از الزام اصلاح ساختار دفاعی تا گلِ مدرسه فوتبالی

امیر کریمی-حالا که اوضاع تیم‌ملی خوب است و توییت قبل از بازی طارمی هم نشانه خوبی برای بازگشت او به تیم‌ملی بوده، وفاق و همدلی در این تیم شکل گرفته و حالا می‌توان با این دست‌فرمان، از همین حالا جشن صعود گرفت. اما برای تیم‌ملی در بازی سوریه، چند نکته حائز اهمیت است.

گل

ابتدا از گل سردار شروع کنیم. مدتهاست چه در فضای مجازی و چه در دنیای حقیقی از پرس، آنتی پرس، انتقال، بلاک و از این دست اصطلاحات شنیده می‌شود. اما گل اول تیم‌ملی دقیقا همینقدر ساده با پوشش تمام این مراحل انجام شد، دقیقا با سه ضرب! بلاک کنعانی، انتقال امیری و گل سردار. فوتبال همینقدر در اوج پیچیدگی ساده است.

عزت نفس

برد تیم‌ملی را دیدید؟ حالا فرض کنید ما لبنان را نبرده بودیم! تفاوت‌ها اینجا مشخص می‌شود، که یک برد چه اعتماد به نفسی را به یک تیم تزریق می‌کند. بخصوص که بردِ دراماتیک در صیدا با ایجاد ذهنیت برنده، زمینه‌ساز این سه گل بود. حالا فرض بگیرید داستان برعکس بود! چه تصوری از تیم ملی می‌توان داشت؟ تاثیران روانی در فوتبال همین هست و بس!

سوریه

این تیم همان‌قدر زشت و چرک با تفاوت‌هایی بیشتر در کلاس و شخصیت فوتبال نسبت به لبنان بازی می‌کرد. بازی فیزیکی بر مبنای جنگیدن و انگیزه. اما مشخص بود که توان فنی تیم بخصوص اگر عقب بیفتند انقدر بالا نیست که براحتی به بازی برگردند. اصلا کلاس فوتبال ما حتی در روزهای سخت و دشوار همین‌قدر بالاتر از اینگونه تیم هاست.

سنت شکنی

نشستن بیرانوند روی نیمکت، عملا سنت شکنی بود که اسکوچیچ کرد. به این معنی که مربیان کروات اصولا دست به گلر نخواهد زد تا زمانی که شرایط واقعا بغرنج شود. تاکتیک کروات ها یعنی تاکتیک برای دفاع.

چینش ایران

تفاوت‌های ارنج روبروی سوریه همان چهار-دو-سه-یک بود، البته با تفاوت‌هایی در بازی دادن به بازیکنان. بخصوص حضور حاج‌صفی در پشت سر سردار که البته کمی از بعد زمان‌بندی و رسیدن به منطقه اصلی دچار مشکل بود، ضمن اینکه راست و چپ تیم‌ملی هنوز بالانس نیست و هر چقدر راست رونده‌تر است چپ ایستا‌تر بازی می کند؟!شاید شرح وظایف این باشد اما از بیرون اینطور به نظر نمی‌رسد.

مشکل اساسی

هنوز بعضی از مشکلات اساسی در تیم‌ملی پابرجا است که اتفاقا ماندن روی این مشکلات کار را به گره خوردن می‌کشاند. چه قبل از گل اول و چه بعد از آن و چه در بازی لبنان درصد پاس های لو رفته در یک سوم دفاعی حریفان بسیار بود. البته عمده این مشکل از تراکم بازیکنان حریف نشات می گرفت و بی مسئولیتی و رفع تکلیف پاس دادن بازیکنان که به نظر می‌رسد در فاز تهاجمی این  ارتقا را باید پیدا کنیم.

فاز دفاعی

بدون تعارف در مقابل سوریه ما از چند جهت شوت خوردیم. این یعنی تایمینگ و فضای لازم به بازیکنان حریف داده می‌شود. البته این سوریه بود! قطعا تیم‌های حرفه‌ای‌تر از این شرایط برای حربه‌های دیگر استفاده خواهند کرد، پس تا وقت هست برای برطرف کردن مشکلات ساختار دفاعی تیم باید تلاش کرد.