تراکتور؛ آخرین فرصت آقای بی خیال| عبدی به دنبال اعاده اعتبار

  پایان غم انگیز یک رویا. پر شدن چوب خط مهاجم سر بهوا. انتقال قرضی مهدی عبدی به تراکتور تبریز. وقتی جوان نورسیده قائمشهری با تسلط و آرامش دروازه استقلال، النصر و اولسان را باز میکرد ؛ ظهور یک گلزن بالفطره و یک قاتل خونسرد و حرفه ای را وعده میداد. افسوس که خونسردی اش خیلی زود پهلو به بی خیالی زد و او را بطرز فاحشی از مبارزه جویی و جاه طلبی دور کرد.این داستان درخشش کوتاه مدت مهاجمی است که قرار بود پا جای پای مردان پر افتخار و ماندگاری مانند بهزادی، پیوس و محمد خانی بگذارد و جانشین طارمی و هم ولایتی اش علیپور شود.

اینکه گل محمدی به بعضی بازیکنان میدان چندانی نمی دهد و بطرز عجیبی به آنها اعتقادی ندارد، حرف درستی است و برخی بی مهری های خارج از قاعده اش فراموش شدنی نیست. بااینهمه این انگاره بنظر نمیرسد درباره مهدی عبدی صحیح باشد. این مهاجم جوان هرگز در پرسپولیس یحیی با بی توجهی روبرو نشد و به اندازه کافی فرصت عرض اندام و خودنمایی پیدا کرد. هروقت آماده بود به میدان فرستاده شد و هر وقت مثمر ثمر بود در ترکیب باقی ماند. در غیر این صورت در اوج جوانی به انتخاب اول گل محمدی تبدیل نمیشد و سرخ ها با تکیه بر داشته های او لیگ بیستم را آغاز نمی کردند. صحبت از همان فصلی است که آل کثیر محروم بود و پرسپولیسی ها به دلیل درخشش عبدی در آسیا؛ با تکیه بر قدرت تمام کنندگی و به امید آقای گلی او لیگ را آغاز کرده بودند. عبدی اما خیلی زود همه را ناامید کرد. فرصتها یکی پس از دیگری از دست رفت. پسر مازندرانی بوضوح آمادگی، انگیزه و اعتماد به نفس لازم برای بدوش کشیدن این بار گران را نداشت و به همین سبب به نیمکت ذخیره تبعید شد. او اگرچه بعدتر و بویژه در نیم فصل دوم آمار گلزنی هایش را تا حدودی سامان بخشید؛ با اینحال هرگز به مهاجمی قابل اعتماد تبدیل نشد. حتی گلزنی مجدد در دربی پایتخت او را بروزهای خوب گذشته باز نگرداند. کار بجایی رسید که در لیگ گذشته و در شانزده بازی تنها یک گل به ثمر رساند و با آمار هر 550 دقیقه یک گل، فصل را به پایان برد.قوانین سازمان لیگ و ورودش به لیست بزرگسالان باشگاه؛ آخرین بختها برای باقی ماندن در ارتش سرخ را از بین برد و او را در مسیر قطعی خروج قرار داد.

مشکل بزرگ و غیر قابل اغماض عبدی عدم ثبات و استمرار است. البته که گلزنی در دربی های تهران و در نیمه نهایی و فینال لیگ قهرمانان خاطره انگیز،بیاد ماندنی و اسباب محبوبیت و افتخارخواهد بود. بااینحال هیچ مهاجمی به صرف این تعداد گل زده و با تکیه بر درخشش های گاه و بیگاه، در تیم های بزرگ باقی نخواهد ماند. عبدی بجای متهم کردن دیگران به بی مهری بهتر است به عملکرد خود نگاه کند. او تا همین دو روز پیش در جمع سرخ ها قرار داشت؛ بااینحال کمتر کسی از هواداران و پیشکسوتان راضی به دادن فرصتی دوباره به او به قیمت متوقف کردن پروژه خرید مهاجم خارجی میشد. اگر جز این بود اظهار نظر درویش در خصوص اعتماد به زاهدی و عبدی و صرف نظر از خرید فوروارد خارجی با واکنش به شدت منفی هواداران و کارشناسان روبرو نمیشد. اگر او پس از چهار فصل حضور در پرسپولیس و در 25 سالگی به اندازه های یک گلزن قابل اعتنا نرسیده ، کی و کجا به این قابلیت خواهد رسید؟

فرافکنی،دادن آدرس های اشتباه و تلاش برای یافتن مقصر خیالی بدترین شیوه برای فرار از واقعیت و دستاویز تکراری بازنده هاست. نکته قابل تأمل اینکه برخی مطبوعات و سایتهای ورزشی هم در انتقاد از این جدایی با عبدی هم صدا شده، به او دلداری داده و بر این باورند که فصل بعد و در غیاب گل محمدی به پرسپولیس بازگشته و به مهره ثابت سرخ ها تبدیل خواهد شد. گیریم که حضرات دانای کل بوده و از فعل و انفعالات فوتبال پر نشیب و فراز ایرانی به قاعده یک سال کامل و حتی بیش از آن آگاهند. نکته بامزه اما اینجاست که به فرض جدایی قطعی گل محمدی و ماندگاری حتمی مدیران و تصمیم سازان پرسپولیس، سرمربی بعدی سرخها چگونه شخصیتی باید داشته باشد که از همین حالا و از طرف او قول حضور ثابت عبدی را داده اند؟

فارغ از این داستان سرایی های سرگرم کننده؛ تنها راه نجات امثال عبدی از جاده تلاش، تمرکز، ممارست و دوری از حاشیه میگذرد. او اگر چنانکه میگوید آماده است و به او بی مهری شده، انتقال به تبریز، حضور در جمع «تی تی ها» و برخورداری از حمایت پرشورها، بهترین فرصت برای اعاده حیثیت و باز گشت به روزهای اوج خواهد بود. عبدی با درخشش در تبریز نیاز بقول و قرار هیچ مدیری و دل گرمی هیچ رسانه ای نداشته و با حداکثر احترام به پرسپولیس باز خواهد گشت. در غیر این صورت انتقال به تبریز، به نخستین پله در مسیر پیاده شدن از نردبان پیشرفت تبدیل خواهد شد. مسیری که خیلی زودتر از آنچه بنظر میرسد به فراموشی و محو شدگی خواهد انجامید.