برکناری ۱۰ مربی استقلالی در یک ماه!

این بیکاری البته در دو حالت کناره‌‌گیری و یا اخراج بوده است. فارغ از دلیل جدایی مربیان استقلالی از تیم‌هایی که هدایت‌شان را در دست داشتند اتفاقی که ظرف این مدت کوتاه رخ داد تا حدی نگران‌کننده و البته تا حدی امیدوار‌کننده است. نگران‌کننده از این نظر که چرا باید چنین اتفاقی رخ بدهد؟ آیا دانش فنی و عدم نتیجه‌گیری‌شان باعث این مهم شده است یا روابط غلط مدیران باشگاه‌ها با عوامل زیرمجموعه‌شان دلیل این جدایی‌ها بوده است؟

جدایی ستار همدانی از گسترش فولاد تبریز و استعفای علیرضا منصوریان و به تبع آن محمد خرمگاه، علی چینی و حمید بابازاده از مربیگری استقلال در لیگ برتر. برکناری سیروس دین‌محمدی از تیم راه‌آهن. جدایی امیدرضا روانخواه از سپیدرود رشت. استعفای آرش برهانی از تیم داماش تهران (در لیگ دسته ۳ تهران). کناره‌‌گیری پیروز قربانی از تیم سردار بوکان و آخرین مورد کناره‌‌گیری محمود فکری از تیم نفت مسجدسلیمان  تیم صدرنشین در جدول لیگ آزادگان بود که البته در نهایت با تامین بخشی از خواسته هایش برای امکانات تیم موافقت گردید تا دوباره به این تیم بازگردد!

البته بررسی این پرونده از یکسو حاوی این پیام است که باشگاه استقلال در زمینه پرورش مربی توانایی بیشتری نسبت به همتایان دیگرش داشته که علاوه بر این تعداد همین حالا در لیگ یک علی لطیفی (اکسین)، داود مهابادی (برق جدید شیراز)، علی سامره (مس رفسنجان)، جواد نکونام (خونه به خونه بابل)، رسول خطیبی (ماشین‌سازی)، مهدی پاشازاده (نساجی مازندران) و محسن بیاتی‌نیا (راه‌آهن) تیم‌های خود را در دست دارند و مشغول سرمربیگری‌شان هستند. شاید حضور همزمان این تعداد مربی استقلالی که البته تعدادی هم در کادر فنی همین تیم‌ها به عنوان مربی یک یا دو و حتی مربی دروازه‌بانی مشغول هستند باعث شد مربیان استقلالی چشم بخورند!