گریه نکردن خطر زیادی دارد!

باید اعتراف کنیم که هنوز دلیل واقعی گریه کردن در ما مشخص نیست. ما می دانیم که این واکنش، یک فرآیند عمیقا اساسی در بدن است. اشک ‌هایی که به دلیل احساسات تجربه کرده شاد و غمگین می ریزیم از نظر علمی به عنوان اشک‌ های روانی – احساسی شناخته می‌ شوند و در واقع از نظر شیمیایی با اشکی که هنگام گرد و غبار در چشم یا خرد کردن پیاز در چشم های ما تولید می شود، متفاوت است.

محققان مدت ها است که در حال بررسی این موضوع هستند که چرا این فرآیند اشک ریختن در انسان توسعه یافته است؟ مطمئناً این واکنش از نظر رهایی از استرس و احساسات قدرتمند بسیار مفید است، اما چرا ما در روند تکاملی خود قادر هستیم اشک بریزیم؟

در حقیقت گریه کردن از روی احساسات ناشی از درک و شعور، یک ویژگی منحصر به فرد برای انسان است و بسیاری از مواردی که انسان ‌ها را  نسبت به سایر موجودات منحصر به فرد می ‌کنند، ناشی از این هستند که ما در مقایسه با سایر جانوران اجتماعی تر هستیم. در واقع، مقدار شگفت انگیزی از عملکرد مغز ما به ایجاد و حفظ پیوندهای عاطفی با دیگران اختصاص دارد.

یک تئوری پذیرفته شده در رابطه با دلیل اصلی اشک ریختن، این است که گریه راهی است برای نشان دادن احساسات تجربه شده فرد به نزدیکان! در حقیقت این عمل نشان می دهد که ما احساسات قدرتمندی را تجربه کرده و به دلیل شرایط پیش آمده به کمک، حمایت، همدلی یا فقط یک ارتباط کلی نیاز داریم.

این نظریه با این واقعیت تائید می شود که اشک های احساسی ما حاوی مواد شیمیایی مانند اکسی توسین هستند که پیوندهای عاطفی را تقویت می کند.متاسفانه انسان در طول تاریخ و شکل گیری فرهنگ های مختلف یاد گرفته است از اینکه گریه می کند شرمسار بوده و این موضوع به ویژه در مورد مردان بیشتر دیده می شود.

از نظر علمی باید توجه داشت که مردان می توانند دقیقا مانند زنان گریه کنند. در حقیقت همه انسان ها در شرایط خاص احساسی باید گریه کنند مردان هم همان ساختار عصبی مرتبط با گریه کردن را دارند که زنان در این زمینه انجام می دهند. اما ما در دنیایی زندگی می کنیم که در آن ابراز احساسات مردان به طور کلی به عنوان نشانه ای از ضعف و آسیب پذیری در نظر گرفته می شود.

با این حال، همانطور که در مراسم تشییع جنازه عزیزانمان شاهد هستیم، دانستن این که مردان می توانند و باید گریه کنند، یک موضوع است که در عمل، پیچیده تر از تصورات عادی ماست، زیرا فشارهای اجتماعی و فرهنگی می تواند رفتارهای عصبی انسان را مختل کند.

 همه ما، چه بخواهیم و چه نخواهیم، به شیوه های بیشماری، چه آشکار و چه مخفی، توسط محیط خود شکل گرفته ایم. مغز ما با انجام دادن و مشاهده کردن یاد می گیرد و به طور خاص، جامعه و افراد اطراف و تعامل ما با آنها، طرز تفکر ما را شکل می دهد.

اگر در دنیایی زندگی می ‌کنیم که پیام  زن‌ها گریه می ‌کنند، مردان نه! دائماً  در آن تقویت می ‌شود، مغز ما به آسانی این پیام را درونی می ‌کند و در نتیجه اگر مرد هستید، برای جلوگیری از گریه کردن، حتی در احساسی ترین شرایط با خود مبارزه خواهید کرد.

باید توجه داشت که این شرایط از نظر پزشکی بسیار خطرناک است. از نظر زیست شناسی، بخش ‌هایی از مغز که احساسات قدرتمند را پردازش می ‌کنند و به ما اجازه می‌ دهند با آن‌ها مقابله کنیم، همان بخش ‌هایی هستند که آن ‌ها را ایجاد می ‌کنند. بنابراین، اگر به خود اجازه ندهیم احساسات خود بروز دهیم، نمی ‌توانیم از طریق آنها رفتار کرده و واکنش نشان دهیم و در نتیجه سلامت روانی ما تا حد بالقوه کشنده ای کاهش می‌یابد.

 به باور محققان ، اساساً این عبارت که مرد گریه نمی کند کاملا غلط بوده و می تواند آسیب زا باشد. بنابراین سعی کنید این فرهنگ را به فرزندان خود منتقل نکرده و به خود و نزدیکانتان اجازه دهید در هنگام مواجه شدن با احساسات شدید، از این واکنش طبیعی و مهم بدن خود استفاده کنند.