میراثی که از انسان های اولیه به ما رسیده: آیا عضلات گوش‌هایمان هنوز کاربردی دارند؟
چندین عضو بدن از زمان زندگی اجداد دور انسان، در طول تکامل تقریباً بی‌استفاده شده‌اند؛ مثل دندان عقل، دمی که در جنین در هفته‌ی ششم بارداری ظاهر می‌شود و ماهیچه‌های گوش.
ماهیچه‌های گوش به تغییر شکل بخش بیرونی گوش، یعنی لاله‌ی گوش کمک کردند و به انسان‌های چند میلیون سال پیش امکان می‌دادند تا با دقت بیشتری صداها را بشنوند. امروزه، این عضلات هنوز هم در تقریباً ۱۰ تا ۲۰ درصد از افراد فعال‌اند و به آن‌ها امکان می‌دهند تا گوش‌هایشان را تکان دهند.
با‌این‌حال، ماهیچه‌های بازمانده‌ی ژنتیکی گوش یا به اصطلاح «وستیجیال» ممکن است فراتر از آنچه دانشمندان تصور می‌کردند، کاربرد داشته باشند. به نظر می‌رسد که ماهیچه‌های گوش نه صرفاً هنگام تکان‌دادن گوش‌ها، بلکه همچنین وقتی انسان سعی می‌کند بین صداهای مختلف صدایی خاص را تشخیص دهد، فعال می‌شوند.
آندریاس شروئر، از نویسندگان مطالعه و عصب‌شناس دانشگاه زارلاند آلمان، گفت: «سه ماهیچه‌ی بزرگ وجود دارد که لاله‌ی گوش را به جمجمه و پوست سر متصل می‌کند و برای تکان‌دادن گوش مهم هستند. این ماهیچه‌ها، به‌ویژه ماهیچه لالهگوشی بالایی، در هنگام تلاش برای شنیدن، فعالیت بیشتری نشان می‌دهند. این امر نشان می‌دهد که این عضلات نه‌تنها به عنوان واکنشی غیرارادی، بلکه احتمالاً به‌عنوان بخشی از مکانیسم توجهی در محیط‌های شنیداری چالش‌برانگیز فعال می‌شوند.»
بزرگترین ماهیچه‌های گوش در حین گوش‌دادن دقیق واکنش نشان می‌دهند
در مطالعه‌ی جدید از تکنیکی به نام الکترومایوگرافی برای تشخیص میزان تلاش افراد برای گوش‌دادن، بدون پرسیدن مستقیم از آن‌ها، استفاده شد. الکترومایوگرافی فعالیت الکتریکی عضلات را اندازه‌گیری می‌کند و به دانشمندان امکان می‌دهد فعالیت عضلات گوش را که از قبل با شنیدن دقیق مرتبط شده‌اند، تشخیص دهند.
تحقیقات مشابه نشان داده که بزرگترین ماهیچه لالهگوشی بالایی و پسین، در حین گوش‌دادن دقیق واکنش نشان می‌دهند. این عضلات گوش را به سمت بالا و عقب می‌کشند و دانشمندان معتقدند که در گذشته در حرکت‌دادن لاله‌ی گوش برای دریافت بهتر صداها نقش داشتند.
شروئر می‌گوید دقیقاً مشخص نیست چرا عضلات لاله‌ی گوش بی‌استفاده شده‌اند؛ زیرا اجداد ما حدود ۲۵ میلیون سال پیش این توانایی را از دست دادند. اما یک توضیح ممکن، این است که افزایش مهارت ما در استفاده از دستگاه‌های بینایی و صوتی، موجب توقف فشار تکاملی برای حرکت‌دادن گوش‌ها شد.
تیم تحقیقاتی برای بررسی اینکه آیا عضلات گوش فقط برای حرکت‌دادن گوش‌ها استفاده نمی‌شوند، بلکه هنگام تلاش برای گوش‌دادن به صداهای متداخل نیز فعال می‌شوند، ۲۰ فرد بدون مشکلات شنوایی را مورد مطالعه قرار داد. سپس، یک کتاب صوتی و چند پادکست به‌عنوان عامل پرت‌کننده‌ی حواس از بلندگوهایی که در جلو یا پشت آن‌ها قرار داشت، پخش شد. همه‌ی شرکت‌کنندگان، ۱۲ آزمایش پنج دقیقه‌ای را پشت سر گذاشتند که شامل سه سطح دشواری متفاوت بود.
در سطح آسان آزمایش، صدای پادکست ضعیف‌تر از کتاب صوتی بود؛ بنابراین صدای گوینده واضح‌تر به گوش می‌رسید. در سطوح متوسط و سخت، پادکستی پخش شد که صدایی شبیه به کتاب صوتی داشت و عوامل پرت‌کننده‌ی حواس نیز بلندتر می‌شد. اما حتی در سخت‌ترین شرایط، محققان باید اطمینان حاصل می‌کردند که آزمون‌ها اجراشدنی باشند؛ زیرا اگر شرکت‌کنندگان تسلیم می‌شدند، تلاش فیزیولوژیکی آن‌ها در دستگاه ثبت نمی‌شد.
ماهیچه لالهگوشی بالایی در تشخیص دشوار صداها واکنش می‌دهد
سپس تیم از شرکت‌کنندگان مطالعه خواست تا سطح تلاش خود را ارزیابی کنند و تخمین بزنند که در هر آزمایش، چند بار در طول کتاب صوتی تمرکز خود را از دست دادند. همچنین از شرکت‌کنندگان در مورد محتوای کتاب صوتی سوال پرسیده شد.
نتایج نشان داد که دو عضله‌ی گوش در شرایط مختلف واکنش‌های متفاوتی داشتند. ماهیچه لالهگوشی پسین به تغییر جهت صدا واکنش نشان می‌داد و ماهیچه لالهگوشی بالایی به سطح دشواری آزمایش واکنش نشان می‌داد. ارزیابی‌های شرکت‌کنندگان از میزان سختی شنیدن و تعداد دفعات از‌دست‌دادن تمرکز، با سطح دشواری آزمایش افزایش یافت. همچنین، میزان پاسخ‌های صحیح آن‌ها به سؤالات کتاب صوتی، بین سطح متوسط و دشوار به‌طور قابل‌توجهی کاهش پیدا کرد.
به گفته‌ی نویسندگان، تلاش بیشتر فرد برای شنیدن صدا در شرایط دشوار با سطح فعالیت ماهیچه‌ی لالهگوشی بالایی مرتبط است. این عضلات در حالت متوسط آزمایش بیشتر از حالت آسان فعال نشدند؛ اما در حالت سخت بسیار فعال بودند. این موضوع نشان می‌دهد که فعالیت این عضلات ممکن است شاخصی عینی برای اندازه‌گیری تلاش شنیداری باشد. با‌این‌حال، هنوز مشخص نیست که آیا این فعالیت عضلانی واقعاً به بهبود شنوایی کمک می‌کند یا خیر.
شروئر می‌گوید حرکات گوش که می‌توانند توسط سیگنال‌های ثبت‌شده‌ی ما ایجاد شوند، آن‌قدر کوچک هستند که احتمالاً هیچ فایده‌ی قابل‌ملاحظه‌ای ندارند، با‌این‌حال، خود لاله‌ی گوش در توانایی ما برای مکان‌یابی صداها نقش دارد. بنابراین، سیستم حرکتی گوش احتمالاً پس از ۲۵ میلیون سال باقی‌ماندن در وضعیت وستیجیال، تلاش می‌کند بهترین عملکرد خود را ارائه دهد، اما به موفقیت چندانی نمی‌رسد.
تحقیقات بیشتری لازم است تا نتایج مطالعه تأیید و کاربردهای عملی آن بررسی شود. مانند بسیاری از مطالعات شنیداری، حجم نمونه‌ی تحقیق نیز نسبتاً کوچک بود و از افراد جوان فاقد مشکلات شنوایی تشکیل شده بود. برای نتیجه‌گیری قطعی درباره‌ی عملکرد عضلات گوش، لازم است گروه‌های شرکت‌کننده‌ی بزرگ‌تر و متنوع‌تر در شرایط واقعی‌تر مورد بررسی قرار گیرند.
شروئر می‌گوید: «بررسی تأثیرات احتمالی فشار عضلانی یا حرکات کوچک گوش بر انتقال صدا، کاری است که می‌خواهیم در آینده انجام دهیم. بررسی تأثیر این عوامل در افراد مبتلا به اختلالات شنوایی نیز جالب خواهد بود.»