فصل عجیبی که پرسپولیسی ها پشت‌سر می‌گذارند

یک-پرسپولیس فصل عجیبی را پشت سر می‌گذارد. سرخ‌ها در آستانه ی شروع لیگ، شکست تلخی را در برابر الهلال عربستان متحمل شدند. تقابل با الهلال در آن بازه ی زمانی – که محصول مشترک تقویم عجیب‌ای اف سی و سازمان لیگ خودمان بود- کادر فنی پرسپولیس را با معضلات ادامه داری روبرو کرد. عملا زمان مورد نیاز برای بدنسازی فصل جدید؛ صرف تک مسابقه‌ای شد که در نهایت به حذف ارتش سرخ انجامید. در واقع پرسپولیس و یحیی در حالی گام در لیگ بیست و یکم گذاشتند که از لحاظ روحی ضعیف و از لحاظ بدنی ناآماده بودند. نتایج هفته‌های نخست، سریال مصدومیت‌ها و افت محسوس سرخ‌ها در اواخر بازی‌های اخیر؛ تا حدود زیادی این تاثیر گذاری را اثبات می‌کند.

دو- با توجه به معضلات مذکور و خروج برخی ستاره‌ها از تیم؛ به نظر می‌رسید قهرمان پنج ساله لیگ برتر خیلی زود قافیه را به رقبای تجهیز شده ی زرد و آبی خواهد باخت؛ با این همه آن‌ها آرام، آرام به صف مدعیان بازگشتند. سرخ‌ها در بیست و دو بازی، صاحب چهل و هشت امتیاز شده اند. در واقع تنها یک امتیاز کمتر از میانگین امتیازی فصل گذشته کسب کرده اند. با این همه به نظر می‌رسد نتایج فصل اخیر بسیاری از هواداران را راضی نکرده و حجم انتقادات؛ مدیریت،کادر فنی و بازیکنان را تحت تاثیر قرار داده است. اگرچه گل محمدی و همکارانش اشتباهاتی داشته و برخی از تصمیمات آن‌ها را می‌توان نقد کرد؛ با این همه این میزان از تقابل هواداران – بویژه در فضای مجازی – با کادری که برای ششمین قهرمانی متوالی تیم و سومین قهرمانی خود می‌جنگد؛ امری غریب به نظر می‌رسد. گل محمدی و تیمش با کسب دو جام قهرمانی لیگ، حضور در فینال آسیا و توفیق در امتداد قهرمانی‌های متوالی گذشته، بیش از این شایسته ی اعتماد و قدرشناسی به نظر می‌رسند. البته باید توجه داشت که این بی طاقتی افراطی قبلا در میان جامعه ی هواداری آبی‌ها نیز وجود داشته است. بی گمان یکی از عوامل اصلی عدم توفیق نزدیک به ده ساله استقلال در کسب جام قهرمانی لیگ برتر، فشار خرد کننده جامعه هواداری برای تغییرات متعدد مدیریتی و فنی بوده است. به نظر می‌رسد بسیاری از مربیانی که در این مدت بر نیمکت استقلال نشسته اند، با قدری تحمل و سعه ی صدر هواداران، به نتایجی بهتر دست یافته و چه بسا طلسم دوری از قهرمانی هیچ گاه ده ساله نمی‌شد.

سه-اما فارغ از اتمسفر عجیب جامعه هواداری که در جای خود احتیاج به کنکاشی عمیق و جامعه شناختی دارد؛ پرسپولیس در درون زمین هم با تلاطم‌های بسیاری روبرو بوده است. این تیم اگرچه بیشترین گل زده را در میان همه تیم‌های لیگ در اختیار دارد؛ با این همه هنوز با معضل فرصت سوزی در لحظات تعیین کننده مسابقه روبروست. یازده بازیکن مختلف در این فصل برای پرسپولیس گل زده اند؛ اما هنوز نیاز یا توهم نیاز به یک مهاجم فرصت طلب و گلزن به وضوح احساس می‌شود.

چهار- شاید بتوان اینگونه گفت که پرسپولیس یحیی در یک فصل و نیم گذشته؛ نیمه دوم‌های جذاب تری را خلق کرده است. آن‌ها بسیاری از بردهایشان را با گل‌های نیمه دومی به دست آورده اند. تفاوت وقت اول و دوم چنان بود که بسیاری از اهالی فوتبال نیمه اول بازی‌های پرسپولیس را از دست رفته می‌دانستند. نکته ی درخور تامل این که در بازی‌های اخیر این روند کاملا واژگونه شده است. در واقع تیم یحیی بر خلاف گذشته، بازی هایش را توفانی آغاز کرده و گل هایش را در همان نیمه نخست به ثمر می‌رساند. شروع چشم نواز بازی، نوید نبردی ماندگار و پرگل را می‌دهد، اما غالبا این تب تند به سرعت فروکش کرده و کار بجایی می‌رسد که در دقایق پایانی استرس و نگرانی از دست رفتن نتیجه، تیم و هوادارانش را کلافه می‌کند. از لحاظ نظری می‌توان بخشی از این استرس را به رقابت سخت بالای جدول مربوط دانست. همچنین ضعف دفاع تیمی و البته مدافعان تیم، در کنار عدم اطمینان از دروازه بان نیز می‌تواند از دیگر عوامل عقب کشیدن در نیمه دوم باشد. اما چیزی که در زمین مسابقه دیده می‌شود بیش از این هاست. آنچه در میدان مشاهده می‌شود؛ نوعی از دست رفتگی تیم در وقت دوم بازی هاست. در واقع پرسپولیس نه مانند وقت نخست حمله می‌کند و نه در کنترل هوشمندانه و هدفمند بازی توفیق می‌یابد. نتیجه ی عینی این درهم ریختگی، پذیرفتن گل و متعاقب آن تحت تاثیر قرار گرفتن از تیمی ست که در چهار بازی گذشته هیچ دروازه‌ای را باز نکرده است.

پنج- آنچه مسلم است در هشت بازی باقی مانده و در آستانه ی دربی نمی‌توان طرحی نو در انداخت. درست است که چند ستاره‌ها رفته‌اند و برخی بازیکنان نو ورود نمایشی مطابق انتظار نداشته اند. در دفاع و دروازه هم مشکلاتی وجود داشته است. گاهی نیز کادر فنی تصمیمات اشتباه گرفته و طبعا امتیازاتی از دست رفته اند. اما با همه این‌ها ناامید شدن از تیمی که در تراز تیم‌های قهرمان امتیاز اندوخته و تحت فشار قرار دادن کادر فنی و بازیکنان آن؛ با هیچ متر و معیاری صحیح نیست. ارتش سرخ با تمامی این مشکلات هم چنان تنها تعقیب کننده جدی صدرنشین است. آن‌ها این جمعه در آخرین دربی قرن به مصاف رقیب قدیمی می‌روند. تجربه نشان داده است که برنده دربی تیمی است که با ابزار روحیه و تمرکز مسلح شده باشد. هواداران پرسپولیس برای حفظ رویای بلند پروازانه خویش باید تا آخرین لحظه ی لیگ از ارتش سرخ حمایت کنند. پرسپولیس اگرچه مشکلات فنی و غیر فنی محسوسی دارد؛ اما در طول سالیان اخیر نشان داده است که بهتر از هر مجموعه دیگری راه مبارزه برای رسیدن به افتخار را آموخته است.