مالکیت بالا برای استقلال تبدیل به جام زهر می شود!

با اینکه در مرحله اول نسبت به استخدام شفر توسط استقلال خوشبینی کمی وجود داشت، اما به محض ورود وینفرد کارشناسان و طرفداران پالس های مثبتی از تغییرات دریافت نمودند. تغییراتی که مخصوصا در حوزه تاکتیک ها باعث پویایی و رشد آبی ها شد و قهرمانی حذفی و صعود به هشت تیم برتر آسیا را برای آنها به ارمغان آورد. تغییرات و نوآوری های تاکتیکی که در صدر آن “سریع تر بازی کردن و سریع تر حمله کردن” خودنمایی می کرد. در واقع ما شاهد اجرای سبک حمله سریع بودیم و خوب این روند تا فصل جدید هم ادامه پیدا کرده و مردان شفر با خلق موقعیت زیر چهار پاس پس از توپگیری توانستند پنج گل را به ذوب آهن و تراکتورسازی بزنند. پنج گل با یک فرمان.

اما همین تیم قدرتمند در خلق موقعیت سریع، برابر پیکان و پارس جم نتوانست کاری از پیش ببرد و دو نتیجه ضعیف به دست آورد. نکته بدتر اینکه آنها برابر پارس جنوبی حتی یک ضربه به چهارچوب نیز ثبت نکردند. چرا؟ پاسخ روشن است. در دنیای تاکتیک های فوتبال هر سکه ای دو طرف دارد. استقلال متکی به حمله سریع طبق قاعده “حمله تک بخشی” فعالیت کرده و همواره مطابق این اصل آموزش می بیند: “به محض توپگیری روبه جلو بازی کنید و تمام” . به همین دلیل وقتی برابر حریفی مثل ذوب و تراکتور که باز و تهاجمی بازی می کنند قرار می گیرد به راحتی می تواند پاس های پشت سرهم در طول صادر کرده و بازی رو به جلو اش را به خلق موقعیت تبدیل کند اما وقتی رقیب استقلال، پیکان یا پارس جم می شود که از استراتژی “توپ را به حریف بده” استفاده کرده و به لاک دفاعی خود می خزد مشکلات شروع می شوند و مالکیت بالا برای تیم تبدیل به جام زهر می شود .

آنها یادگرفته اند که مداوم و سریع در طول پاس بدهند ولی حالا باید با پاس های عرضی در فکر فضا سازی باشند اما آموزشی نسبت به این وضعیت ندیده اند. در مدل حملات سریع قاعده بازی تیم بر حمله تک بخشی استوار است اما در مدل مالکیت بالا برابر دفاع متمرکز حریف، تیم باید از حمله سه بخشی بهره بگیرد. حمله ای که در آن ابتدا گروه طراح، آدرس های نفوذی را تعریف می کنند. سپس گروه توسعه حمله ستون های ساختمان دفاعی حریف را ویران کرده و در نهایت نوبت به گروه تمام کنندگی با بازیکنان متخصص در ضربه به چهارچوب می رسد.

تفکیک بخش هایی که استقلال قادر به پیاده کردن آن برابر پارس جم نبود و تلاش های شفر نیز برای استفاده از مالکیت به دو دلیل عقیم ماند. اول اینکه اساسا مکمل مالکیت توپ، مبحث ایجاد فشار است که از راه به ثبات رساندن مالکیت و اردو زدن در زمین حریف به دست می آید. برای این منظور شما باید بتوانید اکثریت توپ های دوم را در نیمه جلویی زمین مال خود کنید. اتفاقی که استقلال قادر به آن نشد. دلیل دوم پرش های متوالی آبی ها از نقطه یک به نقطه سه بود. در واقع آنها به طور خود خواسته در جهت منافع بازی پارس جنوبی کار می کردند و مدام در تلاش بودند با حذف کارهای ترکیبی به صورت مستقیم از ارسال ها به نتیجه برسند که عملا برابر ستون سرزن حریف کاملا مغلوب بودند. رفتاری که همانطور که گفته شد از میل تیم به بازی سریع در طول حاصل می شود.

با این تفاسیر حالا یک سوال وجود دارد: آیا تیم شفر نباید مالکیت توپ بالا داشته باشد؟ مطمئنا با توجه به چهار بازی گذشته در لیگ و تحلیل وقتی که گل زده اند و وقتی که موفق به گلزنی نشده اند باید گفت بله. اما بدون شک این یک پرسش همیشگی و قطعی نیست. شفر باید زودتر از حریفان بجنبد و راهی برای استفاده از میوه حملات سریع، بدون گیر افتادن در قلاب مالکیت توپ پیدا کند و این می تواند استقلال را کشنده تر از قبل بکند اما اگر هر چه سریعتر برای این چالش اقدامات عاجل صورت نگیرد شک نکنید که توپ بیشتر و بیشتر هم به آبی ها ضربه خواهد زد.