تفکری که شفر و برانکو با خود آوردند

 تیم ملی امید ایران در دوبازی از رقابت های بازی های آسیایی چهار امتیاز گرفت و فردا در سومین بازی مرحله گروهی به مصاف میانمار می رود. مسئولان فوتبال تصمیم گرفتند تیم زیر 21 ساله های ایران در این رقابت ها شرکت کند چون هدفشان بازی های المپیک 2020 توکیو است و به نوعی این بازی ها مسابقات تدارکاتی برای آبدیده شدن بازیکنان و تیم برای موفقیت در مقدماتی المپیک است. جلال چراغپور کارشناس فوتبال ایران دررابطه با شرایط تیم ملی امید و برنامه ریزی برای حضور در المپیک به نکات جالبی اشاره کرد که در زیر می خوانید:

قبل از صحبت راجع به تیم امید باید مقدمه ای را بگویم وقتی یک تیم را برای یک برنامه دراز مدت آماده می کنند، مثلا برای حضور در یک تورنمنت بزرگتر جوانانشان را در یک تورنمنت کوچکتر بازی می دهند- مثل ژاپن و کره که از جام ملت ها برای جام جهانی استفاده می کنند- نیاز به یک برنامه استراتژیک است. برنامه استراتژیک ظاهرا شاید آسان باشد اما وقتی قرار است برای سه سال بعد برنامه ریزی کنید چون نمی دانید سه سال دیگر آیتم های درون میدان چه تغییراتی می کنند کار سختی است و اگر در برنامه استراتژیک اشتباهی صورت بگیرد آن وقت نتیجه اش می شود تیم ملی آلمان که قهرمان جهان می شود اما در دوره بعد از مرحله گروهی بالا نمی آید.

حذف نام های بزرگ حادثه نیست

وقتی در یک جام جهانی برزیل، آرژانتین، اسپانیا، پرتغال و آلمان حذف می شوند حادثه نیست و باید به برخی حوادث فوتبال نگاه عمیق تری داشت. واقعا چه اتفاقی افتاده که با وجود کارشناس های بزرگ آلمانی ها، برزیلی ها ، آرژانتینی ها ، اسپانیایی ها حذف می شوند. این حاصل یک اشتباه استراتژیک است چرا که این ها جام جهانی 2018 را اشتباه پیش بینی کردند و غلط حدس زدند. اینکه شما فکر کنید که در میانه میدان چه بازیکنانی در این زمان کارایی دارند باعث می شود که از خدیرا و کروس استفاده کنید که بازی شان از مد افتاده است. وقتی ماسکرانو را به هافبک دفاعی می آورید می بینید که نتیجه نمی دهد چون سبک بازی در میانه میدان عوض شده است. به همین خاطر است که راکیتیچ و مودریچ می توانند تیمشان را به فینال برسانند. در کرواسی متیوکواچیچ هم بود که در رئال حضور داشت، جوان بود و کمتر بازی کرده بود اما به او میدان ندادند و  مودریچ را که در فشار بازی های اروپایی و باشگاهی آب شده بود را آوردند.

فوتبال ایران و بازیکنان فیزیکی

ما درباره تیم امیدمان اگر ادعا داریم که تیمی جوان تر انتخاب کرده ایم که دوسال دیگر در المپیک پخته و بارور شود باید برنامه استراتژیک درستی داشته باشیم. اگر هدف ما این است باید بگویم تیم حال حاضر براساس سرعت، سرعت عکس العمل، چستی و چالاکی و فرزی و سرعت عکس العمل لحظه ای  انگار انتخاب نشده است. آنچه در انتخاب نفرات این تیم من متوجه شدم این است که بازیکنان بیشتر براساس فیزیک و ستبری هیکل و فاکتورهای میدانی گزینش شده اند. من این را فارغ از اینکه تیم در بازی اول یا دوم چگونه بازی کرد می گویم و می خواهم نگاه عمیق تر و کلان تری داشته باشم. آنچه در چهره تیم امید دیدم به جز یکی دو بازیکن بقیه بازیکنانی با فیزیک درشت و اندام و هیکل ستبر هستند که براساس فاکتورهای میدانی انتخاب شده اند و چابکی و فرزی و عبورکنندگی شان کم است. به همین دلیل است که تعداد خطاهای تیم ملی امید در بازی های آسیایی زیاد است و بازیکنان راحت دریبل می خورند. این تیم می تواند در بازی های آسیایی نتیجه بگیرد اما من سعی دارم نگاه استراتژیک را تحلیل کنم.

تفکرات متفاوت شفر و برانکو

ما عکس این موضوع را در تفکرات وینفرد شفر و برانکو می بینیم. آن ها بازیکنان فرز و پا به توپ را انتخاب می کنند. در استقلال بازیکنانی با این مشخصه هستند که بازی می کنند و میدان می بینند و در پرسپولیس برانکو حتی در دفاع هم دنبال بازیکن ستبر و با فیزیک درشت نیست. چون بازیکنان فیزیکی بازدهی محدودی دارند و در مواجهه با بازیکنان ظریف تر و چالاک تر مجبور می شوند که خطا کنند. در پرسپولیس مدافعی هست که با اشتباهات زیادی هم می کند اما واقعا مدافع مدرنی است و به این دلیل است که بازی می کند. یا بازیکن عراقی پرسپولیس ، ببینید چقدر لاغر است اما چابک و تکنیکی است و به راحتی عبور می کند. بازیکن عراقی استقلال هم همین شرایط را دارد.

آقای علی دوستی مهر دوازده سال است که تیم های نوجوانان ایران را در اختیار داشته است. ایشان به دلایل روحی و روانی همیشه بازیکنانی را انتخاب می کند که فیزیک بزرگ داشته باشند چرا که او هدفش این بود که در آن مقطع نتیجه بگیرد و خب تیمش می توانست در برابر آلمان که بازیکنان ریزنقش را آورده بود نتیجه هم بگیرد. اما این عملکرد نتیجه اش به فوتبال ایران نمی رسد و تنها در یک مقطع نتیجه می گیرد. اما آن بازیکن آلمانی روز به روز که رشد می کند بازیکن بهتری می شود اما بازیکن های ما در نهایت در لیگ های دو و سه بازی می کنند. یک مثال جالبی هست؛ پاترسون در مسابقه با محمد علی کلی در بوکس سنگین وزن جهان به او گفت با یک مشت پودرت می کنم و کلی گفت اگر مشتت به من برسد. ماجرا دقیقا همین است. در فوتبال دنیا هم ببینید مسی ، مودریچ، راکیتیچ و... کدامشان بازوهای بزرگ یا اندام ستبر دارند؟