خشم یحیی از داور دربی، موعود کجا ،سیدعلی کجا!

 یحیی گل محمدی را به صورت کلی مربی آرام و ماخوذ به حیایی می‌شناختیم که صدایش بلند نمی‌شود و اهل جار و جنجال نیست اما فشار کار در پرسپولیس غیر از اینکه موها و ریش‌های او را کاملا سفید تن صدایش را هم بالاتر برد.
یحیی گل محمدی دو فصل قبل مواجهه تلخی با داوران مسابقات تیمش داشت و حتی به خاطر اخطارهای بیش از حدی که از داوران می‌گرفت یکی دو بازی تیمش را به دلیل محرومیت از دست داد.

او در دربی اسفند 1400 اما اتفاقاتی عجیب را رقم زد که در تاریخ مربیگری او ثبت شده و البته در صفحات تاریخ دربی جزو عجیب‌ترین صحنه‌ها به حساب می‌آید.در آن بازی بعد از اینکه داور به سیدجلال حسینی اجازه ورود به میدان را نداد و تعویض انجام نشد پرسپولیس که با گل علی نعمتی از حریف پیش بود در پی ارسال یک ضربه ایستگاهی  ضربه سر تمام کننده رودی ژستد گل مساوی را خورد و پیروزی‌ای که می‌توانست سرخ‌ها را به قهرمانی امیدوار کند از دست او و تیمش رفت.

بعد از این گل یحیی گل محمدی که در عصبانی‌ترین حالت ممکن خود دیده می‌شد بعد از اعتراض شدید به داور مسابقه  و پرت کردن شالش به سوی مهدی سیدعلی  داور مسابقه دوید و با حرکات دست و با تندی با او صحبت کرد.یحیی در آن لحظات آنقدر عصبانی بود که تلاش سیدجلال حسینی و رامین رضاییان از تیم خودی، جلال مرادی و سهیل مهدی از بین برگزارکنندگان بازی و حتی مهدی مهدی پور شاگرد سابقش در ذوب آهن و بازیکن تیم حریف هم برای کنترل او  فایده‌ای نداشت و هر بار با فرار از دست آنها به سیدعلی اعتراض می‌کرد که در نهایت از زمین اخراج شد و غائله پایان یافت.

یحیی اما سال بعد و امسال رویه خود را تغییر داد و با اینکه بعضا در جریان بازی اعتراض سفت و سختی به داوران و تصمیمات‌شان می‌کند اما اهل رقم زدن صحنه‌هایی مشابه دربی دو سال قبل هم نیست و تلاش کرده تا آرامش خود را در مواجهه با اشتباهات تیم داوری و خطاهای آنها حفظ کند.

عصر پنجشنبه در دربی 102 تهران  که صحنه‌های پربحث و پرحاشیه داوری بسیاری داشت گل محمدی در دو سه صحنه بشدت به موعود بنیادی‌فر و تصمیماتش معترض شد و اعتراضش را به داور چهارم و داور وسط با عصبانیت اعلام کرد.حساسیت دربی و امتیازهای عقب افتاده پرسپولیس از رقیب دیرینه باعث شده بود تا گل محمدی نسبت به تمام بازی‌های این فصل در قبال تصمیم‌های داوران و صحنه‌هایی که احساس می‌کرد تیمش متضرر شده واکنش نشان دهد و بعضا این واکنش‌ها تند و عصبی هم می‌شد اما نه آنقدر تند که مستوجب برخورد داور یا جریمه انضباطی  باشد.

آخرین فریم از گل محمدی در این بازی صحنه‌ای بود که توپ را در دست گرفت  تا به ابوالفضل جلالی مدافع حریف برای پرتاب اوت بسپارد که سوت داور به صدا درآمد.پس از آن یحیی بعد از خسته نباشید آخر بازی با سرمربی رقیب عرض زمین را طی کرد  و به سمت رختکن رفت.نکته جالب اینکه یحیی با وجود اتفاقات آخر بازی و پنالتی‌ای که به زعم او اصلا پنالتی نبود اصلا به طرف موعود بنیادی‌فر و تیم داوری نرفت در حالی که طی دو فصل گذشته چندین بار چنین اعتراض‌هایی را در پایان بازی‌های پرسپولیس نسبت به تیم داوری انجام داده بود.

یحیی سعی کرد در آن لحظات آرامش خود را حفظ کرده و به جای اینکه با داور صحبت کند با فرشاد فرجی حرف بزند و در این باره که چرا نعمتی در آن شرایط تکل زد تا آتو دست حریف بدهد به نوعی با شاگردش درد و دل می‌کرد.

گل محمدی البته در نشست خبری درباره داوری به طور مفصل حرف زد و حتی گفت برای داوران عراقی VAR باید عینک تهیه کنند چرا که خطای واضح بازیکن استقلال روی شهاب زاهدی که مستوجب اخراج مستقیم بود را ندیده و به داور وسط گزارش نکردند.او همچنین درباره  اینکه پنالتی استقلال ، پنالتی نبوده به این نکته اشاره داشت که بنیادی‌فر ابتدا تصمیم درستی گرفت اما در آن جو اگر 10 درصد فکر می‌کرد که پنالتی است ، پنالتی می‌گرفت که گرفت.

یحیی همچنین در بخشی از صحبت‌هایش به  صحنه دقیقه 60 اشاره کرد و گفت انتظار داشتیم خود بنیادی‌فر که صحنه را دیده تصمیمش را زیر سئوال نبرد.او با تاکید بر اینکه با این شرایط اگر VAR به ایران نیاید بهتر است گفت روز خوبی برای داوری نبود و حریف باید از تصمیمات داور خوشحال باشد چرا که دو امتیاز از پرسپولیس گرفت و یک امتیاز به حریفش داد.

با وجود این صحبت‌ها اما رفتار یحیی گل محمدی در زمین مسابقه چه لب خط طولی چه بعد از سوت پایان بازی نشان دهنده هوشیاری ، تغییر رویه و باتجربه‌تر شدن او نسبت به دو سال قبل آن هم در شرایطی بسیار سخت ، حساس و پرتنش بود.گل محمدی در اوج عصبانیت ناشی از تصمیمات داور خشمش را فرو خورد و رفتاری نشان نداد که مستوجب جریمه و شماتت از سوی خودی غیر خودی باشد اما به موازات آن در نشست خبری هر آنچه که لازم می‌دید در این باره بگوید را مطرح کرد تا در عین آرامش و تسلط به رفتار خودش برای اعاده حق تیمش کوتاه نیامده باشد.