آسیب پاراتندینوپسی آشیل چیست؟

تاندون آشیل کجاست؟

تاندون آشیل بلندترین تاندون در بدن است. این تاندون عضلات ساق پا را به پاشنه پا وصل می کند. تاندون آشیل در هنگام راه رفتن، دویدن و جهیدن به کار می رود. هرچند که این تاندون بسیار قدرتمند است و توانایی تحمل فشار زیادی را در هنگام دویدن و جهیدن دارد، اما مستعد ملتهب شدن است. تاندون آشیل بر اثر استفاده بیش از حد ملتهب می شود و با بالا رفتن سن تحلیل می رود.

آسیب پاراتندینوپسی آشیل یعنی چه؟

آسیب پاراتندینوپسی آشیل معمولا به تندونیتیس (ورم تاندون) آشیل اشاره دارد. تاندون آشیل در بالای پاشنه قرار دارد و بخش پایینی عضله ساق را تشکیل می دهد. تاندون آشیل ادامه عضله گاسترو (Gastrocnemius) و سولئوس (Soleus) می باشد و به استخوان پاشنه متصل می شود. این تاندون قویترین تاندون بدن بوده و وظیفه آن انتقال نیروی عضلات بمنظور ایجاد نیروی جدا کننده از زمین ,در زمان دویدن و راه رفتن, می باشد. تاندون آشیل بوسیله یک غلاف فیبری احاطه شده است که ساختار آن بواسطه این آسیب دیدگی تحت تاثیر قرار می گیرد. در حدود 50 تا 60 درصد دردهای گزارش شده از ناحیه آشیل مربوط به این عارضه می باشد. پاراتندینوپاسی آشیل بوسیله ورم پاراتاندون شناسایی می شود. این امر می تواند دلایل متعددی داشته باشد, اما زخم مستقیم در این وضعیت نقش اساسی دارد. یکی دیگر از دلایل عمده پاراتاندون آشیل خطا در تمرین می باشد. افزایش ناگهانی شدت, فرکانس, زمان و بار تمرینی باعث افزایش بار بر روی تاندون می شود و موجب بروز ورم در غلاف می شود. تندونیتیس آشیل و پاراتندینوپاسی علاوه بر دونده های مسافت متوسط و طولانی در ورزشهای پربرخورد مخصوصا فوتبال نیز متداول می باشد. عامل دیگر که موجب این عارضه می شود دویدن بر روی سطوح سخت و ناهموار و پوشیدن کفش های نامناسب می باشد. اینها بوسیله فاکتورهای بیومکانیکی نیز ممکن است بدتر شود. تاندون آشیل بصورت مستقیم به استخوان پاشنه متصل نمی شود بلکه بصورت مارپیچ به آن متصل می شود و این به آن دلیل می باشد که نیروی عضلانی بیشتری تولید کند. سایر مشکلات بیومکانیکی مانند عضله ساق ضعیف, عضله سفت ساق و سفتی مفصل قوزک می تواند اثرات مشابهی داشته باشد.

میتوان پیشگیری کرد؟

تحقیقات نشان داده اند که ریسک اتفاق مجدد این آسیب دیدگی بوسیله انجام تمرینهای خارج از مرکز عضلانی کاهش میابد. انجام فعالیتهای خارج از مرکز عضلانی اشاره به افزایش طول عضلانی عضله درحالیکه عضله در حال انقباض می باشد دارد. ماکزیمم کشش در عضله در زمان انقباض خارج از مرکز ایجاد می شود که این امر موجب می شود تا تاندون قویتر شود.

ازخطاهای ورزشی باید اجتناب شود و شدت, مدت وفرکانس تمرین باید به دقت ضبط شود و بصورت تدریجی افزایش یابد. استقامت و انعطاف پذیری عضله باید در یک رنج با قاعده قرار گیرد. زمین ورزش باید مناسب باشد و همچنین از کفش های مناسب باید استفاده شود. استفاده از کفی های کفش ضد ضربه باعث کاهش تنش بر روی تاندون آشیل در زمان دویدن می شود.

چه درمانی وجود دارد؟

در مراحل ابتدایی درد پیروی از پروتکل PRICE یعنی محافظت, استراحت, یخ, فشار و موقعیت بالایی از اهمیت ویژه ای برخوردار می باشد. استفاده از کیسه های یخی برای مدت بیست دقیقه در هر دو ساعت جهت تسکین درد مفید می باشد. در صورتی که ممکن است داروهای تسکین درد نیز لازم باشد. همچنین عدم انجام فعالیت ورزشی تا زمان از بین رفتن این درد حاد ضروری می باشد. تمرینهای غیر ضربه ای مانند پیاده روی در استخر جهت حفظ سفتی بدون گذاشتن تنش زیاد روی تاندون آشیل مناسب می باشد. در صورتی که درد شدید باشد استفاده از داروهای ضد ورمی غیر استروئیدی تجویز شده توسط پزشک و استفاده از ژل های موضعی ضد ورم می تواند مفید باشد. درمان های الکتروتراپی مانند اسکن التراسوند و دیاترمی ممکن است توسط فیزیوتراپ جهت افزایش عکس العمل ورمی و افزایش سرعت ترمیم استفاده شود. استفاده از ساپورتهای آشیل در کاهش علائم پاراتندینوپسی آشیل موثر می باشد. این ساپورتها از طریق ایجاد فشار ملایم باعث کاهش تنش در تاندون آشیل می شود. زمانیکه ورم از بین رفت فیزیوتراپ ممکن است که شروع به کشش و استقامت عضله ساق کند.اگر قوزک یا مفاصل پا سفت باشند فیزیوتراپ بمنظور بازگردانی رنج نرمال حرکتی می تواند آنها را حرکت دهد. این معیارها باعث کاهش بار بر روی تاندون و نرمال کردن بیومکانیک پا می شود.