ماجرای دعوای سیدمحمد خاتمی و صادق خرازی در حضور ظریف

«خروج از انزوا» خاطرات سیدمحمد صدر در طول سال 1377 و سومین کتاب در چارچوب خاطرات شفاهی سیاست خارجی است.

در جلسه دو شنبه ۱۹/۵/۷۷ نیز آقای خاتمی در ابتدا اظهار کرد که وزارت خارجه در گذشته یک جمع منفعل، غیرکارا و فامیلی بود که کار مثبتی انجام نمی‌داد و به همین دلیل تغییراتی در آن ایجاد شد و تعدادی از مدیران از خارج وزارت خارجه و تعدادی از داخل به مسوولیت برگزیده شدند تا تغییراتی اساسی در آن ایجاد شود. اکنون نزدیک به یک سال از آن تغییرات می‌گذرد و می‌خواهیم ببینیم در این مدت چه کرده‌ایم. آیا جز موج‌آفرینی کاری کرده‌ایم؟ من احساس می‌کنم که کم‌کم داریم موج ایجاد شده را از دست می‌دهیم. نتیجه ۱۰ سال کار در افغانستان چه شد؟ افغانستان از دست‌مان رفت. پاکستان هم دارد می‌رود. من به همین دلیل معتقدم هر ۱۵ روز یک‌بار دور هم جمع شویم و درباره مسائل مختلف تصمیم‌گیری کنیم. باید دولت مسائل سیاست خارجی را تصویب کند نه شورای عالی امنیت ملی. ما اگر کاری نکنیم همه مجتهد هستند و آن‌ها انجام می‌دهند. من غیر از شما‌ها کسی را ندارم. البته می‌شود افرادی غیر از شما را دعوت کرد. شاید هم لازم باشد. شاید هم لازم باشد شورای سیاسی دولت مثل گذشته تشکیل شود. دکتر خرازی که در تمام طول صحبت آقای خاتمی ناراحت بود و به خود می‌پیچید، گفت: ما آماده تشکیل جلسه هستیم، اما شما وقت ندارید. آقای خاتمی با لحن جدی گفت: من وقت ندارم؟ این چه حرفی است که می‌زنید. من دایما اعلام کرده‌ام که حاضرم هر ۱۵ روز یک‌بار جلسه را تشکیل دهم تا ببینم شما چه می‌کنید. آقای خرازی گفت: ما خیلی کار‌ها انجام داده‌ایم، اما شما خبر ندارید. آقای خاتمی پاسخ داد: پس چرا گزارش آن را نمی‌دهید؟ این جلسه هم برای همین است. کجاست آن کار‌های بزرگ؟ آقای خرازی در این وقت با حالت بسیار بد و خارج از نزاکت بلند شد و گفت: اینطوری نمی‌شود کار کرد. خوب است فرد دیگری را انتخاب کنید و جلسه را ترک کرد. آقای خاتمی با وجود اینکه ناراحت بود ولی خود را کنترل کرد و به روی خود نیاورد.