مزایای فوتبالیست بودن؛ مخصوصا در ایران

در روزهایی که گروه زیادی از سالمندان این جامعه در اعتراض به دریافتی اندک‌شان راهی به جز اعتراض نافرجام در خیابان‌ها پیدا نمی‌کنند، فوتبالیست‌های گرامی کرور کرو پول روی پول می‌گذارند و اگر هم از گل نازک‌تر به آنها بگویی، ترش می‌کنند. طی این چند روز چند بار شنیدید که آقایان بگویند: «هر چه می‌گیریم حق‌مان است؟» البته که همه می‌دانند فوتبالیست بودن در تمام جهان شغل خوبی است، اما انصافا اشتغال به این حرفه در ایران طعم و رنگ دیگری دارد؛ جایی که بازیکنان و مربیان فقط دستمزد حرفه‌ای می‌گیرند، اما میانه چندانی با تکالیف و وظایف حرفه‌ای ندارند.

در باب نامتعارف بودن دستمزد فوتبالیست‌ها بسیار حرف زده شده است. از جهات مختلف می‌توان پول‌های سرسام‌آوری که آنها می‌گیرند را مورد نقد قرار داد. اگر در اروپا یک بازیکن یا مربی دستمزد بالایی می‌گیرد، سایر اقشار جامعه هم آنقدر درآمد دارند که بتوانند یک زندگی آبرومندانه برای خودشان بسازند؛ آیا در ایران هم همین شرایط وجود دارد؟ اصلا از همه اینها و انبوه استدلال‌های دیگر بگذریم؛ کجای دنیا بازیکنان فوتبال اینطور قراردادهای یک ساله می‌بندند و از لحاظ حرفه‌ای باشگاه را به بردگی خود می‌کشانند؟ هر مذاکره و قراردادی هم که در اروپا وجود داشته باشد، برای یک همکاری چند ساله است. در ایران اما آقایان قراردادهای یک فصلی می‌بندند و هر تابستان آزاد هستند تا بار دیگر برای مشتریان ناز کنند. در کشور ما بازیکنان آنقدر که در حال مذاکره هستند، فوتبال بازی نمی‌کنند. خدا همه را به سمت این رشته ورزشی سوق بدهد و عاقبت به خیر کند. خیلی خوش می‌گذرد انصافا!