بی اشتهایی پیری چیست؟ | عوارض غذا نخوردن در سالمندان

غذا نخوردن به اندازه کافی منجر به کاهش وزن و سوءتغذیه می شود که ضعف را تسریع می کند. کمبود مواد مغذی سلامت کلی را تضعیف می کند، تحرک را کاهش می دهد و کیفیت عمومی زندگی را پایین می آورد. عدم دریافت پروتئین کافی می تواند منجر به از دست دادن یکپارچگی پوست شود و خطر عفونت را افزایش دهد.

مشخص نیست که عدم دریافت غذای کافی منجر به بسیاری از مشکلات سلامتی می شود یا نه. این موضوع از دست دادن اشتها را به یک نگرانی بسیار جدی تبدیل می کند زیرا نخوردن غذا خطر سوء تغذیه را افزایش می دهد. وقتی بدن ما نتواند مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت کند، سلامتی ما آسیب می بیند.

کسانی در معرض خطر هستند که مشکلات یا شرایط بهداشتی خاصی دارند، همانطور که گاهی اوقات ممکن است در مورد افراد مسن رخ دهد. علل و عوامل مختلفی برای کاهش اشتها وجود دارد. ما بر روی نوعی از دست دادن اشتها تمرکز خواهیم کرد که به ویژه افراد مسن را تحت تاثیر قرار می دهد: بی اشتهایی ناشی از افزایش سن.

بی اشتهایی پیری چیست؟

به طور نگران کننده ای، تخمین زده می شود که بین 15 تا 30 درصد از افراد مسن دچار بی اشتهایی ناشی از افزایش سن هستند - دوره مداوم کم اشتهایی ناشی از تغییرات بر اساس سن در بدن ما. با افزایش سن، سیستم گوارش کند می شود، نیازهای انرژی کاهش می یابد و حس بویایی، چشایی و بینایی تغییر می کند. همه این عوامل می توانند به کاهش اشتها کمک کنند.

اشتها ارتباط تنگاتنگی با سلامتی دارد. نخوردن به اندازه کافی منجر به کاهش وزن و سوءتغذیه می شود که ضعف را تسریع می کند. کمبود مواد مغذی سلامت کلی را تضعیف می کند، تحرک را کاهش می دهد و کیفیت عمومی زندگی را پایین می آورد. عدم دریافت پروتئین کافی می تواند منجر به از دست دادن یکپارچگی پوست شود و خطر عفونت را افزایش دهد. کمبود کلسیم می تواند باعث پوکی استخوان شود و احتمال شکستگی استخوان را افزایش دهد. تحقیقات نشان داده است که بی اشتهایی ناشی از افزایش سن خطر کلی عوارض و مرگ و میر را افزایش می دهد.

علل بی اشتهایی پیری چیست؟

از دست دادن اشتها در سالمندان یک موضوع پیچیده با علل و عوامل موثر است. تغییرات فیزیکی در بدن، تغییرات در سلامت روان و برخی داروها همگی در بی اشتهایی ناشی از افزایش سن نقش دارند.

فیزیولوژیکی:

تغییرات فیزیکی ناشی از افزایش سن می تواند باعث کاهش اشتها یا مشکل در دریافت تغذیه کافی شود. فرآیندهای بیولوژیکی می تواند یک علت مستقیم یا گاهی اوقات اثر سایر شرایط مزمن باشد که منجر به بی اشتهایی پیری می شود و ممکن است شامل موارد زیر باشد:

پردازش آهسته غذا: زمانی که هضم غذا بیشتر طول می کشد، ممکن است خوردن مداوم آن سخت تر باشد.

تغییر در طعم: کاهش تعداد سلول های چشایی یا کاهش بزاق بر ظرفیت چشایی تأثیر می گذارد.

مشکل در جویدن یا بلعیدن.

محدودیت های فیزیکی که ممکن است گزینه های پخت و پز را محدود کند.

شرایط پزشکی، مانند:

بیماری های دستگاه گوارش:

سندرم های سوء جذب، که توانایی بدن در جذب مواد مغذی موجود در غذا را مختل می کند

عفونت های حاد و مزمن

هیپرمتابولیسم (به عنوان مثال، پرکاری تیروئید، که زمانی است که تیروئید شما بیش از نیاز بدن شما هورمون تیروئید تولید می کند)

روانشناسی:

سلامت روان می تواند تحت تأثیر فرآیند پیری قرار گیرد. تغییرات در محیط زندگی، کنار آمدن با از دست دادن همسر یا سایر عزیزان، سازگاری با از دست دادن استقلال، یا عوارض جانبی یک بیماری مزمن پزشکی، همگی می توانند بر سلامت روان تأثیر منفی بگذارند یا باعث افسردگی شوند که به نوبه خود می تواند بر اشتها تأثیر بگذارد.

عامل دیگر انزوای اجتماعی است که می تواند برای افراد مسن که ممکن است در حمل و نقل یا تحرک مشکل داشته باشند، خطرآفرین باشد. غذا خوردن به تنهایی می تواند منجر به کمتر خوردن شود و فقدان تحریک میل به خوردن را کاهش می دهد.

افراد مسن مبتلا به زوال عقل اغلب با دیدن دیگران در حال غذا خوردن به غذا خوردن ترغیب می شوند - علاوه بر اجتماعی شدن غذا خوردن با دوستان، وعده های غذایی مشترک را به بخشی ضروری از تضمین تغذیه مناسب تبدیل می کنند.

فارماکولوژیک:

بسیاری از عوارض جانبی داروها به کاهش اشتها کمک می کنند. برخی از نسخه‌ها بر دستگاه گوارش تأثیر می‌گذارند که غذا خوردن را ناخوشایند می‌کنند یا مانع از جذب مناسب مواد مغذی می‌شوند. یکی از مستقیم ترین عوارض جانبی برخی داروها تغییر یا از دست دادن چشایی است. این خطر با این واقعیت تشدید می شود که بسیاری از سالمندان داروهای مختلفی مصرف می کنند که می توانند با یکدیگر تداخل داشته باشند و عوارض جانبی پیش بینی نشده ای داشته باشند.

تحقیقات نشان می دهد که این نوع داروها می توانند به بی اشتهایی ناشی از پیری کمک کنند:

آنتی بیوتیک ها

آمپی سیلین

ماکرولیدها

کینولون ها

تری متوپریم

تتراسایکلین

مترونیدازول

ضد ویروس ها

گانسیکلوویر

فسکارنت سدیم

والگانسیکلوویر

تلبیوودین

بوسپرویر

ریباواریپتان

شل کننده های عضلانی

باکلوفن

دانترولن سدیم

داروهای میگرن

التریپتان

فرواتریپتان

ریزاتریپتان

دیورتیک ها

آمیلورید هیدروکلراید

داروی نارسایی قلبی

مهارکننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین

داروی تیروئید

کاربامیازول

پروپیل تی اوراسیل

داروهای روانپزشکی

تری فلوپرازین

آریپیپرازول

ریسپریدون

کربنات لیتیوم

لیتیوم سیترات

زالپلون

زوپیکلون

آیا باید نگران همه تغییرات در اشتها باشم؟

از دست دادن اشتهای کوتاه مدت یا موقعیتی به دلیل چیزی مانند یک بیماری یا رویداد آسیب زا طبیعی است. از دست دادن اشتها که منجر به ناتوانی در برآوردن نیازهای بدن شما می شود، نگران کننده است. از دست دادن اشتها زمانی به یک نگرانی جدی تبدیل می شود که با کاهش وزن، از دست دادن انرژی، از دست دادن علاقه به همه غذاها یا افزایش فراوانی بیماری همراه باشد. در آن زمان است که برای پیشگیری کردن بیماری جدی با پزشک مشورت کنید.

توصیه هایی برای کاهش اشتها

خوشبختانه بی اشتهایی ناشی از افزایش سن به اندازه خود پیری اجتناب ناپذیر نیست. در اینجا مواردی وجود دارد که می توانید برای جلوگیری یا رفع کاهش اشتها انجام دهید. لطفاً برای توصیه یا تشخیص خاص با پزشک خود صحبت کنید.

وعده های کوچکتر – مطالعات نشان می دهد که وعده های بزرگ می تواند برای افراد مسن ناراحت کننده باشد و منجر به مصرف کمتر به جای بیشتر شود.

وعده‌های غذایی سبک مانند نوشیدنی‌های غنی‌شده یا سوپ‌ها نسبت به وعده‌های جامد کمتر سیرکننده هستند و باعث تشویق بیشتر به خوردن می‌شوند.

به جای سه وعده غذایی بزرگ، سعی کنید در طول روز میان وعده بخورید یا پنج وعده غذایی کوچکتر داشته باشید.

نقل مکان به جامعه‌ای که در آن وعده‌های غذایی ارائه می‌شود و با سایر ساکنان از آن لذت می‌برند.

بهبودهایی در محیط ناهار خوری مانند استفاده از سفره، ظروف ظروف خوب، و زمان صرف غذا خوردن را تشویق می کند.

اگر محدودیت های فیزیکی برای استفاده از ظروف وجود دارد، سعی کنید غذاهای انگشتی را ارائه دهید.

اضافه کردن طعم: غذا را با فلفل، سبزی و ادویه جات جالب تر کنید. از افزودن نمک و شکر خودداری کنید.

غذاهای غنی از مواد مغذی بخورید:

شیر کامل به جای شیر کم چرب یا بدون چربی.

اضافه کردن شیر خشک به شیر برای مواد مغذی بیشتر.

شیرهای اصلاح شده می توانند بدون هیچ تلاشی کمی پروتئین اضافی اضافه کنند.

اسپری های غنی از مواد مغذی مانند سس مایونز، کره بادام زمینی، هوموس یا کره.

تخم مرغ، سس، پنیر، کروتون و گوشت افزودنی های بسیار خوبی به سالاد هستند.

ماهی های چرب مانند سالمون.

ماست یونانی پرچرب سرشار از پروتئین است و طعم های مختلفی دارد.

مهمتر از همه: آووکادو را هر جا مناسب است اضافه کنید.

داروها می توانند به تولید بزاق و تحریک اشتها کمک کنند.

آیا برای افراد مسن معمول است که زیاد غذا نخورند؟

با توجه به تغییرات جسمی ناشی از افزایش سن، معمولاً کم خوردن "طبیعی" در نظر گرفته می شود. کاهش اشتها همچنین می تواند نتیجه نوسان طبیعی سطوح هورمونی باشد. افراد مسن ممکن است برای جلوگیری از عوارض جانبی خاص، رژیم غذایی خود را با دندان مصنوعی یا هنگام مصرف دارو تنظیم کنند.

در صورت امتناع سالمندان از خوردن چه باید کرد؟

6 راه برای اینکه سالمندان اشتهایی به غذا خوردن نداشته باشند

یک برنامه غذایی منظم و میان وعده داشته باشید.

وعده های کوچک تری از غذاهای پرمغذی سرو کنید.

نیاز به ظروف را کاهش دهید.

مقدار زیادی تنقلات آسان برای خوردن دم دست داشته باشید.

میلک شیک یا اسموتی درست کنید.

آنچه را که کار می کند پیگیری کنید.

آیا نخوردن آخرین مرحله زوال عقل است؟

ممکن است به نظر برسد که فرد در حال گرسنگی یا کم آبی است، اما اینطور نیست. در مراحل پایانی زوال عقل (در چند ماه یا چند هفته آخر زندگی)، مصرف غذا و مایعات فرد به مرور زمان به آرامی کاهش می یابد. بدن با این روند کاهش سرعت و کاهش مصرف سازگار می شود.

از چه سنی شروع به کم خوردن می کنید؟

دکتر هاجز می گوید: «با افزایش سن، عموماً فعالیت کمتری داریم. به طور متوسط افراد بالای 60 سال و مسلما مسن تر از 70 سال، نیاز کمتری به انرژی نسبت به دوران جوانی دارند، زیرا انرژی کمتری مصرف می کنند و انرژی کالری است. به طور کلی، نیازهای کالری آنها کمتر است زیرا آنها کمتر این کار را انجام می دهند.

یک سالمند با حداقل آب و غذا چقدر می تواند زندگی کند؟

8 تا 21 روز

طبق یک مطالعه، شما نمی توانید بیش از 8 تا 21 روز بدون غذا و آب زنده بمانید. افرادی که در بستر مرگ هستند و انرژی کمی مصرف می کنند ممکن است تنها چند روز یا چند هفته بدون غذا یا آب دوام بیاورند.