نباید نگران بازی کودکان با دوستان خیالی بود
دوستان خیالی مهارت‌های اجتماعی، شناخت تفکر، گفت‌وگوی درونی و حتی داستان‌گویی و توصیف را تقویت می‌کنند.
اخیرا موج جدیدی از فیلم‌ها درباره دوستان خیالی وارد بازار شده‌اند، از فیلم «خیالی» (Imaginary) درباره یک دوست خیالی شرور گرفته تا «ایف» (IF)، مخفف دوست خیالی، که ما را با گروهی از شخصیت‌های نامرئی آشنا می‌کند.
پیج دیویس، استاد روانشناسی در دانشگاه لیدز، در مقاله‌ای که در وب‌سایت کانورسیشن منتشر شده است، می‌نویسد خلق این شخصیت‌ها در واقع یک بازی بسیار عادی است که در کودکان دچار اوتیسم و افرادی نابینا و ناشنوا نیز دیده می‌شود.
در برخی پژوهش‌ها، بیش از نیمی از کودکانی که با آن‌ها صحبت شده است همراهان خیالی دارند. بسیاری از نوجوانان و حدود ۱۰ درصد بزرگسالان گفته‌اند این نوع بازی با موجودات خیالی را دارند.
به نوشته دیویس، در حالی که این ارقام شگفت‌آور به نظر می‌رسد، بستگی به نحوه طبقه‌بندی این نوع از مصاحبت دارد. در نوجوانان، برخی نوشته‌های دفتر خاطرات روزانه را می‌توان نوعی دوست خیالی در نظر گرفت. حتی شخصیت‌هایی که نویسندگان خلق می‌کنند را می‌توان در این گروه قرار داد.
پژوهش‌ها نشان می‌دهند که دوستان خیالی مهارت‌های اجتماعی، شناخت تفکر، گفت‌وگوی درونی و حتی داستان‌گویی و توصیف را تقویت می‌کنند. این فواید به‌ویژه در کودکان مبتلا به اوتیسم که دوستان خیالی دارند مشاهده شده و موکد این نکته است که والدین نباید در مورد بازی فرزندانشان با دوستان خیالی نگران باشند.
خلق جهان خیالی
خلق دنیاهایی با جوامع، جغرافیا، زبان‌ها و فرهنگ‌هایی متفاوت با دنیای واقعی به‌ویژه در کودکانی دیده می‌شود که در داستان‌گویی خلاقیت دارند.
این جهان‌های خیالی (paracosm) معمولا در اواسط دوره کودکی ساخته می‌شوند. تصور بر این است جهان‌های خیالی که ریشه در تخیل دارند با دوستان خیالی مرتبط باشند. به عقیده دیویس، کودکانی که دنیایی برای دوست خیالی‌شان خلق می‌کنند تا در آن ساکن شوند و با یکدیگر تعامل داشته باشند، ممکن است در حال گسترش بازی خلاقانه قبلی‌شان باشند.
بعضی کودکان دوستان خیالی‌شان را موجوداتی مستقل و خارج از کنترل می‌بینند، برخی دیگر رابطه‌ای کاملا متفاوت با این دوستان خیالی دارند و آن‌ها را به چشم بخشی از وجود خود یا حتی به‌عنوان مراقب یا والدین می‌بینند.
دیویس با اشاره به اینکه در جریان پژوهش‌هایش گاهی کودکانی را می‌بیند که می‌گویند می‌توانند همراهان خیالی‌شان را ببینند و بشنوند، می‌نویسد این شخصیت‌ها شاید مانند دوستان واقعی برای این کودکان عمل می‌کنند و کودکان برای هر موضوعی از درگیری‌ها گرفته تا کمک و مشاوره، سراغ این موجودات خیالی می‌روند.