زورگیری روی آب

14 ملوان ایرانی، اوکراینی و اندونزیایی از سوی شرکت هندی به عنوان پیمانکار روی کشتی متعلق به ایران مشغول به کار شده بودند. حدود 2.5 ماه قبل وقتی شرکت پیمانکار نتوانست معوقات خود را از شرکت ایرانی بگیرد، دست به اقدام عجیبی زد.

او کشتی را بدون سوخت، در لنگرگاه امارات رها کرده و با جیره غذایی کم اجازه نمی‌دهد آنها از کشتی خارج شوند.

ملوانان ایرانی از طریق واتس اپ توانستند موضوع را به نمایندگان مجلس اطلاع دهند و درخواست کمک کنند.

یکی از خدمه کشتی در درخواست خود اعلام کرده، ما در شرایط بدی به سر می‌بریم. فقط به ما آب و بیسکویت می‌دهند. کشتی سوخت ندارد و سیستم‌های برق کار نمی‌کند. در تاریکی به سر می‌بریم. به ما گفتند، می‌توانید با امضای برگه‌های سفید از کشتی خارج شوید که قبول نکردیم. حالا دیگر نمی‌توانیم کشتی را ترک کنیم.

وی ادامه داد: شرکت ایرانی حقوق ما را به پیمانکار هندی داده است اما شرکت هندی آن را برای خود و به جای مطالباتش برداشته است. آذوقه رو به اتمام است و نمی‌دانیم بعد از آن چه بلایی بر سر ما می‌آید. اگر این رویه ادامه پیدا کند مجبور به شکایت بین‌المللی هستیم.

یکی از خدمه ایرانی کشتی دیروز گفت: چهار ماه قبل از ما دعوت شد روی این کشتی خدماتی گاز و نفت که کاپیتان آن ایرانی است، کار کنیم. من آن زمان در شرکت معتبری کار می‌کردم و به خاطر اعتبار شرکت ایرانی به این کشتی آمدم. از دو ماه و نیم قبل کشتی حوالی شارجه لنگر انداخته و شرایط بدی را سپری می‌کنیم.

ما در میان آب هستیم و نمی‌توانیم حتی خودمان را به ساحل برسانیم. سوخت کشتی تمام شده و برق ندارد. همه تجهیزات از کار افتاده و مجبوریم برای نظافت با سطل از دریا آب بکشیم.

وی ادامه داد: تا چند روز دیگر آب و بیسکویت‌ها تمام می‌شود و شرکت هندی می‌گوید تا زمانی که ایران پول ندهد هیچ خدماتی نمی‌دهد.

ما حتی از حقوق خود گذشته ایم و می‌گوییم ما را به کشورمان برگردانید اما آنها می‌گویند هزینه روادید و بلیت را باید خانواده‌هایتان بدهند. امیدوارم صدای ما شنیده شود. در شرایط بدی به سر می‌بریم و اگر شارژ «یو پی اس» تمام شود دیگر راه‌های ارتباطی هم بسته می‌شود. امیدواریم صدای ما به‌گوش مسئولان سازمان بنادر و کشتیرانی برسد و کاری برای بازگشتمان به ایران انجام دهند. یک ماه و نیم است که میوه، پروتئین و لبنیات نخورده‌ایم.

این خدمه کشتی تاکید کرد : برای روشن شدن تکلیف خود مجبور شدیم از طریق بین‌المللی شکایت‌ هایی را مطرح کنیم تا شاید از این راه به نتیجه برسیم و به خانه بازگردیم. اگر این رویه ادامه داشته باشد، بزودی با بحران روبه‌رو می‌شویم.