آثار منفی خودارضایی بر مغز و حافظه و روش های درمان

یک تحلیل علمی مقدمه استمنای بیش از حد و فعالیت جنسی زیاد می‌تونه تاثیرات منفی جدی بر مغز و حافظه انسان داشته باشه. در این مقاله، ما شواهد علمی این آثار رو تحلیل می‌کنیم و پیشنهاداتی برای درمان ارائه میدیم.

آثار نوروشیمیایی استمنای بیش از حد طی سال‌ها باعث بهم خوردن تعادل نوروتراسمیترها و نوروهورمون‌ها در مغز می‌شه: این مولکول‌ها که برای ارتباط بین نواحی مختلف مغز و عملکرد شناختی ضروری هستن، به شدت کاهش پیدا می‌کنن.

استمنای مفرط باعث اختلال در ترشح دوپامین ("هورمون لذت")، استیل کولین (یک نوروتراسمیتر مهم) و دی‌اچ‌ای‌ای (یک هورمون استروئیدی مغزی) می‌شه.

سطوح استیل کولین به شدت کاهش میابد

یکی از خطرناک‌ترین آثار، کاهش شدید استیل کولینه که طبق یه مطالعه 2022 منتشر شده در مجله علوم اعصاب اتفاق میفته. استیل کولین نقش‌های حیاتی در سیستم عصبی مرکزی و کنترل حرکت داره. وقتی به طور مزمن استمنا می‌کنیم، سطح استیل کولین به طور چشمگیری کاهش پیدا می‌کنه در حالی که سطح آدرنالین افزایش میابد. متاسفانه آدرنالین "عامل اصلی عدم تمرکز" هست که باعث اختلال در تمرکز و حافظه می‌شه. این موضوع دلیل خوبیه که چرا افرادی که از استمنای مزمن رنج می‌برن، مشکل در حافظه، توجه و وضوح فکر دارن. اگر به دنبال ترک خودارضایی هستید سایت رهایی میتونه به شما کمک کنه.

علائم دیگر یه مرور ادبیات پژوهشی (2021) علائم زیر رو به عنوان علائم رایج استمنای مزمن شناسایی کرده:

• فقدان انگیزه

• ناتوانی در مقابله با نقد

• انزوای اجتماعی

• اضطراب

• افسردگی

توصیه‌های درمانی

خبر خوب اینه که نوروپلاستیسیته مغز اجازه میده عملا مغز رو "مجددا سیم‌کشی" کنیم وقتی عادت‌هامون رو تغییر می‌دیم. توصیه‌های درمانی:

• قطع کامل مصرف پورن و استمنا

• افزایش معنویت مثل دعا و مراقبه

• دریافت حمایت از گروه‌های خودیار و مشاوره‌دهی
  با تلاش و ایمان، بهبودی کامل امکان‌پذیره. همان‌طور که یکی از افراد درمان شده گفته: "نزدیک‌تر شدن به خدا همه زخم‌ها رو التیام می‌بخشه."

علی‌رغم شواهد قوی در مورد خطرات استمنا، برخی منابع این آثار رو کم‌اهمیت جلوه می‌دن. به عنوان مثال، یه مطالعه مورد اختلاف تو سال ۲۰۲۱ ادعا کرده بود که استمنا "هیچ تاثیری بر سلامت روان نداره". اما تحقیقات نشون دادن که نویسنده اصلیِ اون مطالعه تضاد منافع عمده‌ای رو فاش نکرده بود - همسرش صاحب یه شرکت پورنه! این قضیه نشون می‌ده که باید خیلی مراقب باشیم و نسبت به ادعای "بی‌ضرر بودن" استمنا شک جدی داشته باشیم.

درک نوروپلاستیسیته خوشبختانه، سازگاری بالای مغز امیدوارکننده‌س. از طریق یه فرایند به اسم "نوروپلاستیسیته"، مسیرها و اتصالات عصبی که عادت‌های ثابت‌شده رو نشون می‌دن، می‌تونن با انتخاب‌های متفاوت "مجدداً سیم‌کشی" بشن. همون‌طور که می‌تونیم رفتارهای مضر رو "یاد بگیریم"، می‌تونیم اونا رو "فراموش" هم بکنیم.

رویکردهای معنوی برای بهبودی روش‌های معنوی متعددی برای درمان اعتیاد به استمنا و پورنوگرافی وجود داره. از جمله می‌تونیم به تمرکز بر ارتباط با خدا یا نیروی برتر، تلاوت کتب مقدس، مراقبه و دعا اشاره کنیم. بر اساس تجربیات بسیاری از افراد درمان‌شده، نزدیکی به خداوند منبع آرامش و التیام درونیه که می‌تونه زخم‌ها رو التیام ببخشه.

با توجه به اینکه نظرسنجی ها نشون میده بیش از 90 درصد مردها و 60 تا 70 درصد زنها این کارو میکنن، باید راجع بهش بیشتر صحبت کنیم و تاثیراتش رو روی سلامتی جسمی و روحی مون در نظر بگیریم.

باید بدونیم که دوپامین یکی از مواد شیمیایی کلیدی درگیر در خودارضایی و ارگاسمه. این ماده با لذت، انگیزه و یادگیری ارتباط داره. وقتی خودارضایی یا رابطه جنسی داریم، سطح دوپامین بالا میره و بعدش احساس هیجان، رضایت و آرامش پیدا میکنیم.

تا اینجا که مشکلی نیست. مشکل وقتی پیش میاد که مغزمون رو آموزش میدیم تا خودارضایی رو به یه عادت تبدیل کنه و نیاز داشته باشه که مقدار زیاد غیرطبیعی دوپامین تولید کنه. هر بار که خودارضایی میکنیم، مغزمون یاد میگیره که به دوپامین بیشتری نیاز داره. این میتونه باعث بشه که به خودارضایی اجباری یا اعتیاد پیدا کنیم، جایی که احساس میکنیم باید چندین بار در روز این کارو بکنیم.

با گذشت زمان، این اجبار گیرنده های دوپامین مغزتونو بی حس میکنه و احساس میکنید باید بیشتر خودارضایی کنید تا به همون لذتی که اول میرسیدید برسید، که این یه چرخه ویرانگره.

این فرآیند دنبال کردن لذت خیلی شبیه به نحوه شکل گیری اعتیاده. تحقیقات نشون میده که همون سیستم پاداش دوپامینی که با خودارضایی فعال میشه، با مصرف مواد مخدر و الکل هم فعال میشه.

در یه مطالعه، وقتی اسکن های MRI افرادی که از اعتیاد به پورنو رنج می بردن با گروه های معتاد مقایسه شد، مغز کسایی که خودارضایی میکردن همون اختلال دوپامین رو مثل افراد معتاد داشتن.

به همین خاطره که از خودارضایی اجباری اغلب به عنوان "اعتیاد رفتاری" یاد میشه. مثل هر اعتیاد دیگه ای، این اعتیاد میتونه زندگی آدم رو تحت تاثیر قرار بده و باعث بشه که از کار، مدرسه، روابط و سلامتی چشم پوشی کنه به خاطر یه لذت موقتی. برای غلبه بر اعتیاد باید عادت های سالم رو جایگزین کنی.

برای کسایی که قبلا مستعد افسردگی و اضطراب بودن، خودارضایی میتونه احساسات و افکار منفی رو تشدید کنه. چند دلیل بالقوه براش وجود داره:

1. اعتیاد به خودارضایی میتونه باعث احساس شرم و کاهش اعتماد به نفس بشه که یه چرخه افسردگی رو ایجاد میکنه.

2. تحریک بیش از حد گیرنده های دوپامین میتونه تنظیم خلق و خو رو مختل کنه و علائم افسردگی رو بدتر کنه.

3. مطالعات نوسانات هورمونی مثل تستوسترون و اکسی توسین رو بعد از خودارضایی نشون میده که روی خلق و خو تاثیر میذاره.

ایجاد عادت های سالم، ترک اجبار و اعتیاد به خودارضایی، و پیدا کردن راه های جایگزین برای ترشح دوپامین (مثل ورزش، معاشرت، سرگرمی ها) میتونه به مدیریت افسردگی زمینه ای کمک کنه.

یکی دیگه از ضررهای اعتیاد به خودارضایی اینه که اگرچه خودارضایی در کوتاه مدت از تنهایی نجاتتون میده، اما در درازمدت میتونه اضطراب اجتماعی و انزوا رو بدتر کنه و باعث بشه که تنهایی رو به بودن در جمع ترجیح بدین.

لذت کوتاه و شدید خودارضایی باعث میشه که سختی روابط واقعی برای بعضی ها جذابیت کمتری داشته باشه.

در یه نظرسنجی، نوجوونایی که به پورنو اعتیاد داشتن، بیشتر احتمال داشت که در کنار همسالانشون احساس ناامنی و خجالت کنن.

خودارضایی اجباری همچنین میتونه روی تمرکز و انگیزه تون تاثیر بذاره. خودارضایی مکرر با فیلم های مستهجن، مغزتونو آموزش میده تا به تحریکات جنسی پشت سر هم واکنش نشون بده و هر بار به سطح بالاتری از دوپامین نیاز داشته باشه.

در یه مطالعه، مردایی که هر روز با پورنو خودارضایی میکردن، در آزمون های حافظه فعال و تصمیم گیری نمره بدتری نسبت به کسایی که این کارو نمیکردن گرفتن. اسکن های مغزیشون فعالیت ضعیف تری رو در نواحی جلویی مغز که تمرکز رو کنترل میکنن نشون میداد.

خودارضایی همچنین ممکنه انگیزه و انرژیتونو کم کنه. اگر ترکش کنین، میتونین از انرژیتون برای کار، مدرسه یا پیشرفت شخصی استفاده کنین.

اولین قدم برای غلبه بر این عادت های ناسالم، خودآگاهی و صداقت در مورد اونهاست. یعنی باید بپذیرین که این کاری که میکنین اشتباهه و ناسالمه، و تصمیم بگیرین که ترکش کنین.

بعدش میتونین شروع کنید به تغییر سبک زندگیتون تا مغزتونو به روش های مثبت "بازسازی" کنین:

• اهداف و محدودیت هایی برای خودتون تعیین کنین

• از عوامل محرک مثل وبگردی دیروقت که به خودارضایی ختم میشه دوری کنین - روی عادت های خواب بهتر کار کنین

• ورزش کنین - این به طور طبیعی خلق و خوتونو بهتر میکنه و انرژی جنسیتونو به روش سالمی هدایت میکنه

• بیشتر معاشرت کنین - با آدم های جدید ملاقات کنین یا دوباره با دوستاتون ارتباط برقرار کنین

• سرگرمی های جدید پیدا کنین مثل هنر، موسیقی، ورزش. هرچیزی که ذهنتونو به طور معنادار درگیر میکنه.

در کل، این مقاله یه نگاه صادقانه و علمی به تاثیرات خودارضایی روی مغز داشت. اگرچه خودارضایی گاه به گاهی طبیعیه، اما خودارضایی اجباری میتونه مشکلاتی مثل استرس، اضطراب، افسردگی، اختلال در تمرکز و کاهش انگیزه رو به بار بیاره. با آگاهی از این تاثیرات و پیدا کردن عادت های سالم تر، میتونیم از سلامت روانمون محافظت کنیم و از زندگی لذت کامل ببریم.