پرسپولیس چطور راه افتاد؟

آنها سال 97 را با برتری برابر سپیدرود رشت به پایان بردند و در سال جدید هم فعلا 4 برد مقابل استقلال، پیکان، الاهلی عربستان و سایپا به‌دست آورده‌اند. غیراز این نتایج خوب، رگه‌هایی از شادابی و طراوت مورد انتظار هم در مسابقات اخیر سرخپوشان دیده می‌شود. آنها مثلا در بازی با نفت آبادان و سپیدرود عالی بودند و مقابل نساجی و السد هم اگرچه برنده نشدند، اما دو تا از بهترین نمایش‌های فصل‌شان را ارائه دادند. در دیدار با سایپا هم پرسپولیس با وجود دریافت گل زودهنگام، به خوبی خودش را جمع کرد و به بازی برگشت. در نیمه دوم آن مسابقه، لحظه‌ای وجود دارد که پرسپولیسی‌ها با چند پاس تک‌ضرب کلیدی مهدی ترابی را صاحب موقعیت می‌کنند، اما ضربه او از بالای دروازه بیرون می‌رود؛ این صحنه نمایی گویا از بلوغ دوباره تیمی است که اوایل نیم‌فصل دوم خیلی‌ها را نگران کرده بود. در آن مقطع و بعد از ناکامی برابر فولاد و پاختاکور، وخامت اوضاع به حدی رسید که بعضی هواداران آرزو می‌کردند کاش پنجره تیم اصلا باز نمی‌شد و روند نیم‌فصل اول ادامه می‌یافت. حالا اما وضع فرق کرده است. اینکه چرا پرسپولیس راه افتاد، دلایلی دارد که نباید به آسانی از کنارشان عبور کرد.
  خریدها جا افتادند
مسلما یکی از مهم‌ترین دلایل بهبود عملکرد پرسپولیس، جا افتادن خریدهای جدید است. از همان ابتدا هم مشخص بود باید به بازیکنان جدید فرصت داد تا با سایرین به هماهنگی برسند. آنها به تیمی افزوده شدند که نفراتش یک سال در کنار هم بازی کرده بودند، بنابراین کار سختی داشتند. الان بخش زیادی از آن پروژه به پایان رسیده است. گل سرسبد تیم هم مهدی ترابی است که بالاخره جایگاه اصلی‌اش را در پست وینگر چپ پیدا کرده. ترابی برابر سایپا فقط یک نیمه بازی کرد، اما یک گل و یک پاس گل به نامش به ثبت رسید و اگر خوش‌شانس‌تر بود می‌توانست یک گل و یک پاس گل دیگر هم داشته باشد. او در بازی با نساجی هم فقط یک نیمه به زمین رفت و درخشان بود؛ درست مثل دیدار با پیکان. ترابی حالا تبدیل به برگ برنده برانکو شده که هر چند دقیقه فرصت در اختیارش قرار بگیرد، از آن به نحو احسن استفاده می‌کند. محمد نادری هم خرید مؤثر سرخ‌ها در خط دفاعی بوده که نمایش‌های مسلط او تحسین‌های فراوانی را برانگیخته است. همچنین سروش رفیعی بعد از یک سال‌ونیم غیبت در سطح اول، کم‌کم دارد جا می‌افتد و به تیم کمک می‌کند.
  بدن‌ها باز کرد
مطابق روال معمول، بخشی از موفقیت‌های پرسپولیس مرهون مارکو استیلینوویچ است؛ بدنساز آرام و بی‌حاشیه تیم که طی این سال‌ها حتی یک مصاحبه هم انجام نداده است. مارکو فقط کارش را انجام می‌دهد و وضعیت بدنی بازیکنان حاکی از آن است که او در حرفه خودش تخصص بالایی هم دارد. از قرار معلوم پرسپولیس فشرده‌تر و سنگین‌تر از سایر تیم‌ها بدنسازی می‌کند و به همین دلیل، معمولا این تیم در مقاطع آغازین هر دو نیم‌فصل کمی از شرایط آرمانی به دور است. با وجود این بدن سرخ‌ها به موقع باز می‌کند و درست جایی که باید، دست تیم را می‌گیرد. با توجه به پیشروی پرسپولیس در فصول اخیر لیگ قهرمانان، این تیم مسابقات پرشماری را در3  سال گذشته برگزار کرده، اما تقریبا هیچ‌گاه تیم از نظر بدنی با مشکلی مواجه نشده است.
 برنامه مناسب
در کنار 2 عامل بالا، برنامه مطلوب پرسپولیس در برهه فعلی را هم نباید فراموش کرد. به هر حال تیم‌هایی که لااقل در این مقطع برابر سرخپوشان قرار گرفتند رقبای چندان دشواری نبودند. غیراز استقلال که پرسپولیس در بازی با این تیم هم کمی خوش‌اقبال بود (حداقل در صحنه پنالتی)، برنامه بقیه مسابقات طوری بود که به کسب امتیازات حداکثری و افزایش هماهنگی تیم کمک کرد. درست از همین هفته اما سه‌گانه تعیین‌کننده پرسپولیس برابر ذوب‌آهن، سپاهان و تراکتورسازی آغاز خواهد شد؛ شاید یک سنگ محک واقعی‌تر برای تیمی که در راه تکمیل تریلوژی تاریخی‌اش، به سربلندی در این 3 مسابقه نیاز دارد.