فردوسی پاسدار زبان پارسی

بسی رنج بردم در این سال سی

عجم زنده کردم بدین پارسی

فرهنگ، زبان و هویت کنونی ما مرهون فردوسی و سی سال رنجی است که در راه خلق اثر گران مایه خود کشیده است. بر همگان آشکار است که اگر فردوسی نبود و شاهنامه سروده نمی شد شاید امروز چیزی از زبان فارسی باقی نمانده بود و ما امروز به زبان فارسی سخن نمی‌گفتیم. زبان شیرین فارسی رشد و بقای خود را مدیون عالِم داستان و حماسه سرای فارسی، حکیم ابو‌‌‌القاسم فردوسی است که از روزگاران دیرین تا به امروز پاسدار زبان، فرهنگ و هویت ایرانیان بوده است.

با  سیری در تاریخ و ادبیات ایران، این مهم بر ما آشکار می‌شود که اگر در یک برهه زمانی مهم و سر نوشت‌ساز نبودند شاعرانی چون، دقیقی و عنصری و رودکی تا زبان پارسی را حفظ و پرداخته کنند و پس از آن با ظهور فردوسی و اثر فاخر او یعنی شاهنامه که باعث شدتا نامه هزاره‌های فرهنگ و شناسنامه هر ایرانی برای همیشه ضبط و ثبت شود، چرا که باظهور حضور انبوهی از واژگان و نویسندگان ایرانی که آثار خود را به زبان عربی و... نشر می دادند، قطعا امروزه زبان رسمی ما زبانی به غیر از زبان پارسی بود و چیزی از فرهنگ، زبان و رسوم کهن سرزمین ایران باقی نمانده بود.

کهن سرزمین ایران از روزگاران دیرین هماره مایه فخر و مباهات مردم ایران زمین، در سختی ها و دشواری‌هایی که در گذر تاریخ بر آن گذشته است، بوده‌است. شاهنامه، حماسه ملی ایرانیان، با ذکر وصف تمدن باستانی ایران و دلاوری‌ها و از خود گذشتگی‌ها در راه حفظ مام وطن نقش بسیار مهمی در جان و روح هر ایرانی که با خواندن ابیات این حماسه عظیم حس وطن پرستی و ستیز با چیرگی ستیزه جویان حک کرده، داشته است.

از فردوسی پژوهان معاصر، دکتر محمد اسلامی ندوشن است که درباره نقش شاهنامه در زنده ماندن زبان، فرهنگ، هنر و تمدن ایران زمین می گوید: ((شاهنامه سرنوشت ایران را تغییر داد و اگر شاهنامه سروده نشده بود ما کشوری دیگر بودیم. اگر شاهنامه نبود، همان اتفاقی که در برخی کشورها همچون مصر، سوریه و اردن افتاد، برای ایران نیز تکرار می شد. زنده ماندن تاریخ و فرهنگ ایران و زبان فارسی به برکت شاهنامه فردوسی است.)

در اهمیت عظمت شاهنامه برای زنده نگه داشتن زبان و هویت ایرانی همین بس که خاور شناسان بسیاری در مورد این اثر گران‌سنگ سخن گفته اند.

برتلس، خاور شناس روس در مراسم هزاره فردوسی در سخنانی از بزرگی فردوسی و شاهنامه او چنین گفته است. ((مادام که در جهان مفهوم ایرانی وجود خواهد داشت، نام پر افتخار شاعر بزرگ هم که تمام عشق سوزان قلب خود را به وطن خویش وقف کرده بود، جاوید خواهد ماند. فردوسی شاهنامه را با خون دل نوشت، و به این قیمت، خریدار محبت و احترام ملت ایران به خود شد.))

ارنست رنان، لغت شناس، فیلسوف و تاریخ نگار فرانسوی در کتاب ((مطالعات تاریخی و سفرها، نقل از کتاب ایران در ادبیات جهان))

آورده است :((فردوسی مظهر اصالت نژاد ایرانی است، به افتخار و معنویت ایمان دارد. بشر دوست است وانسانی فکر می‌کند.

جان کلام اینکه سرزمین ایران خاستگاه شاعران بسیار نام آور بوده است که آوازه بسیاری از آنان در گوش گیتی پیچیده است. بی همتایانی چون حافظ شیرازی، سعدی، مولوی، خیام و نظامی که شهرت جهانی آنان بر هیچ کس مکتوم نیست. اما با وجود بی نظیر بودن آثار این بزرگان درخشش فردوسی را در این می توان دید که در آثار درخشان این ستارگان آسمان بی کران ادب پارسی همه بزرگی و عظمت ایران و ایرانی به تصویر کشیده نشده است اما حکیم ابوالقاسم فردوسی با تمام وجود جان و جسم را فدای ایران و ایرانی کرد و فرهنگ ایرانی را چون نقاشی مصوری به تصویر کشید، تا امروز هر ایرانی بتواند بر فرهنگ و هنر اصیل ایران زمین ببالد، فارسی بنویسد و فارسی بسراید.به راستی چه خوش می سراید که :

پی افکندم از نظم کاخی بلند

که از باد و باران نیابد گزند

به قلم، حامد وفاپور