده به رنگ سبز متمایل به خاکستری و پوشیده از کرک با کناره های برگشته بوده و به صورت متقابل، بر روی ساقه قرار دارند. این برگ‌ها بوی بسیار نافذی دارند و دارای دم برگ‌های کوچکی نیز می‌باشند گل‌ها کوچک، گلی رنگ و یا سفید و به صورت مجتمع در انتهای ساقه قرارگرفته‌اند و در اواخر خرداد و اوایل تیر ظاهر می شود.

ترکیبات شیمیایی گیاه آویشن

مهمترین ترکیب گیاه، اسانس آن است که به میزان 1 تا 5/2درصد در برگ‌های آن وجود دارد. مهم‌ترین اجزاء اسانس شامل تیمول و کارواکرول که به ترتیب از 70 – 30 درصد اسانس و 30 – 15 درصد اسانس را تشکیل می‌دهند.ترکیبات دیگر شامل لینالول،گاما ترپینن،پارا سا یمن، تیمن و آلفا پی نن هستند. شاخه گلدار و برگدار این گیاه دارای تانن می­باشد. این ترکیبات و درصد آن‌ها به شرایط محل کشت، زمان برداشت و سایر شرایط جغرافیایی، بستگی دارند.

خواص درمانی آویشن

- آویشن مقوی معده و اعصاب است و به علت عطر و طعم مطبوعی که دارد یک داروی اشتها آور و هاضم غذاست و مانع ترش شدن غذا در معده می شود.

- آویشن داروی ضد تشنج است و تعداد زیادی از بیماری های مختلف که ظاهرا هیچ گونه شباهتی با یکدیگر ندارند و همه آنها به علت تشنج رگ ها و ماهیچه های صاف و مجاری داخلی بدن بروز می کنند را معالجه می کند.

- آویشن گازهای روده را جذب کرده و از بین برده و در درمان نفخ معده و روده ها مؤثر است.

- آویشن گردش خون را تحریک و جریان آنرا منظم می کند.

- آویشن هوش و قوه ادراک را زیاد می کند.

- آویشن اعمال اعضای جنسی را در بدن تحریک و تقویت می کند.

- آویشن در درمان بیماری های ریوی، زکام، برونشیت، آسم، سیاه سرفه و آنژین مفید بوده و خلط آور خوبی است.

آویشن برای چه کسانی خطرناک است؟

تاکنون در مورد عارضه‌ی جانبی ناشی از مصرف مقادیر خوراکی آویشن یا فرآورده‌های وابسته، گزارشی داده نشده است ولی ممکن است در موارد معدودی، دردهای شکمی را ایجاد نماید و یا باعث گرفتگی موقتی گردد. از عوارض جانبی این گیاه حالت تهوع، استفراغ، سردرد، گیجی و تشنج می­باشد . التهاب پوست در اثر تماس آویشن نیز گزارش شده است.

در خوردن آویشن نباید زیاده‌روی کرد زیرا باعث بروز آلبومین در ادرار می‌شود. همچنین مصرف آویشن برای زنان حامله و باردار توصیه نمی‌شود. مقدار مصرف عادی آن برای افراد بالای یک سال، 6- 3 گرم برگ خشک، در یک نوبت و روزی 3- 1 مرتبه تکرار این مقدار می‌باشد. افراد کم‌تر از یک سال، 1- 5/0 گرم از گیاه یا معادل آن از فرآورده‌های آویشن را روزی چند مرتبه می‌توانند مصرف کنند. هم چنین، میزان مصرف تنتور آن، 40 قطره تا سه بار در روز از این مقدار برای بزرگسالان و تا یک ششم این مقدار، برای افراد زیر یک سال، مناسب است. مصرف شربت‌های مختلف، بر حسب دستور کارخانه‌ی سازنده می‌باشد. از مصرف روغن فرار آویشن به صورت خوراکی باید خودداری کرد و آن را فقط به صورت استعمال خارجی به کار برد.

بیمارانی که دارای بیماری پوستی، بیماری عفونی، مشکلات قلبی هستند، در استفاده از آویشن در حمام باید احتیاط نمایند.