انواع چسبندگی آلت تناسلی| علائم چسبندگی آلت تناسلی| با چسبندگی آلت تناسلی در پسران ،چه باید کرد؟

به نقل از وری ول فمیلی این وضعیت زمانی رخ می دهد که پوست اطراف آلت تناسلی به سر آلت تناسلی می چسبد. در مورد اینکه اگر پوست ختنه گاه فرزندتان به سر آلت تناسلی او چسبیده است چه باید کرد و چه زمانی با پزشک اطفال او تماس بگیرید بیشتر بدانید.

انواع چسبندگی آلت تناسلی

چسبندگی زمانی ایجاد می شود که پوست روی ساقه آلت تناسلی خود را به گلن (سر پیازی شکل آلت تناسلی) می چسباند. چسبندگی‌ها به‌ویژه در نوزادانی که به نظر می‌رسد آلت تناسلی پنهان دارند، شایع است، که در آن به نظر می‌رسد که کل آلت تناسلی از بین می‌رود، زیرا کودک در ناحیه شرمگاهی چربی می‌افزاید. سه نوع چسبندگی آلت تناسلی وجود دارد:

•     چسبندگی غده ای : این چسبندگی ها زمانی اتفاق می افتد که پوستی که به گلن متصل است، حاشیه تاجی را می پوشاند - خط ارغوانی که گلنه را از ساقه آلت تناسلی جدا می کند.
•     پل های پوست آلت تناسلی : این چسبندگی ها ضخیم تر، بالقوه دائمی هستند و ممکن است نیاز به جراحی داشته باشند.
•     سیکاتریکس : این نوع چسبندگی، که اساساً بافت اسکار است، می‌تواند زمانی ایجاد شود که آلت تناسلی به لایه چربی شرمگاهی برگردد و ناحیه جراحی منقبض شود، اساساً آلت تناسلی را به دام می‌اندازد و به هیچ وجه نمی‌توان غده را در معرض دید قرار داد.

علائم چسبندگی آلت تناسلی

در حالی که چسبندگی آلت تناسلی معمولاً با چشم غیرمسلح قابل مشاهده است، ممکن است علائم دیگری نداشته باشد و اغلب باعث ایجاد هیچ نوع دردی نکند. در نتیجه، آلت تناسلی ممکن است به نظر برسد که در لایه چربی شرمگاهی مدفون شده است. اگر چسبندگی ها ادامه یابد، کودک ممکن است در حین رشد و نعوظ احساس کشش کند .

در کودکان ختنه نشده، گاهی اوقات چربی و سلول های مرده پوست می توانند زیر پوست ختنه گاه گیر کرده و باعث ترشحات سفید رنگی به نام اسمگما شوند. اگرچه این ترشح می تواند شبیه چرک باشد، اما عفونت نیست و نشانه ای نیست که چیزی اشتباه است. با این حال، بهتر است در صورت تداوم آن، توسط متخصص اطفال ارزیابی شود.

علل چسبندگی آلت تناسلی

دلایل مختلفی وجود دارد که چرا چسبندگی آلت تناسلی و پل های پوستی در کودکان ختنه شده و ختنه نشده ایجاد می شود.

آلت تناسلی ختنه نشده

هنگامی که آلت تناسلی ختنه نمی شود ، پوست ختنه گاه ممکن است به غده بچسبد و در صورتی که پوست ختنه گاه به طور دوره ای جمع نشود یا پس از اینکه پوست ختنه گاه به طور طبیعی از دهانه آزاد شود، باعث چسبندگی شود. هنگامی که پوست شفت توسط یک پد بزرگ چربی ناحیه تناسلی به جلو رانده می شود، چسبندگی ممکن است ایجاد شود.

طبیعی است و انتظار می رود که پوست ختنه گاه یک نوزاد ختنه نشده به سر آلت تناسلی بچسبد اما این چسبندگی محسوب نمی شود. معمولاً پوست ختنه گاه تا چند سالگی نمی تواند جمع شود.

مراقبین هرگز نباید سعی کنند پوست ختنه گاه نوزاد یا کودک خردسال ختنه نشده را جمع کنند یا به زور برگردانند. همانطور که کودک بزرگتر می شود، پوست ختنه گاه به طور طبیعی شروع به جدا شدن از سر آلت تناسلی می کند و امکان جمع شدن ایمن را فراهم می کند. اگر اینطور نباشد، پزشک اطفال کودک شما ممکن است به دنبال علائم چسبندگی آلت تناسلی باشد.

اگر بعداً پوست ختنه گاه دوباره سفت شود، ممکن است یک مشکل باشد. سفت شدن می تواند نتیجه تحریکات پوستی ناشی از چسبندگی های مزمن باشد که نیاز به ارزیابی توسط پزشک کودک شما دارد.

آلت تناسلی ختنه شده

برخی از والدین ممکن است تصمیم بگیرند که نوزاد خود را ختنه کنند، روشی که در آن پوست نوک آلت تناسلی، معروف به پوست ختنه‌گاه، با جراحی برداشته می‌شود. اگر انجام شود، این عمل بلافاصله پس از تولد در بیمارستان یا در مورد خانواده های مسلمان و یا یهودی، در مراسم مذهبی حدود هشت روز پس از تولد انجام می شود.

در هر صورت، تا زمانی که ختنه توسط یک متخصص آموزش دیده انجام شود، این روش نسبتا کم خطر است. با این حال، خطر ایجاد چسبندگی آلت تناسلی پس از ختنه، در طول فرآیند بهبودی وجود دارد.

اگر پس از ختنه مقداری از پوست ختنه گاه باقی بماند، چسبندگی می تواند در پسران ختنه شده ایجاد شود. آنها همچنین ممکن است زمانی رخ دهند که پوست باقیمانده در طول مراقبت از ختنه به اندازه کافی جمع نشود یا به عقب کشیده نشود.

چسبندگی‌ها همچنین می‌توانند با افزایش چربی بیشتر در ناحیه شرمگاهی نوزاد ختنه شده ایجاد شوند. با این اتفاق، پوست ممکن است تحریک شده و به بافت های اطراف بچسبد. هنگامی که این اتفاق می افتد، آلت تناسلی ممکن است به دام افتاده یا در پوست یا پد چربی ناپدید شود.

تشخیص چسبندگی آلت تناسلی

معمولاً چسبندگی آلت تناسلی خوش خیم است و هیچ درد یا ناراحتی ایجاد نمی کند. در واقع، شما حتی ممکن است متوجه آنها نشوید تا زمانی که پزشک فرزندتان در یک ویزیت روتین پزشک به آنها اشاره کند .

اگر در هنگام تعویض پوشک نوزاد متوجه چسبندگی شدید، می‌توانید با مطب پزشک خود تماس بگیرید تا یک قرار ملاقات تعیین کنید. در حالی که چسبندگی آلت تناسلی معمولاً اورژانسی نیست، شما باید آنها را توسط پزشک فرزندتان ارزیابی کنید. به این ترتیب می توانید بلافاصله درمان را شروع کنید و از چسبیدن بیشتر پوست جلوگیری کنید.

درمان چسبندگی آلت تناسلی

هنگامی که کودک دچار چسبندگی دانه‌ای می‌شود، احتمالاً پزشک به شما توصیه می‌کند که به سادگی از یک ژل استفاده کنید تا نرم بماند و در غیر این صورت آن را به حال خود رها کنید. در نهایت، یک ماده سفید به نام اسمگما، ترکیبی از سلول‌های مرده پوست و ترشحات غدد چربی، در زیر پوست گیر کرده تشکیل می‌شود و به آرامی به جدا شدن آن از سر آلت تناسلی کمک می‌کند.

اسمگما ممکن است کمی شبیه چرک باشد، بنابراین با دیدن آن نگران نباشید، اما اگر مطمئن نیستید با پزشک اطفال خود تماس بگیرید.

دو نوع دیگر چسبندگی آلت تناسلی نیاز به درمان های بیشتر دارد. پل های پوستی معمولاً می توانند با جراحی در یک روش سرپایی جدا شوند. در موارد شدید در پسران ختنه شده، ممکن است ختنه مجدداً انجام شود که به آن تجدید نظر ختنه می گویند.

چسبندگی آلت تناسلی در پسران ،چه باید کرد؟

برای درمان سیکاتریکس، که گاهی اوقات آلت تناسلی به دام افتاده نامیده می شود، پزشک اطفال ممکن است کورتیکواستروئیدی مانند بتامتازون را تجویز کند. تحقیقات نشان می‌دهد که این می‌تواند راهی موثر برای اجتناب از جراحی باشد، همانطور که در مورد ۱۱ نوزاد از ۱۴ نوزاد پسر در یک مطالعه کوچک که سه بار در روز به مدت سه هفته تحت درمان با بتامتازون قرار گرفتند، بود.

این دارو به اندازه کافی سیکاتریکس را نرم می کرد که به راحتی آن را با پس کشیدن ملایم یا عقب کشیدن پوست ختنه گاه آزاد کرد. گزینه دیگری که می توان در مطب با بی حسی موضعی انجام داد، کشش ملایم پوست و پیگیری کرم است. این عمل جمع کردن هرگز نباید در خانه انجام شود.

نتایج این درمان ترکیبی نشان داده است که نوزادان بر خلاف استفاده از کرم به تنهایی، اغلب به درمان بعدی نیاز ندارند. واضح است که این روش ها در مقایسه با ختنه اصلاح شده انتخاب ارجح هستند. اما در برخی موارد، جراحی همچنان مورد نیاز خواهد بود.

هنگام برخورد با چسبندگی آلت تناسلی، والدین ممکن است نگران باشند که نوزادان آنها مجبور به انجام درمان ها یا جراحی های اضافی شوند. اما در بیشتر موارد، عارضه جدی نیست و با مداخلات جزئی و غیر جراحی، این عارضه بهبود می یابد. برای اطلاع از تمام گزینه های درمانی موجود با پزشک خود مشورت کنید.