این داروها باعث افسردگی می شوند

اگر فکر می کنید دارویی که مصرف می کنید ممکن است باعث افسردگی شما شود، ممکن است حق با شما باشد. برخی از داروهای تجویز شده برای شرایط پزشکی مختلف باعث ایجاد احساساتی مانند غم و اندوه، ناامیدی و دلسردی می شوند و اینها احساساتی هستند که اغلب با افسردگی همراه هستند.

 سایر داروهایی که برای مشکلات پزشکی تجویز می‌شوند می‌توانند باعث شیدایی (شور و انرژی بیش از حد) شوند که معمولاً با اختلال دوقطبی مرتبط است.

به نظر می رسد داروهایی که باعث شیدایی یا افسردگی می شوند به نوعی مواد شیمیایی مغز را تغییر می دهند و حتی اگر داروها ممکن است برای درمان این بیماری ضروری باشند، عارضه جانبی آن به سختی قابل قبول است. به عنوان مثال، ایزوترتینوئین (Absorica، Amnesteem، Claravis، Myorisan، Zenatane) که برای درمان آکنه تجویز می شود، گاهی اوقات باعث افسردگی می شود. 

چگونه بفهمیم که یک دارو باعث افسردگی یا شیدایی می شود؟

بهترین راه برای دانستن اینکه آیا یک دارو می تواند بر خلق و خوی شما تأثیر منفی بگذارد این است که بدانید کدام داروها معمولاً باعث افسردگی یا شیدایی می شوند. سپس با پزشک خود صحبت کنید تا ببینید آیا هر یک از داروهایی که مصرف می‌کنید احتمالاً باعث ایجاد علائم خلقی می‌شوند یا در آنها نقش دارند یا خیر و اگر چنین است، در مورد اینکه آیا یک داروی دیگر ممکن است انتخاب بهتری باشد، صحبت کنید. 

پزشک باید از قبل به شما اطلاع دهد که کدام داروها ممکن است باعث ایجاد احساس افسردگی یا شیدایی شوند و باید ارزیابی کند که آیا علائم خلقی مربوط به داروها هستند یا خیر.

داروهایی که ممکن است باعث شیدایی شوند

داروهای زیر می توانند علائم شیدایی ایجاد کنند؛ در صورت مصرف آنها باید در مورد خطر عوارض جانبی با پزشک خود صحبت کنید:

کورتیکواستروئیدها: این گروه از داروها التهاب (تورم) را کاهش می دهند و فعالیت سیستم ایمنی (سلول هایی که با عفونت مبارزه می کنند) را کاهش می دهند. به عنوان مثال می توان از آزماکورت، فلوونت، هیدروکورتیزون، پردنیزون و تریامسینولون نام برد.

سیکلوسپورین: این دارو برای سرکوب سیستم ایمنی برای جلوگیری از پس زدن اندام های پیوندی استفاده می شود.

کاربیدوپا/لوودوپا: این داروها بیماری پارکینسون را درمان می کنند.

باکلوفن داخل نخاعی ( Lioresal ): این یک عامل شل کننده عضلانی و ضد اسپاسم است. اغلب برای درمان مولتیپل اسکلروزیس و آسیب های نخاعی استفاده می شود.

همه داروهای ضد افسردگی: از جمله MAOI (مهارکننده‌های مونوآمین اکسیداز ، مانند فنلزین (ناردیل) یا ترانیل سیپرومین (پارنات)؛ SSRI (مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین مانند اسیتالوپرام ( لکساپرو )، فلوکستین (پروزاکسین) مهارکننده های بازجذب نوراپی نفرین، مانند دسوونلافاکسین (خدزلا، پریستیق)، دولوکستین (سیمبالتا)، لوومیلناسیپران (Fetzima)، v انلافاکسین (Effexor XR)؛ و داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای (مانند نورتریپتیلین ( Pamelor ).

متیل فنیدات (ریتالین) یا آمفتامین: اینها داروهای محرکی هستند که برای درمان اختلال کمبود توجه بیش فعالی (ADHD) استفاده می شوند.

لووتیروکسین (لووکسیل، سینتروید، تیروسینت، یونیتروید): این دارو معمولاً به عنوان جایگزین هورمون تیروئید تجویز می شود.

آنتی بیوتیک ها: آنتی بیوتیک های خاصی مانند سیپروفلوکساسین ( سیپرو ) و جنتامایسین

داروهای ضد مالاریا، مانند کلروکین و مفلوکین

داروهای ضد نئوپلاستیک مانند 5- فلوراوراسیل و ایفوسفامید

داروهایی که ممکن است باعث افسردگی شوند

داروهای زیر در برخی از بیماران باعث افسردگی می شوند؛ افراد مسن به ویژه در معرض خطر هستند:

ایزوترتینوئین (Absorica ، Amnesteem , Claravis ,  Sotret): این دارو آکنه های شدید را درمان می کند.

داروهای ضد تشنج: از داروهای ضد تشنج برای کنترل تشنج های صرع استفاده می شود، نمونه هایی از آنها شامل اتوسوکسیماید (زارونتین) و متسوکسیماید (سلونتین) می باشد.

باربیتورات ها: گروهی از داروهای مضعف سیستم عصبی مرکزی هستند که عملکرد مغز را کند می کنند. این داروها برای درمان اضطراب و پیشگیری از حملات صرع استفاده می شود. آنها معمولا مورد سوء استفاده قرار می گیرند. نمونه های آن فنوباربیتال و سکوباربیتال هستند.

بنزودیازپین‌ها: این گروه از داروهای مضعف سیستم عصبی مرکزی اغلب برای درمان اضطراب و بی‌خوابی و آرامش عضلات استفاده می‌شوند. نمونه‌های آن شامل آلپرازولام ( زاناکس )، کلونازپام (کلونوپین)، کلردیازپوکساید (لیبریوم )، دیازپام ( والیوم )، فلورازپام  (دالما )، لورازپام (آتیوان) و تریازولام (هالسیون) است.

مسدود کننده های بتا آدرنرژیک: همچنین به عنوان مسدود کننده های بتا شناخته می شوند، این داروها در درمان مشکلات قلبی مختلف، از جمله فشار خون بالا، نارسایی قلبی، درد قفسه سینه ناشی از آنژین صدری و برخی ریتم های غیر طبیعی قلب استفاده می شوند. آنها همچنین ممکن است برای درمان سردردهای میگرنی استفاده شوند. نمونه هایی شامل آتنولول ( تنورمین )، کارودیلول ( کورگ ) و متوپرولول (لوپرسور) است.

مسدود کننده های کانال کلسیم: این گروه از داروها ضربان قلب را کاهش می دهند و رگ های خونی را شل می کنند. مسدود کننده های کانال کلسیم برای درمان فشار خون بالا، درد قفسه سینه، نارسایی احتقانی قلب و برخی ریتم های غیر طبیعی قلب استفاده می شود، نمونه هایی از جمله دیلتیازم ( کاردیزم ، تیازاک)، نیفدیپین (پروکاردیا) و وراپامیل (کالان).

اینترفرون آلفا: این دارو برای درمان برخی سرطان ها و همچنین هپاتیت B و C استفاده می شود.

NuvaRing با اهینیل استرادیول/اتونوژسترل: این دارویی است که برای پیشگیری از بارداری استفاده می شود.

مواد افیونی: این گروه از مواد مخدر برای تسکین درد متوسط ​​تا شدید استفاده می شود. این داروها پتانسیل بالایی برای سوء مصرف و اعتیاد دارند. به عنوان مثال می توان به اسپرین/اکسی کدون (پرکودان)،  کدئین،  مپریدین (دمرول)،  مورفین و اکسی کدون (OxyContin) اشاره کرد.

استاتین ها: این داروها برای کاهش کلسترول ، محافظت در برابر آسیب ناشی از بیماری عروق کرونر و جلوگیری از حملات قلبی استفاده می شوند. نمونه‌های آن عبارتند از آتورواستاتین ( Lipitor )، فلوواستاتین ( Lescol )، پراواستاتین ( Pravachol ) و سیمواستاتین ( Zocor ).  

وارنیکلین ( Chantix ): دارویی که برای ترک سیگار تجویز می شود.

آسیکلوویر ( زوویراکس ): پزشکان این دارو را برای درمان زونا و تبخال تجویز می کنند.

اگر دارو باعث افسردگی یا شیدایی شود چه؟

هر گونه نگرانی که ممکن است در مورد تأثیر دارو بر خلق و خوی شما داشته باشید، حتماً با پزشک خود در میان بگذارید. هنگامی که یک دارو علائم شیدایی یا افسردگی را ایجاد می کند، پزشک ممکن است قطع دارو یا کاهش دوز (در صورت امکان) را توصیه کند؛ اگر این مورد امکان پذیر نباشد، پزشک ممکن است علائم شیدایی یا افسردگی را با داروهای دیگر درمان کند.

آیا باید مصرف دارو را در صورت ایجاد افسردگی یا شیدایی متوقف کنیم؟

اگر در حین مصرف یکی از این داروها یا هر داروی دیگری دچار افسردگی یا شیدایی شدید، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید. مصرف دارو را قطع نکنید مگر اینکه پزشکتان به شما توصیه کرده باشد. در همه موارد، خطر عوارض جانبی باید با خطر و ناراحتی ناشی از عدم درمان بیماری تعادل داشته باشد.