به یاد شهید مدافع سلامت، دکتر بهنام فقیهی؛ خوبان هرگز نمی میرند

طیبه دولت آبادی؛  برای گرفتن داروهای مادرم راهی داروخانه شدم اما به دلیل قلم خوردگی در تاریخ، هیچ داروخانه ای آن را نپذیرفت و از آنجایی که مطب دکتر با منزل ما فاصله زیادی داشت و همیشه هم شلوغ بود تصمیم گرفتم دفترچه را نزد پزشک دیگری ببرم تا دارو را دوباره بنویسد.

به دنبال مطب پزشکی بودم که خلوت باشد، انتهای محله آبادانی و مسکن در میان شلوغی بازار تابلو قدیمی نظرم را جلب کرد، نزدیک که شدم چشمم به سر در مطب افتاد که نام  "دکتر بهنام فقیهی" بر روی آن نقش بسته بود.

ساختمان قدیمی بود، از راهروی باریک آن عبور کردم سمت راست راهرو تابلوی دیگری روی سر در مطب نصب شده بود، روی این تابلو هم از رنگ و لعاب تابلوهای امروزی پزشکان خبری نبود .

داخل شدم، سالن حدودا ۱۲ متری با میز قدیمی و صندلی های پلاستیکی، بر خلاف تصورم مطب شلوغ بود ، مردی حدودا ۵۰ ساله پشت میز نشسته بود، سلام کردم ، از زیر عینک نگاهی به من انداخت و جواب داد، دفترچه را روی میز گذاشتم و گفتم میخواهم دکتر این داروها رو برایم دوباره بنویسد گفت: قبلا استفاده کرده اید گفتم  بله ، ویزیت را پرداخت کردم،گفت بنشین صدایت میکنم.

 محیط سالن بسته و بدون تهویه بود با خودم گفتم بیرون میروم تا نوبتم برسد، که روی دیوار، کاغذی توجهم راجلب کرد.

"کلیه بیمارانی که به هر دلیل قادر به پرداخت حق ویزیت در این مطب نمی باشند به صورت رایگان ویزیت خواهند شد"

حس خیلی خوبی بود، خیلی وقت بود فکر می کردم مهربانی و مروت از بین مردم ما رخت بسته است ولی با دیدن این متن کمی دلگرم شدم.

به منشی مطب گفتم اجازه دارم از این‌‌ متن عکس بگیرم، سرش را سریع بلند کرد گفت: کدام ؟ اشاره کردم به کاغذ روی دیوار و گفتم خبرنگارم، کارخیلی قشنگیه.

لبخندی به چهره اش نشست سری به نشانه تایید تکان داد، چند تا عکس از کاغذ روی دیوار انداختم مصر شدم حتما دکتر را ببینم.

چند دقیقه بعد نوبتم شد در زدم داخل اتاق رفتم سرش پایین بود سلام کردم جواب داد، ولی سرش را بلند نکرد، دفترچه بیمه را روی میزش گذاشتم گفتم لطفا این داروها را برام دوباره بنویسید و دلیل نوشتن دارو را هم گفتم.

چهره خیلی آرامی داشت، دفترچه بیمه را برداشت و شروع کرد به نوشتن گفتم کاغذی که روی دیوار زدید کار خیلی قشنگیه سرش را بلند کرد گفتم با اجازه شما عکس گرفتم، چشمانش ریز شد متوجه شدم دلیل عکس گرفتنم را میخواهد بداند، بلافاصله گفتم: خبرنگارم‌.فوری گفت اشکالی نداره ولی اسمی از من نبرید.

همانطور که نگاهم می‌کرد، گفت: من این کار را برای رضای کس دیگری انجام می دهم ، دلم شادتر شد از اینکه هنوز هم آدمهایی هستند که به خودنمایی فکر نمی کنند ،حس خوبی‌ پیدا کردم.

خبر را روی کانال فرتاک نیوز کرمانشاه کار کردم  یک هفته بعد بازهم گذرم به آنجا افتاد داخل شدم اینبار، حسم درونی ام دیدن یک ساختمان قدیمی نبود، تصور میکردم زیباترین مطبی است که تا کنون دیده ام، لامپ اتاقش خاموش بود از منشی پرسیدم دکتر نیست گفت: امروز نمیاد.

دو روز بعد دوباره رفتم میخواستم هر طور شده گزارشی بدون ذکر نام از او بگیرم بازهم نبود .

شماره مطب را از منشی گرفتم که دفعه بعد زنگ بزنم، اگر آمده بود به آنجا بروم، از مطب که بیرون آمدم دلم لرزید نکنه کرونا گرفته باشه؟؟ به خودم نهیب زدم نه یکی دو روز دیگر زنگ میزنم شاید آمده باشد.

 دیروز که خبرها را که چک میکردم با یک خبر تلخ دیگر مواجه شدم، ((کرونا جان یکی دیگر از پزشکان کرمانشاهی را گرفت)) عکس برایم آشنا بود بهنام فقیهی پزشک کرمانشاهی، اشک امانم نداد!

 دکتر "بهنام فقیهی" از بین ما رفت، ولی یاد و نام نیک او و تمامی شهدای مدافع سلامت، همواره در ذهنمان جای خواهد داشت. روحش شاد و یادش گرامی.

وخوبان هرگز نمی میرند...