تاثیر منفی تنهایی بر سلامت استخوان‌ در مردان

دکتر ربکا مونتین، محقق ارشد موسسه تحقیقاتی MaineHealth، گفت: “انزوای اجتماعی یک شکل قوی از استرس روانی اجتماعی و یک نگرانی رو به رشد برای سلامت عمومی، به ویژه در میان سالمندان است.” حتی قبل از شروع همه گیری کووید-19 که شیوع انزوا و تنهایی را به طور قابل توجهی افزایش داده است، کارشناسان نگران افزایش “اپیدمی تنهایی” در جهان بودند.

مونتاین خاطرنشان کرد که انزوای اجتماعی با افزایش خطر ابتلا به بسیاری از بیماری‌ها در افراد، از جمله اختلالات سلامت روان، و همچنین نرخ کلی بالاتر بیماری و مرگ مرتبط است.

مونتین اذعان کرد: «مطالعات بالینی قبلی نشان داده‌اند که عوامل استرس‌زای روانی-اجتماعی و متعاقب آن اختلالات سلامت روان، عوامل خطر اصلی برای پوکی استخوان و شکستگی‌ها هستند که به طور نامتناسبی بر افراد مسن تأثیر می‌گذارند». با این حال، اثرات انزوای اجتماعی بر استخوان به طور کامل بررسی نشده است.

در مطالعه جدید، کارشناسان موش های بالغ را به مدت چهار هفته در معرض انزوای اجتماعی (یک موش در هر قفس) یا مسکن گروهی (چهار موش در هر قفس) قرار دادند. آنها دریافتند که انزوای اجتماعی باعث کاهش قابل توجه کیفیت و سلامت استخوان، از جمله کاهش تراکم مواد معدنی استخوان در موش‌های نر می‌شود، اما این کمبود در موش‌های ماده مشاهده نشد.

مونتین گفت: “به طور کلی، داده های ما نشان می دهد که انزوای اجتماعی تأثیر منفی قابل توجهی بر سلامت استخوان در موش های نر دارد، اما ممکن است از طریق مکانیسم های مختلف یا در یک بازه زمانی متفاوت در موش های ماده عمل کند.” کارشناسان همچنین می گویند برای درک اینکه چگونه این یافته ها بر جمعیت انسانی تأثیر می گذارد، به مطالعات بیشتری نیاز است.

در عین حال، عدم ارتباط اجتماعی خطر ابتلا به بیماری های قلبی، سکته مغزی، اضطراب، افسردگی و زوال عقل را افزایش می دهد. تنهایی همچنین منجر به افزایش انگیزه برای خودآزاری می شود.

کارشناسان برای جبران این کمبود و ایجاد شرایط برای افزایش ارتباط افراد با یکدیگر در جامعه و تقویت زندگی اجتماعی، اصلاحاتی مانند توسعه پارک ها و کتابخانه ها را پیشنهاد می کنند که باعث افزایش ارتباطات اجتماعی می شود.