عطشی که بر جانمان افتاده و درمانی سخت دارد¡
برای همین است که تنها استانی هستیم که نمایندگانش یکبار مصرف می‌باشند. تنها منطقه‌ای هستیم که در این حوزه فاقد انباشت تجربه هستیم. تا می‌خواهیم از کاشته‌هایمان برداشت کنیم، با داس بی‌تدبیری از بیغ، ریشه‌ها را می‌زنیم.
کلاً مردم کم حوصله‌ای هستیم. دوست داریم تند تند تغییر کنیم. اصلاً یکجا بند نمی‌شویم. در روزهای تعطیل که به دامن طبیعت می‌زنیم، برای انتخاب جایی، کلی با خود کلنجار می‌رویم و چندین مکان را تجربه می‌کنیم. تغییرات اساسی نمای ساختمان‌ها و دکوراسیون داخل منزل، تغییر پی‌در‌پی خودروها، همه‌وهمه نشان از شتاب و التهابات درونی برای کشفیات جدید و رسیدن سریع به مقصدی نامعلوم را دارد. ایلام جزء معدود شهرهایی است که خودروهایش بیشتر مدل سال هستند و ماشین های با مدل ده سال ماقبل کمتر مشاهده می‌شود.
جالب اینجاست که این تغییر ساختارها و انقلاب‌های پیرامونی به دلیل بالا رفتن سطح درآمدها و یا افزایش دارایی‌ها نیست. عموماً با هر تغییری علاوه بر مقروض شدن، هزینه‌های گزافی بر خود تحمیل می‌کنیم.
در جابه‌جایی مدیریت و عزل و نصب‌ها هم به این عارضه مبتلا شده‌ایم. نماینده مجلس هنوز از تونل آزادی رد نشده به دنبال انتخاب فرد دیگری هستیم. مدیر کل تازه انتصاب شده برای تودیعش برنامه‌ریزی می‌کنیم. جالب این که برای همین ها که به دنبال تودیعشان بودیم، اولین کسانی هستیم که فرش قرمز پهن می‌کنیم. هواداری ما فقط در یک نیمه خلاصه می‌شود و عموماً حمایت‌های ما تا قبل از ظهر جوانمرگ می‌شوند و بعد ازظهر جهت‌ها صد درصد مقابل نظر صبح می‌شوند.
برای همین است که تنها استانی هستیم که نمایندگانش یکبار مصرف می‌باشند. تنها منطقه‌ای هستیم که در این حوزه فاقد انباشت تجربه هستیم تا می‌خواهیم از کاشته هایمان برداشت کنیم، با داس بی‌تدبیری از بیغ، ریشه ها را می زنیم.
این وضعیت امروز به ایستگاه "قاسم سلیمانی‌دشتکی" رسیده است. عده‌ای با هیجان و شتاب فراوان به بازنشستگی استاندار و اصرار بر رفتن او پیله کرده‌اند. انگار اگر این استاندار را هم بفرستیم خانه‌اش، اتفاقات بزرگی رخ می‌دهد. انتظاری که برای رفتن مروارید پرورش دادیم و نتیجه‌ای نداد. همین‌طور برای ماقبل مروارید، مشکینی، اعلایی و...
این فرایند را در 10 دوره انتخابات نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی انجام داده‌ایم و هر بار ضعیف‌تری به جای ضعیفی بر تخت نشاندیم!
به نظر می‌رسد بعد از گذشت چهار دهه از عمر جمهوری اسلامی، دیگر گام برداشتن در این مسیر نمی‌تواند عاقلانه باشد. روا نیست بعد از این همه سال برای انتصاب فلان فرد طایفه فلان و یا فرزند شمال در جنوب و شرق در غرب، ذوق زده و یا افسرده شویم. جالب اینجاست همه می دانیم که امروزه کارایی و اثربخشی افراد بسیار مهم‌تر و ارزشمندتر از نژاد و کجایی بودن آنهاست اما باز بر همان عقاید گذشته پافشاری می‌کنیم.
بنابراین اگر می خواهیم اتفاقات خوشایندی رقم بخورد و حال این استان خوب شود، لازم است به جای پرداختن به حواشی و رسیدن به متن، مطالبه‌گری را تقویت کنیم. تغییر سنجش عملکردی مدیران از "فامیل من برحق، فامیل دیگری ناحق" به میزان سودمندی آنان برای جامعه از نان شب هم واجب‌تر است. مسئولیت‌ها گوشت قربانی نیست که بر مبنای قوم و طایفه سهمیه بندی شوند بنابراین باید این تمنا برای چسباندن نان خود به هر تنوری را تعدیل کنیم.
از طرفی اگر رویه‌ها بر همین سبک و سیاق موجود باشد و همچنان مرزها را محدود و استان را موزائیکی کنیم، بین شمال و جنوب خط بکشیم، ایل و طایفه را سپر نماییم، "فامیل دور" و "فامیل نزدیک" راه بیاندازیم و نهایتا این عطش که بر جانمان افتاده درمان نکنیم، هزار سال دیگر هم نخواهیم توانست رنگ پیشرفت و آبادانی را به چشم ببینیم.
یادداشت: مهدی کاکاخانی
برای ورود به کانال تلگرام فرتاک نیوز کلیک کنید.
