وقتی فردی دچار ایست قلبی می شود چه اتفاقی می افتد؟

سالانه تعداد بی شماری از افراد خارج از بیمارستان دچار ایست قلبی می شوند. در حالی که احیای قلبی ریوی (CPR) یک راه موثر برای کمک به این وضعیت است، تنها حدود 40 درصد از افرادی که دچار ایست قلبی می‌شوند، قبل از رسیدن امداد، CPR می شوند.

دانستن چگونگی تشخیص اینکه آیا فردی به احیای قلبی ریوی نیاز دارد یا خیر و توانایی انجام آن، می تواند قبل از رسیدن امدادگران اورژانس زمانی را برای فرد بخرد که گاهی اوقات، این تفاوت بین مرگ و زندگی است. اما همه نمی دانند چه زمانی مناسب است یا چه کاری انجام دهند.

در اینجا نحوه ارزیابی سریع اینکه آیا فردی نیازمند CPR است یا خیر، توضیح داده شده است.

ایست قلبی به این معنی است که قلب پمپاژ خون به بقیه بدن را متوقف می کند. فردی که در ایست قلبی است نبض نخواهد داشت.

یک فرد ممکن است به دلایل زیادی دچار ایست قلبی شود، از جمله:

•     حمله قلبی یا انسداد در شریان هایی که جریان خون را به قلب می رسانند
•     ریتم غیر طبیعی قلب (آریتمی)
•     مصرف مواد مخدر
•     ناهنجاری های ساختاری قلب (مانند کاردیومیوپاتی هیپرتروفیک)
•     نارسایی تنفسی یا ایست
•     عدم تعادل الکترولیت شدید
•     ضربه به قفسه سینه

CPR چه نقشی دارد؟

وقتی فردی دچار ایست قلبی می شود، خون به بقیه بدن او نمی رسد؛ این بدان معناست که هیچ اکسیژنی بین اندام ها و بافت ها گردش نمی کند. مغز اولین عضوی است که اثرات کمبود اکسیژن را احساس می کند و سلول های مغز در عرض چند دقیقه شروع به مردن می کنند و ایست قلبی طولانی مدت می تواند باعث آسیب غیرقابل برگشت مغز شود.

فشرده سازی قفسه سینه در CPR کار حرکت خون در بدن را انجام می دهد که قلب معمولاً با پمپاژ کردن انجام می دهد. انجام فشرده سازی به رساندن اکسیژن به مغز و سایر اندام های حیاتی کمک می کند.

حتی اگر فردی زنده نماند، انجام CPR ممکن است هدف دیگری داشته باشد: کمک به زنده ماندن اندام‌هایش اگر قصد اهدا دارند.

CPR چقدر موثر است؟

تلویزیون باعث شده مردم فکر کنند که احیای قلبی ریوی بیشتر از آنچه که هست نجات دهنده است. یک مطالعه نشان داد که افراد معتقد بودند میزان بقا با CPR تا 75٪ است. در چند دهه اخیر، مطالعات به نرخ واقعی بقا برای CPR خارج از بیمارستان نگاه کرده اند و به اعداد بسیار کمتری دست یافته اند:

مروری بر مطالعات انجام شده در سال 2010 که بر روی بیش از 150000 بیمار متمرکز شده بود، نشان داد که وقتی فردی که دچار ایست قلبی شده بود CPR از طریق تماشاگر دریافت کرد، میزان بقای آنها بین 3.9٪ و 16.1٪ بوده است.

مطالعه دیگری نشان داد که سن نیز برای انجام CPR مهم است: افرادی که در دهه 70 زندگی خود CPR دریافت کردند، نرخ بقای حدود 6.7٪ داشتند، در حالی که افراد در 90 سالگی فقط 2.4٪ شانس زنده ماندن داشتند.

اگر فردی CPR دریافت کند و از ایست قلبی جان سالم به در ببرد، ممکن است همچنان کیفیت زندگی او کاهش پیدا کند یا مشکلات سلامتی طولانی مدت مانند خستگی شدید، اضطراب و افسردگی داشته باشد. اگر آنها مسن‌تر بودند یا قبلاً بیماری‌های مزمن داشتند، ممکن است حتی شانس کمتری برای زنده ماندن داشته باشند.

چه زمانی باید CPR انجام داد؟

اگر شاهد ایست قلبی هستید، مهمترین نکته این است که آرام بمانید و وضعیت فرد را ارزیابی کنید.

زک زاریلی، یک امدادگر و موسس SureFireCPR.com گفت: «زمانی که فردی تحت فشار است، ابتدا بهتر است به صحنه دسترسی داشته باشید و ایمنی یا خطراتی را که ممکن است برای شما مضر باشد بررسی کنید.بعد از اینکه تشخیص دادید کمک کردن بی خطر است، قدم بعدی این است که به شانه فرد ضربه بزنید و فریاد بزنید خوبی؟ در حالی که به دنبال تنفس طبیعی او هستید. اگر فرد هوشیار باشد و نفس بکشد، نیازی به CPR ندارد. با این حال، اگر پاسخی وجود نداشته باشد و فرد نفس نمی‌کشد، مطمئن شوید که فرد «روی یک سطح سفت دراز کشیده است» و سپس شروع به انجام CPR کنید.»

شما باید CPR را شروع کنید، چه نبض را احساس کنید یا نه. در واقع، انجمن قلب آمریکا نمی‌خواهد مردم وقت خود را صرف بررسی نبض کنند. در شرایط اضطراری، فرد ممکن است نبض خود را با نبض شخصی که می‌خواهد به او کمک کند اشتباه بگیرد.

حتی اگر کسی واکنشی نشان نمی‌دهد و نفس نمی‌کشد و هنوز نبض دارد، احتمالاً آنقدر قوی نیست که بتواند خون را پمپاژ کند یا خیلی دوام نخواهد آورد.

اگر تنها هستید، قبل از شروع CPR با ۱۱۵ تماس بگیرید: هدف شما این باید باشد که نیروی اورژانس در اسرع وقت در راه باشد. امدادگران دستگاه های پزشکی دارند که از جریان های الکتریکی برای اصلاح ریتم های غیر طبیعی قلب (دفیبریلاتور) استفاده می کنند. آنها همچنین برای دادن داروهای قلبی آموزش دیده اند.

اگر افراد دیگری در اطراف می باشد: به فرد خاصی اشاره کنید و با او تماس چشمی برقرار کنید. با صدایی واضح به آنها بگویید «با ۱۱۵ تماس بگیرید». اگر فرد دیگری در اطراف است، می‌توانید به او بگویید که به دنبال یک دفیبریلاتور خارجی خودکار (AED) باشد که هر کسی می‌تواند از آن استفاده کند.

نحوه انجام CPR فشرده سازی قفسه سینه

هنگامی که تشخیص دادید که یک فرد به CPR نیاز دارد و کمک به آن برای شما بی خطر است، می توانید فشار دادن قفسه سینه را شروع کنید:

•     به دنبال وسط قفسه سینه فرد باشید.
•     کف یک دست را در پایین استخوان سینه (جنبه) در خط نوک پستان قرار دهید.
•     دست دیگر خود را در بالا قرار دهید و انگشتان خود را ببندید.
•     بدن خود را طوری قرار دهید که شانه های شما مستقیماً روی دستان شما قرار گیرد، آرنج ها صاف و قفل شده باشند.
•     به شدت و سریع به سمت پایین فشار بیاورید؛ باید قفسه سینه فرد با هر فشردن حدود 2 اینچ پایین بیاید. قبل از فشار دادن مجدد به پایین، مطمئن شوید که هر بار اجازه دهید قفسه سینه آنها به سمت بالا برگردد.

برای اینکه خون به طور موثر در بدن فرد حرکت کند، فشرده سازی قفسه سینه باید با سرعت حداقل 100 ضربه در دقیقه انجام شود. برای حفظ این ریتم، به ضرب یک آهنگ فکر کنید.

انجام فشرده سازی قفسه سینه با کیفیت بالا از نظر فیزیکی خسته کننده است. اگر شخص دیگری برای کمک به شما نزدیک است، می‌توانید پس از انجام 30 فشرده‌سازی، جابجا شوید.

چه زمانی نباید CPR انجام داد؟

اگر فردی هوشیار است و نفس می کشد، نیازی به CPR ندارد. همچنین شرایط خاصی وجود دارد که نباید سعی کنید CPR انجام دهید.

اولین مورد زمانی است که شما را در معرض خطر قرار می دهد. ممکن است بیشتر به تلاش برای کمک به کسی فکر کنید، اما ابتدا باید ایمنی خود را در نظر بگیرید.

زاریلی گفت: «اگر صحنه برای فردی که CPR را انجام می دهد ناامن است یا نجات دهنده را در معرض خطر قرار می دهد، CPR را شروع نکنید. برخی از نمونه‌های صحنه ناایمن می‌توانند نشت مواد شیمیایی، آتش‌سوزی کنترل نشده در نزدیکی یا تیراندازی در یک صحنه باشند.»

موقعیت دیگر زمانی است که فرد نمی خواهد CPR انجام دهد. برای مثال، در برخی از کشورها افرادی که در مرحله نهایی بیماری مزمن سلامتی دارند، ممکن است با پزشکان خود تصمیم گرفته باشند که اگر دچار ایست قلبی شوند، نمی خواهند هیچ تلاشی برای حفظ زندگی آنها انجام شود. به این دستور احیا نکن (DNR) می گویند.

گفتنی است، در آموزش CPR به شما گفته می شود که از آنجایی که فردی که دچار ایست قلبی شده بیهوش است، نمی تواند به شما بگوید چه می خواهد یا چه نمی خواهد. اگر به طور قطع نمی‌دانید که آنها CPR نمی‌خواهند و شواهدی ندارید (مانند DNR)، باید فرض کنید که آنها کمک می‌خواهند.