نگاهی به بی اخلاقی در فوتبال،مرثیه ای برای اخلاق!
«رفتار‌های به دور از ادب و احترام از سوی افراد حاضر در تیم‌های لیگ برتری به طرز عجیبی اپیدمی شده است»
کمرنگ شدن اخلاق در فوتبال ایران موضوعیست که سالها از آغاز آن می‌گذرد و در شرایط کنونی بی‌اخلاقی به اوج خود رسیده است.
درگیری‌های بازیکنان و الفاظ ناشایست ردو بدل شده در زمین، شائبه‌های فساد در فدراسیون و داوری، جادوگری، مشکلات فوتبال پایه، نقش دلالان و ... تشکیل دهنده‌های گرداب بی اخلاقی در فوتبال کشور هستند.
هنوز هفته سوم لیگ بیستم به پایان نرسیده است، که حواشی متعددی را در بخش‌های مختلف شاهد بوده‌ایم و نکته مشترک تمام این حواشی، عدم رعایت ادب، احترام و اصول حرفه‌ای است.
ورزش و مشخصاً ورزش در ایران همیشه خواستگاه ادب، احترام و منش‌پهلوانی بوده است که شوربختانه این ویژگی که با فرهنگ و تاریخ ورزش ایران گره خورده است، به سوی کمرنگ شدن گام بر‌می‌دارد.
در طول چندین هفته گذشته رفتار نیمکت‌نشینان تیم‌ها و درگیری با همتایان خودشان در تیم رقیب در طول برگزاری مسابقه بسیار تأسف بار بوده است.
نبود تماشاگران در استادیوم موجب شده که در تصاویر تلویزیونی صداهای کنار زمین به خوبی شنیده شود و در درگیری‌های ذکر شده سخیف‌ترین و زشت‌ترین الفاظ شنیده و به سرعت در شبکه‌های اجتماعی بازنشر شود.
تلخی ماجرا زمانی بیشتر می‌شود که در پایان دیداری که در طول ۹۰ دقیقه انواع و اقسام بی‌احترامی‌ها توسط نیمکت دو تیم به یکدیگر انجام شده است، دو سرمربی دست در دست یکدیگر و با رفتاری حرفه‌ای زمین را ترک می‌کنند.
حالا سوال اینجاست که اگر این درجه از دوستی و احترام بین آنها برقرار است، پس چرا به کادر فنی، بازیکنان و عوامل روی نیمکتشان اجازه بی‌احترامی و توهین به تیم رقیب داده می‌شود و در مقابل اتفاقات واکنشی نشان داده نمی‌شود؟
این رفتار پایان بازی از سوی سرمربیان اگر پوپولیسم نیست پس چه نام دارد؟
برای حفظ ظاهر شخصیت خود، دستیاران و افراد حاضر بروی نیمک را به جنگ و توهین هدایت می‌کنند، آنگاه در مقابل دوربین و کنفرانس خبری از اخلاق و فوتبال پاک و ائمه دم می‌زنند!؟
سرمربی که انواع و اقسام الفاظ زشت را بر زبان می‌آورد و بعد از منتشر شدن فیلم توهین‌هایش، اقدام به انتشار تصاویری از نماز خواندنش و ...می‌کند، آیا عوام فریبی نمی‌کند؟
آقای مربی چند روز بعد عذر‌خواهی کرد و مقصر را افرادی میداند که او را مجبور به فحاشی کردند؟
جبر به فحاشی چه بوده؟
نحوه بازی بازیکنان رقیب یا برد دقایق پایانی آنها؟
سالهاست بی اخلاقی در ورزش و خصوصاً فوتبال رواج پیدا کرده است و به جای مبارزه با سرپوشانی به اشائه آن دامن زدیم.
کیست که نداند فلان اسطوره فوتبال که سالها در تیم‌های ملی و باشگاهی حضور داشته، با چه الفاط رکیکی با شاگردانش صحبت می‌کرده است؟
اما به جای نکوهش این موضوع سالها در کنار تمجید فنی، از انتقاد به این قضیه سر باز زدیم و موجب فراگیر شدن آن شدیم.
مگر لب خوانی توهین‌های شرم‌آور فلان بازیکن لیگ برتری منتشر نشد؛ چه برخورد جدی با او صورت گرفت تا از تکرار چنین رفتاری جلوگیری شود؟
هرچند که هنوز مربیان با شخصیتی در فوتبال ایران حضور دارند که بعضاً قهرمانی آنچنانی هم بدست نیاورده‌اند اما منش آنها بسیار با ارزش‌تر از قهرمانی و منم منم کردن‌ها و ریا‌کاری برخی از آقایان است.
باور کنید باید فاتحه اخلاق را در این فوتبال خواند؛ مگر آنکه معجزه‌ای رخ دهد و سیلی بیاید و پایدی‌های ریشه دوانده در فوتبال ایران را با خود ببرد، همین...
پوریا منصوری
برای ورود به کانال تلگرام فرتاک نیوز کلیک کنید.
