خرید های هیجان انگیز پرسپولیس قرار است کدام درد قرمزها را دوا کنند؟

برانکو برای قدرتمند کردن تیمش و آنچه مجموعه فعلی را برای ادامه لیگ و بازی‌های آسیایی تجهیز می‌کند احتیاج به کامل کردن ترکیب مدافعان میانی، راه انداختن دفاع چپ و پیدا کردن جانشینی برای روزهای بدون کمال باشد.

به غیر از این سه دغدغه بزرگ که حل هر کدام از آنها پروسه زمانبری است و البته آزمون و خطاهایی را هم به دنبال داشته حالا بازی دادن توامان به مسلمان و رفیعی هم می‌تواند به دغدغه بزرگی برای نفر اول کادر فنی پرسپولیس تبدیل شود.

یقینا نمی‌توان منکر کیفیت بازیکنانی مثل نریمان جهان و رفیعی شد اما پست تخصصی این دو بازیکن درست جایی است که محسن مسلمان طی یک سال گذشته قبضه‌اش کرده و نمایش‌های غالبا موفقی ارائه کرده است. همچنین هماهنگی و رفاقت محسن مسلمان و مهدی طارمی در بیرون از زمین به داخل میدان هم سرایت کرده تا سرخ‌ها در فاز حمله زوج موفقی تشکیل دهند. حالا اما با حضور سروش رفیعی در پرسپولیس احتمال به هم خوردن این زوج پررنگ شده و حتی برخی می‌گویند رفیعی جای مسلمان را در ترکیب اصلی پرسپولیس خواهد گرفت.

همه می‌دانند سروش درست جایی بازی می‌کند و می‌درخشد که تا به حال پرسپولیس مشکلی در آن نداشته است. محسن مسلمان بعد از 6-5 هفته ابتدایی فصل گذشته به ترکیب اصلی پرسپولیس رسید و از آن روزی که مسلمان فیکس شده خط میانی پرسپولیس نمایش‌های درخشانی جز اندک مواردی خاص داشته است.

یادمان نرود درخشش مسلمان حتی باعث شد ساسان انصاری که دقیقا در همین پست بازی می‌کند به خاطر نیمکت‌نشینی‌های طولانی به تیم سابقش برگردد. هر چند ساسان قابلیت بازی در خط حمله را هم داشت اما سروش باید در خط میانی بماند و تنها امکان جابه‌جایی او در جناحین خط میانی جود دارد.

برانکو در تمام یک سال و نیم گذشته از سیستم 2-4-4 لوزی استفاده کرده و راس لوزی خط میانی را به محسن مسلمان سپرده است.

از طرفی علاقه شدید برانکو به سروش باعث خواهد شد تصور کنیم رفیعی از بدو ورود به پرسپولیس فیکس خواهد شد اما برانکو برای شماره 7 جدید خود چه نقشه‌ای در سر دارد؟

برانکو پست هافبک راست را به فرشاد احمدزاده سپرده بود که این بازیکن به خاطر توانایی‌های تکنیکی خود رضایت پروفسور را جلب کرد و خیلی کم از ترکیب بیرون رفت. در واقع چنانچه احمدزاده محروم یا مصدوم نمی‌شد همواره در ترکیب اصلی بود و بازیکن محبوب سرمربی شناخته می‌شد. پس شاید حالا تصور اینکه برانکو بخواهد سروش را جای فرشاد در پست هافبک راست به میدان بفرستد کمی غیر قابل باور باشد.

از طرفی در جناح چپ خط میانی بعد از بیرون گذاشتن و سپس جدایی عالیشاه به نظر می‌رسد اختلالی در سیستم تهاجمی پرسپولیس به وجود آمده و کار کمی گره خورده باشد. هر چند امیری بعضا در این پست بازی‌های قابل قبولی انجام داد اما کارآیی عالیشاه در برداشتن نفر مقابل و حرکت طولی لب خط را ندارد.

بدین ترتیب می‌توان در نظر گرفت رفیعی در پست هافبک چپ جای خالی عالیشاه را پر خواهد کرد.

برای این احتمال هم یک تناقض مهم وجود دارد. برانکو مشخصا عالیشاه را به این علت بیرون گذاشت که این بازیکن در زمان تدافعی شدن تیم به مدافع پشت سرش کمک نمی‌کرد و به عبارتی در خدمت تیم نبود.

حالا و در مورد سروش این پرسش هم به وجود می‌آید که آیا رفیعی در پست غیر تخصصی ضمن نا آشنایی با شرح وظایفش اصلا توانایی کمک به دفاع چپ پرسپولیس را دارد ؟

برای این مهم اولین چیزی که به ذهن می‌رسد احتمال تغییر سیستم پرسپولیس در نیم‌فصل دوم و لیگ قهرمانان است؛ تغییری که منجر به قرار گرفتن همزمان سروش رفیعی و محسن مسلمان در پستی می‌شود که می‌توانند بالاترین کارآیی را داشته باشند.

برای این منظور شاید برخی سیستم جا افتاده 1-3-2-4 را به برانکو پیشنهاد دهند اما در حال حاضر نه برانکو هافبک دفاعی مکمل و مناسبی برای قرار دادن کنار کامیابی‌نیا دارد نه اینکه می‌تواند از فرشاد احمدزاده – با توجه به اینکه وحید امیری حتما گوش چپ اصلی این سیستم خواهد بود – راحت بگذرد. به همین خاطر شاید پیشنهاد استفاده از سیستم 1-4-1-4 به پروفسور عقلانی تر باشد. در این سیستم کامیابی نیا همچنان سر جای خود بازی خواهد کرد و برانکو به خاطر ناکارآمدی زوج طارمی غصه نخواهد خورد. و البته مهم‌ترین حسن این سیستم استفاده توامان از محسن مسلمان و سروش رفیعی در امتداد یکدیگر است؛ جایی که پرسپولیس می‌تواند بیشتر خطرناک شود و البته موقعیت‌های گل بیشتری نصیب طارمی در خط حمله شود. همچنین با این سیستم یکی از این دو بازیکن تکنیکی می‌توانند در نقش گلزن ظاهر شوند و به تناوب در خط حمله به عنوان مهاجم سایه نقش آفرینی کنند که با توجه به بالا رفتن آمار گلزنی بازی‌شان بیشتر به چشم خواهد آمد.