برنامه ام نشستن روی نیمکت پرسپولیس ظرف دو سال آینده است

آرزویش را مربیگری در پرسپولیس می داند. آقای گلی که هم اتاقی با مجتبی محرمی، یکی از بهترین دوران زندگی اش است. فرشاد آقای گل ۵۶ ساله شد تا از ریز و درشت زندگی اش حرف بزند.

بیست و دوم دی ماه هر سال بهانه ای می شود برای مصاحبه با فرشاد آقای گل. بازیکنی که روز تولدش را همچون هوادارانش خیلی دوست دارد. پیوس سفره دلش را باز کرد تا در روز تولدش میزبان حرف های داغ و بکر او باشیم. صحبت هایی که خواندنش خالی از لطف نیست:

* پِیوَس را به شفیع و کوثری گفتم نگویید. من پیوس هستم

پیوس : اوایل بازی در پرسپولیس، آقای شفیع و کوثری می گفتند “پِیوَس”! از آنها خواستم تا همان پیوس بگویند که خوشبختانه همین هم شد.

* از ته دل خوشحالم

پیوس : بیست و دوم دی ماه همیشه برای من شگفت انگیز بوده است. شاید مقداری خودخواهی باشد. اما واقعا از اینکه دی ماهی هستم خوشحالم. امسال هم مثل تمام سال ها از طریق رفقای نازنینم سوپرایز شدم. حس خیلی خوبی است وقتی بدانی بیست و دوم دی ماه هر سال غریبه و آشنا یادت می کنند. از تمام کسانی که من را از یاد نبردند و تولدم را تبریک گفتند تشکر می کنم.

* از زندگیم راضی ام

پیوس : شاید اگر بخواهم زندگیم را مرور کنم باید بگویم رضایت کامل نسبت به تصمیمات شخصی و فوتبال که گرفتم دارم. در هر تصمیمم احساس می کنم چیزی فراتر از عقل بوده است.

مثلا آمدن به پرسپولیس را فقط و فقط تقدیر خداوند می دانم. بازی برای تیم ملی هم آرزویی بود که توانستم به آن برسم. خوشبختانه در زندگی شخصی ام خانواده خیلی خوبی دارم. همسر و فرزندانم سرمایه های زندگیم هستند. از لحظه های که با آنها هستم لذت می برم.

* بهترین خاطره فوتبالی

پیوس : وقتی با پرسپولیس قهرمان آسیا شدیم حس خیلی خوبی داشتیم. یک بار هم با پیراهن تیم ملی برابر کره شمالی بازی کردیم که توانستیم دو بر صفر ببریم. در آن بازی یک گل زدم و فکر می کنم یکی از بهترین گل هایی بود که توانستم به ثمر برسانم.

* بهترین خاطره شخصی

پیوس : امروز وقتی داشتم به این موضوع فکر می کردم واقعا چیزی جز سلامتی خودم و خانواده ام به ذهنم نرسید. خوشحالم هنوز هم سایه پدر و مادرم را بالای سرم دارم.

* هم اتاقی با مجتبی، دنیای دیگری بود

پیوس : وقتی در پرسپولیس تیم ملی بودم بیشتر اوقات با مجتبی محرمی و کرمانی مقدم و عاشوری هم اتاق بودم. دورانی که با مجتبی به اردو می رفتیم خیلی خاص بود. آن زمان شبانه روز با هم بودیم همه چیز همدیگرو می دانستیم. مجتبی یکی از بامعرفت ترین هم اتاقی هایم بود. روزهایی که با مجتبی شب می شد دنیای دیگری داشت.

* تیم ملی آن زمان سالم بود

پیوس : خیلی ها می گویند در تیم ملی دهه هفتاد بعضی از بازیکنان اهل دود و دم بودند. به جرات می توانم بگویم هیچ بازیکنی در آن برهه زمانی سراغ چنین مسائلی نبود. اصلا کسی جرات نداشت سمت قلیان و سیگار برود.

من با فوتبالیست های الان کاری ندارم. ولی کاملا حس می کنم زندگی فوتبالی همبازیانم کاملا سالم تر از برخی از بازیکنان فعلی بود.

* بدترین خاطره

پیوس : سال ۱۳۹۲ و بازی هیروشیما بود که من محروم شدم یکی از ظالمانه ترین تصمیماتی که کنفدراسیون فوتبال آسیا گرفت تا محروم شوم.

* هیچ وقت پرسپولیسی شدنم را فراموش نمی کنم

پیوس :  شوهر خواهرم عاشق پرسپولیس بود. او باعث شد تا من دو بار به امجدیه برویم و بازی های پرسپولیس را ببینم. از همان بچگی پیراهنی را می پوشیدم که پرسپولیس بر تن داشت. عشق علی پروین و همایون بهزادی من را پرسپولیسی کرد. اما حضورم در این تیم کاملا اتفاقی بود.

تقدیر باعث شد تا علی پروین یکی از آخرین بازی هایم را زمانی که به عنوان سرباز برای نیروی هوایی بازی می کردم بیاید و ببیند. در آن بازی که مقابل بنیاد شهید انجام دادیم گل زدم. قشنگ یادم است داشتند در رختکن لباس هایم را عوض می کردم که مربیانم آمدند و گفتند علی پروین از تو خوشش آمده و می خواهد تو را ببیند.

فردای همان روز به نمایشگاه اتومبیل علی آقا رفتم که گفت تو را می خواهم. تا هفته بعد باید به پرسپولیس بیایی. واقعا نمی دانستم از خوشحالی چیکار کنم. قشنگ یادم است که تا آخر شب از همان خیابان عارف مصافت حدود ۵ -۶ کیلومتری را پیاده آمدم.

اولین قراردادم بیست هزار تومان بود همان سالی که به پرسپولیس آمدم علی آقا گفت مثل بقیه بازیکنان به تو پول می دهیم. همه بیست هزار تومان می گیرند تو هم باید همین قدر بگیری. البته این پول را تقریبا ماهیانه حدود پانصد الی ششصد تومن می گرفتیم.

* با چنگال تلویزیون روشن می کردیم

پیوس : در اردوهای تیم ملی معمولا شب ها مربیان سیم تلویزیون را برمی داشتند من و مجتبی هم چنگال به دست اتصال تلویزیون به پریز برق را ایجاد می کردیم. واقعا یادش بخیر. صدای تلویزیون را جرات نمی کردیم زیاد کنیم تا مبادا مربیان تیم ملی بفهمند.

* آرزویم نیمکت پرسپولیس است

پیوس : برنامه ریزی کردم تا ظرف دو سال آینده روی نیمکت پرسپولیس بنشینم. فکر می کنم توانایی لازم برای این پست پردردسر را دارم.

* پرسپولیس برانکو فوق العاده است

پیوس : انصافا پس از سال ها که بازی پرسپولیس را می بینم لذت می برم. برانکو توانسته است این تیم را متحول کند. مطمئنم اگر اتفاق خاصی نیفتد پس از سال ها در لیگ قهرمان می شود و در آسیا نیز پیشرفت خوبی خواهد داشت.

* رفیعی با شماره ۷ کار سخت تری دارد

پیوس : سروش رفیعی یکی از بهترین بازیکنانی است که وارد پرسپولیس شد. تنها باید حواسش را جمع کند تا اسیر حاشیه ها نشود. هیچ تیمی مثل پرسپولیس و استقلال نیست. هواداران این تیم انتظارات فراوانی از بازیکنان خود دارد.

گویا قرار است پیراهن سلطان را هم بپوشد. قطعا این شماره برایش حساسیت های زیادی را به وجود می آورد. شماره ای که سالیان سال بر تن اسطوره باشگاه بوده است و اگر رفیعی نتواند انتظارات را برآورده کند قطعا با علی پروین که صاحب این شماره و افتخارآفرین این باشگاه است مقایسه می شود.

* باز هم از طارمی انتقاد می کنم

پیوس : من برای این پرسپولیس خون دل خورده ام. قطعا اگر باز هم ببینم بازیکنی در حد و توانایی های خودش ظاهر نشده باشد از او انتقاد می کنم. چه طارمی باشد و چه رفیعی.