از هپاتیت E چه می‌دانیم؟

در اغلب موارد عفونت با ویروس هپاتیت E به شکل بدون علائم بالینی تظاهر می‌کند ولی در موارد علامت‌دار مانند سایر هپاتیت‌های ویروسی باعث ایجاد علائم مقدماتی و زردی می‌شود.

بنابر اعلام وزارت بهداشت، از نظر اپیدمیولوژی، عفونت با ویروس هپاتیتE به دو دسته‌ اپیدمیک و آندمیک تقسیم بندی می‌شود. در نوع اپیدمیک که بر اثر ژنوتیپ‌های یک و ۲ ویروس به وجود می‌آید، عفونت مزمن ایجاد نمی‌شود و این بیماری خاص انسان است. این نوع هپاتیت E در کشورهای در حال توسعه در آسیا، آفریقا و به خصوص در کشورهایی که از نظر تامین منابع آب سالم و بهداشت محیط وضعیت مناسبی ندارند، یکی از مسائل مهم بهداشتی است. نوع آندمیک هپاتیت E در اثر ژنوتیپ های ۳و۴ بوجود می‌آید که در بین مردان و سالمندان شایع‌تر است. این نوع هپاتیتE ، یک بیماری مشترک بین انسان و دام است و می‌تواند در انسان باعث عفونت مزمن شود. گزارش‌های بسیاری از بروز هپاتیت حاد و مزمن با ژنوتیپ‌های ۳ و ۴ ویروس هپاتیت E در کشورهای ژاپن، چین، هند، پاکستان و مکزیک ارائه شده است.

به طور معمول هپاتیت E  نیز مانند هپاتیت A منجر به حالت مزمن نمی‌شود. عفونت با این ویروس معمولا خود محدود شونده است و میزان مرگ و میر ناشی از آن نسبتاً پایین و حدود یک تا ۴ درصد است ولی در زنان باردار این میزان تا حدود ۲۰ درصد افزایش می یابد.

شیوع هپاتیت E با بررسی سرو اپیدمیولوژی در کشورهای در حال توسعه بین ۱۰ تا ۳۵ درصد گزارش شده است. در برخی از گزارش‌ها به عنوان شایعترین نوع هپاتیت حاد تک گیر در بالغین کشورهای جهان سوم مورد توجه قرار گرفته است. افرادی که در کمپ‌های شلوغ زندگی می‌کنند مانند پناهندگان یا کسانی که در مکان‌های اسکان موقت زندگی می‌کنند در معرض خطر بالاتری قرار دارند.

بنابر اعلام وزارت بهداشت، ایران یکی از کشورهای آسیایی است و به عنوان یکی از مناطق آندمیک هپاتیتE شناخته شده است. به طوری که شیوع آلودگی به این ویروس در جمعیت معمول این کشور حدود ۸ تا ۱۳ درصد برآورد شده است. به نظر می‌رسد که عفونت در طول زمان روند کاهشی داشته است که این امر ممکن است به دفع بهداشتی فاضلاب و دسترسی به آب بهداشتی سالم ارتباط داشته باشد.