چرا اوضاع گل و بلبل برای مردم قابل لمس نیست؟
این روزها دولتی‌ها به رشد اقتصادی 7 درصدی به خود می‌بالند؛ رشدی که شواهد و گزارش‌ها پیداست فقط روی کاغذ دیده می‌شود و نتیجه ملموس برای اقتصاد کشور نداشته است.
«من از آغاز سال به مردم وعده داده بودم به رشد ۵ درصدی دست پیدا کنیم و محقق شد و این رشد به 7.4 درصد رسید است»، «برای رشد اقتصادی ۷ درصد نمونه‌ای در تاریخ ایران و حتی در سطح بین‌المللی در شرایط کنونی نمی‌شناسیم.» این دو جمله، بخشی از اظهارات رییس‌جمهور درباره تولید ناخالص ملی است.
این عدد باید نشان دهد که حال اقتصاد ایران خوب شده است؛ آن هم در شرایطی که رشد منفی 6 درصدی را در سال 1391 تجربه کرده بود. اگر فردی هم باشد که از وقایع حقیقی کشور بی‌اطلاع باشد و ناگهان به ایران وارد شود، با خواندن اخبار دولتی و عددهای اعلامی دولتی‌ها، احساس می‌کند به کانون یکی از پویا‌ترین اقتصادها وارد شده است! اما به نظر می‌رسد حال اقتصاد ایران فقط روی کاغذ خوب است و مقامات دولتی بابت اعداد و ارقام روی کاغذ خوشحال هستند؛ چراکه به‌محض وارد شدن به خیابان و زندگی در فضای حقیقی، چنان تلخی‌ها و سختی‌هایی به چشم می‌خورد که نمی‌توان با آنها مقابله کرد!؟
این تضادها میان صحبت‌های مقامات اجرایی کشور با واقعیت‌های جامعه را مردم به طور دائم لمس می‌کنند و با آن دست به گریبان هستند. آنها از یک سو می‌شنوند که رشد اقتصادی به بیش از 7 درصد رسیده و از سوی دیگر، برخی ماه‌هاست که حقوق نگرفته‌اند یا بخشی از حقوقشان را دریافت کرده‌اند.
سوال این‌جاست که چرا این اوضاع گل و بلبل برای مردم رضایت‌بخش نیست؟ برخی تحلیلگران اقتصادی معتقدند که افکار عمومی این میزان رشد اقتصادی را قبول ندارد و دولت بیشتر درآمدهای نفت را به‌جای سرمایه‌گذاری، هزینه می‌کند.
به باور آنها، آنچه در زمینه رشد اقتصادی مهم است، این‌که رشد اقتصادی که وجود دارد، باید باعث مهیا شدن زیرساخت‌ها برای جهش اقتصادی شود؛ مثلا با افزایش تولید برق زمینه رشد اقتصادی، صادرات و اشتغال جوانان را فراهم کنیم.
در این خصوص، سخنگوی کمیسیون انرژی مجلس می‌گوید: در دولت فعلی فروش نفت بالا رفت؛ به طوری که روزانه 2 میلیون حتی تا 2 میلیون 200 هزار بشکه نفت به فروش رفت. بنابراین آنچه رییس‌جمهور و دولتمردان در خصوص رشد اقتصادی می‌گویند، برمبنای فروش و صادرات نفت است، نه سرمایه‌گذاری و ایجاد اشتغال در کشور.
به گفته قره‌خانی، برای افکارعمومی این رشد اقتصادی قابل قبول نیست و باور عمومی مردم این نیست که در کشور این میزان رشد وجود دارد. این رشد اقتصادی ادعا شده، خود را در تولید ناخالص ملی، ایجاد اشتغال و سرمایه‌گذاری نشان نداده، بنابراین باور آن برای مردم سخت است.
