پسرفت پرسپولیس در کارهای تهاجمی

در گذشته نزدیک سیدجلال حسینی، مدافع وسط تیم حساس‌ترین گل‌ها را برای سرخ‌ها می‌زد و شجاع خلیل‌زاده و حسین کنعانی‌زادگان هم پیش از کوچ‌شان به لیگ قطر، گل‌های جالب توجهی به سود قرمزها به ثمر می‌رساندند.

 وحید امیری در عین گل‌سازی، گلزنی هم می‌کرد و احمد نوراللهی در حالی اواسط تابستان امسال به لیگ امارات کوچ کرد که با 9 گل زده، بهترین گلزن پرسپولیس در لیگ بیستم شناخته شده بود.

 حال آنکه وی در اصل یک ‌هافبک وسط دفاعی بود که به سمت جلو گرایش یافته و کارهای تهاجمی وسیع را برای اولین بار تجربه می‌کرد. به آنها بیفزایید سیامک نعمتی را که چه در پست مدافع راست اضطراری و چه ‌هافبک راست (که پست اصلی او است) هم برخی گل‌های مهم را به ثبت می‌رساند و هم سانترهایی خوب و منجر به گل را روی دروازه رقبا انجام داده است و هنوز هم این قابلیت را دارد.

 قابلیتی که کمتر از گذشته شده و پرسپولیس را نگران کرده، ثبات نداشتن عیسی آل‌کثیر و مهدی عبدی و نوسان آنها در کار گلزنی است. شاید آنها فردا (جمعه) در دیدار با فولاد در اهواز گلزنی کنند و در طول فصل تازه برخی کارهای باارزش دیگر هم انجام بدهند اما مسأله این است که نه فقط این دو مهاجم استمرار مورد نظر را در کارشان بروز نداده‌اند، بلکه‌ هافبک‌ها و مدافعان پیش‌تاخته قرمزها هم کمتر از گذشته در کار گلزنی روپا و خطرناک نشان می‌دهند. 

البته فقط در ابتدای فصل قرار داریم و بحث فعلی نیز فقط بر مبنای ماهیت و نتیجه دیدار نافرجام اخیر با الهلال عربستان مطرح نشده است اما واقعیت امر این است که پرسپولیس در شروع یک فصل طولانی همان آمادگی، اشتها و توانی را به عنوان یک تیم صددرصد تهاجمی و آماده گلزنی از خود نوید نمی‌دهد که در فصول اخیر می‌داد و امید زیادی در اردوی آنها و بیم و تردید را در اردوی رقبا گواهی و بسط می‌داد.