امیری و انصاری فرد، گلادیاتورهای پیروزی تاریخی

 شب گذشته تیم ملی ایران در یک بازی سرشار از درگیری و برخوردهای فیزیکی، توانست از سد مراکش عبور کند و به نوعی فیزیکی ترین حریف خود را در اولین گام از جام جهانی شکست دهد.

در بازی دیشب نقش دوندگی بازیکنان بسیار پررنگ بود و تیم ما نیاز به نفراتی داشت که بتوانند با انرژی بالا در اکثر زمان بازی بدوند. به خصوص در شرایطی که بیشتر زمان بازی در اختیار تیم مراکش بود، دویدن بازیکنان ما برای پرس و توپگیری از اهمیت بالایی برخوردار بود.

در نخستین بازی ایران در جام جهانی وحید امیری بالاترین میزان دوندگی را به نام خود ثبت کرد. امیری که از نظر بسیاری کارشناسان خارجی عنوان بهترین بازیکن زمین در بازی مراکش را به دست آورد، بالاتر از سایر بازیکنان ایران به میزان 10.474 کیلومتر دوید. این در حالی است که میانگین دوندگی تیم ایران ( 10 بازیکن فیکس منهای دروازه بان) حدود 9.5 کیلومتر بود و این یعنی امیری یک کیلومتر بالاتر از میانگین دوید.

نکته ای که آمار امیری را متمایز از سایر بازیکنان می کرد، تعداد اسپرینت های او بود. حرکات سریع او در فواصل کوتاه (5 تا 35 متر) بسیار زیاد بود و این وینگر جنگنده 58 اسپرینت در طول بازی داشت که عددی خیره کننده به شمار می رود.

البته این که وحید امیری در زمینه دوندگی بهتر از سایر بازیکنان بوده، لزوما نشان دهنده این نیست که وضعیت لیگ ما ایده آل باشد. امیری همیشه در هر تیم و تورنمنتی که بازی کرده، دوندگی بالایی داشته و اصولا فوتبالش بر پایه دویدن و تلاش خیلی زیاد بوده است.

دومین بازیکن تیم ملی از حیث دوندگی کریم انصاری فرد بود. مهاجمِ سابق و هافبک فعلی تیم ملی دیشب 10.365 کلیومتر دوید و به همراه وحید امیری تنها بازیکنی بود که دوندگی بالای 10 کیلومتر داشت.

میانگین دوندگی تیم ملی مراکش هم چندان فاصله ای با بازیکنان ایران نداشت. شاگردان هروه رنار در این بازی 9.6 کیلومتر دویدند که تقریبا نزدیک به آمار ایران است.

این اعداد و ارقام نشان می دهد وضعیت ایران از نظر دوندگی در بازی نخست خوب و قابل قبول بود. آنچه در ادامه بسیار مهم است، ادامه پیدا کردن این روند در بازی های بعدی است. در جام جهانی 2014 تیم ما در بازی های اول و دوم دوندگی خوبی داشت و حتی مقابل آرژانتین هم کم نیاورد ولی در بازی سوم که اتفاقا نیاز مبرم به پیروزی داشت، خستگی مفرط در ساق های بازیکنان مشهود بود و همین ضعف بدنی مانع از کسب نتیجه دلخواه شد.

حالا در این دوره هم شرایط برای تیم ایران مشابه است. این تیم در بازی دوم خود سخت ترین حریف را پیش رو دارد و قطعا نیاز به دوندگی بالایی دارد که منجر به خستگی زیاد می شود. در بازی سوم هم مقابل پرتغال چشم به کسب امتیاز و بررسی شانس های صعود خود خواهد داشت و واجب است که در شرایط جسمانی آماده ای باشد.