۵ هنرمند زن فراموش شده که باید بشناسید

در طول تاریخ، برخی از زنان هنرمند، به ویژه در غرب، طنین بیشتری نسبت به دیگران داشته اند، مانند مری کاسات (1844-1926) یا دورا مار (1907-1997). با این حال، اغلب این هنرمندان زن به دلیل سابقه خانوادگی یا آشنایی که با دیگر نقاشان مرد داشتند، بیشتر از دیگران شناخته می شدند. در زیر پنج زن هنرمند از گذشته و حال، که شاید کمتر شناخته شده و یا حتی فراموش شده اند، که با استعداد و تمایل خود برای مخالفت با قوانین تحمیل شده توسط جامعه متحد شده اند، آورده شده است.

راه شیری نوشته جانت سوبل، 1945، از طریق موزه هنر مدرن، نیویورک

به گفته ارنست گامبریچ، نویسنده تاریخ هنر ، پیشرو اکسپرسیونیسم انتزاعی جکسون پولاک بود که به تدریج تصاویر غیرعادی را در نقاشی های خود حذف کرد و به نفع تغییرات کاملاً انتزاعی بود. آهنگسازی های ریتمیک و رسا او با تکنیک قطره ای او به دست آمد . با این حال، تعداد کمی از مردم می دانند که قبل از او، جانت سوبل (1893-1968) از این تکنیک استفاده می کرد و از عدم شناخت پنهان به عنوان یک نقاش در طول زندگی حرفه ای خود رنج می برد.

داستان سوبل داستانی آشفته است. او در یک خانواده یهودی در دنیپرو اوکراین به دنیا آمد. پدرش زمانی که سوبل خیلی جوان بود در یک قتل عام جان خود را از دست داد و او مجبور شد به همراه مادر و دو برادرش به نیویورک فرار کند. در ۱۶ سالگی با یک زرگر ازدواج کرد و صاحب پنج فرزند شد. سوبل به دلیل زندگی دشوارش تحصیلات رسمی ندید اما علاقه ای طبیعی به هنر، موسیقی و ادبیات داشت.

جانت سوبل نوشته بن شنال، 1949 توسط گری اسنایدر هنرهای زیبا

با این حال، منتقدان آن سال ها هنوز برای سبک بدیع این هنرمند آماده نبودند. علاوه بر این، آنها تلاش کردند تا تولیدات او را طبقه بندی کنند که مشخصه آن تکنیک قطره چکانی است که ایده این اجرای سریع را ارائه می دهد، همانطور که در راه شیری (1945) دیده می شود. خود منتقد کلمنت گرینبرگ تنها سوبل را به عنوان یک زن خانه دار و نقاش بدوی می شناخت و به وضوح نشان می داد که کار این هنرمند مشروعیت ندارد.

در سال 1945، سوبل در نمایشگاه زنان پگی گوگنهایم قرار گرفت .

تا به امروز، سوبل هنوز به عنوان مخترع قطره چکان شناخته نشده است، زیرا جامعه هنری، درست مانند دیگران، هنوز با میراث سنگین مردسالارانه ای مبارزه می کند که در آن فقط خلاقیت مردان پرورش یافته و تجلیل شده است. با این وجود، استفاده پیشگامانه او از نقاشی قطره‌ای، همراه با تأثیر او بر جکسون پولاک و توسعه اکسپرسیونیسم انتزاعی، او را به چهره‌ای مهم در تاریخ هنر مدرن تبدیل کرده است.

Ostende, am Strand اثر Jeanne Mammen، 1926 از طریق Arthive

در سال 2018، نمایشگاه رئالیسم جادویی: هنر در وایمار آلمان 1919-1933 ، که توسط تیت مدرن در لندن برگزار شد، به آثار ژان مامن (1890-1976) دیده شد. چهار دهه پس از مرگش، این هنرمند سرانجام در صحنه هنر بین المللی شناخته شد. جنبش Decadent، Art Nouveau و Symbolism به شدت بر تولید هنری او تأثیر گذاشت. در دهه 1920 در آلمان در طول جنگ جهانی اول، ژان مامن با جنبش هنری عینیت جدید مرتبط شد. مانند هنرمندان جنبش، آثار مامن با طبیعت گرایی و تصویر طنزآمیز آلمان پس از شکست در جنگ جهانی اول مشخص می شود .

در طول ظهور رژیم نازی در آلمان، مامن به دلیل سبک هنری و موضوعات غیر متعارف خود با نظارت و سانسور فزاینده ای مواجه شد. به آثار او برچسب هنر منحط داده شد و او از نمایش آثارش در گالری‌های رسمی منع شد. با وجود این چالش ها، مامن به خلق هنر به صورت خصوصی ادامه داد و در این دوره بیشتر بر تصویرسازی و طراحی مد تمرکز کرد.

Jeanne Mammen توسط Unknown، 1970، از طریق Kunsthandel Koskull

نقاشی های مامن بر زندگی اجتماعی برلین و ساکنان آن و همچنین مرزهای شفاف و غیرشفاف شهر تمرکز دارد، مانند Ostende, am Strand (1926). این هنرمند از جهان‌وطن‌گرایی بهره برده است، زیرا آثارش امن و محتاطانه هستند، چه در محافل نخبگان رفت و آمد کند و چه بارهای پرولتری. Mammen صرفاً آنچه را که در آن زمان اتفاق می‌افتد بدون جانبداری ثبت می‌کند.

سبک منحصر به فرد او که در مدارس فرانسه و بلژیک توسعه یافته است، خلاقیت هانری دو تولوز لوترک را در به تصویر کشیدن دمی ماوند فین دو سیکل پاریس با دیدی هوشیار از زندگی برلین ترکیب می کند. مامن همچنین مرتباً اعلامیه‌های خدمات عمومی تقلیدآمیز ایجاد می‌کند و با خانه‌های مد همکاری می‌کند، و تصاویر او به صورت دوره‌ای در نشریات چینی با طنز تمسخرآمیز منتشر می‌شود.

مامن در آخرین مرحله از فعالیت هنری خود، بین سال های 1960 و 1975، کثرت سبک مشخصه خود را کنار گذاشت. در آثار او هیچ نشانه ای از مبارزه با دنیای بیرون دیده نمی شود. در عوض، این تصور به وجود می آید که هنرمند زمان دارد تا روی هر تصویر سخت کار کند.

در حالی که مامن در طول زندگی خود با چالش ها و به حاشیه رانده شدن روبرو بود، کار او در سال های اخیر مورد شناسایی و قدردانی قرار گرفته است. بازنگری‌ها و نمایشگاه‌ها نقش‌های هنری او را روشن کرده‌اند و آثار هنری او اکنون به دلیل سبک منحصر به فردش مورد تجلیل قرار می‌گیرند.

عکس پرتره Emily Kame Kngwarreye توسط Greg Weight، 1994 از طریق Artlink

Emily Kame Kngwarreye (1910-1996) حرفه هنری بسیار پرباری داشت و به طور گسترده به عنوان یکی از مهم ترین و تأثیرگذارترین هنرمندان بومی در تاریخ هنر استرالیا شناخته می شود. او پس از سال ها نقاشی پارچه های باتیک، نقاشی روی بوم را در اواخر دهه 1970 آغاز کرد. بر خلاف بسیاری از هنرمندان بیابانی آن زمان، ساخته های او انتزاعی، پویا و با حس قوی رنگ است. زبان بصری هنرمند به روایت‌هایی درباره ارواح نیاکانی که جهان را خلق کرده‌اند و داستان‌های اجداد بومی صحرای غربی، از طریق الگوهای نقطه‌ای پیچیده و نقاشی‌های گسترده، مانند جشن تابستان (1991) اشاره می‌کند .

جشن تابستان توسط امیلی کام کنگواری، 1991 از طریق ساتبی

زادگاه گیاه و جانور Kngwarreye در تمام نقاشی های او به راحتی قابل شناسایی است. در واقع، آثار انتزاعی به نظر می‌رسند، اما وقتی از نزدیک مشاهده می‌شوند، جزئیات ظریف جنبه‌هایی از فرهنگ بومیان را آشکار می‌کند، مانند گل یام، که دانه‌های آن به زندگی و زیبایی منظره کویر اشاره دارد. پس از مرگ او، آثار او به همراه دیگر هنرمندان بومی استرالیایی، به نمایندگی از غرفه استرالیا در بینال ونیز در سال 1997 انتخاب شدند. حضور او و دیگر هنرمندان زن در این مناسبت در معرفی دیدگاه زنانه ضروری بوده است.

میراث Kngwarreye همچنان به الهام بخشیدن و جذب علاقه مندان به هنر و مجموعه داران در سراسر جهان ادامه می دهد. توانایی او در فراتر رفتن از مرزهای فرهنگی و انتقال پیوندی عمیق با سرزمین از طریق هنرش، اثری محو نشدنی در صحنه هنر معاصر بر جای گذاشته است و غنا و عمق بیان هنری بومیان را برجسته کرده است. آثار او را می توان در چندین مجموعه بین المللی در زمینه مدرن یافت. به طور خاص، تمام موزه های بزرگ استرالیا، موزه بریتانیا و موزه ملی زنان در هنر در واشنگتن.

شیرین نشاط اثر اندرو واکر، 2023، از طریق پینترست

نشاط  در سال 1957 در قزوین، ایران به دنیا آمده و به ایالات متحده نقل مکان کرده است، هنرمندی چندوجهی است . شناخته‌شده‌ترین مجموعه این هنرمند مجموعه‌ای از عکس‌های سیاه و سفید با عنوان زنان الله (۱۹۹۳-۱۹۹۷) است که ناشی از رویارویی او با گذشته‌اش است. در واقع، این سریال پس از بازگشت این هنرمند به میهن در سال 1990 توسعه یافت.

تصاویری مانند سکوت شورشی (1994) قدرتی خاموش را تداعی می کند که می تواند قدرت زنانه را از طریق نگاه استوار زنان منتقل کند.

سکوت شورشی اثر شیرین نشاط، 1994، از طریق کریستی

به دنبال این پروژه عکاسی، نشاط به سراغ فیلمسازی نیز رفت. فیلم زنان بدون مردان او (2009) با الهام از رمان شهرنوش پارسی پور، نویسنده ای که چندین سال در زندان به سر می برد، برنده شیر نقره ای بهترین کارگردانی جشنواره فیلم ونیز شد. هنر تفکر برانگیز او تأثیر قابل توجهی داشته است و بحث هایی را در مورد جنسیت، فرهنگ و هویت در دنیای هنر جهانی برانگیخته است.

گرچه فعالیت سیاسی این هنرمند محدود به جهان اسلام نیست. آثار نشاط با مخاطبان در سراسر جهان طنین انداز می شود و از مرزهای فرهنگی فراتر می رود و بینش هایی را در مورد تجربه جهانی بشر ارائه می دهد. او به موضوعاتی می پردازد که به بحث های گسترده تر در مورد سیاست و پویایی قدرت نیز مربوط می شود.

در سرزمین رویاها (2019)، رویای آمریکایی و اسطوره غرب با سیاست های اتخاذ شده توسط ریاست جمهوری دونالد ترامپ علیه حقوق بشر و گروه های آسیب پذیر مقایسه می شود. این اثر تشابهات بین ایالات متحده و ایران و تنش‌های بین دو کشور را برجسته می‌کند. نشاط با آثارش که هم مضامین فمینیستی و هم موضوعات سیاست ایران و آمریکا را در بر می گیرد، تقویت هنر را به عنوان ابزاری برای اعمال مقاومت و مسئولیت اجتماعی به اشتراک می گذارد.

Mickalene Thomas توسط نیویورک تایمز، 2021، از طریق نیویورک تایمز

بدلیجات، اکریلیک و الگوهای رنگارنگ تنها برخی از چیزهایی هستند که سبک متمایز Mickalene Thomas را مشخص می کنند. میکالین که در سال 1971 در نیوجرسی متولد شد، در سال 2007 زمانی که یکی از آثارش به قیمت 30000 دلار فروخته شد، به شهرت رسید. آثار او عمدتاً بر بازنمایی زنان آفریقایی آمریکایی از طریق تفسیر مجدد و به چالش کشیدن مفاهیم زیبایی زنانه متمرکز است.

نگاه تازه آثار او به زنانگی ناشی از نیاز هنرمند به مخالفت با سلطه نگاه مردانه در هنر است. نگاهی که می تواند در درک تاریخ و هنر نیز تاثیرگذار باشد. تکنیک هنری او یادآور هنر پاپ است و سوژه های تحریک آمیز او که با افتخار به بیننده نگاه می کند، اغلب با استفاده از کلاژهای پیچیده و چیدمان های ترکیبی به دست می آید.

Le déjeuner sur l'herbe: les trois femmes noires اثر Mickalene Thomas، 2010، از طریق موزه هنر سیاتل

اثر Le déjeuner sur l'herbe: les trois femmes noires (2010) مانیفست مهمی است که توماس از طریق آن تفسیر مجدد نقاشی معروف مانه را پیشنهاد می کند. نسخه 2010 این شمایل نگاری را با کلیدی مدرن از طریق سه موضوع زن آفریقایی آمریکایی نشان می دهد و در عین حال بر نیاز به هنر بصری فراگیرتر تأکید می کند. کاوش نژاد و هویت توماس به آثار هنری او عمق و ظرافت می بخشد. او با تکیه بر تجربیات خود به عنوان یک زن آفریقایی آمریکایی، مبارزات و پیروزی های منحصر به فرد جوامع به حاشیه رانده شده را روشن می کند. او با درهم آمیختن منابع تاریخی و فرهنگی، با بی عدالتی های اجتماعی مقابله می کند و از برابری حمایت می کند.

در سال‌های اخیر، آثار او به رکوردهایی رسیده است که نشان دهنده توجه مجموعه‌داران به این هنرمند است. تأثیر Mickalene Thomas بسیار فراتر از قلمرو هنر است. خلاقیت مرزی او الهام بخش نسل جدیدی از هنرمندان است و آنها را تشویق می کند تا قراردادها را به چالش بکشند و خود واقعی خود را بیان کنند.

منبع : https://www.thecollector.com/