پروتئینوری چیست و چگونه وارد ادار می شود؟

پروتئین ها که به ساخت عضله و استخوان، تنظیم میزان مایعات در خون، مبارزه با عفونت و ترمیم بافت کمک می کنند باید در خون باقی بمانند. اگر پروتئین ها وارد ادرار شوند، در نهایت از بدن خارج می شوند که این وضعیت خوبی نیست.

پروتئین چگونه وارد ادرار می شود؟

اگر کلیه ها به درستی کار نکنند، پروتئین وارد ادرار می شود. به طور معمول، گلومرول ها، که حلقه های کوچکی از مویرگ ها (رگ های خونی) در کلیه ها هستند، مواد زائد و آب اضافی خون را فیلتر می کنند.

اما پروتئین های بزرگتر و سلول های خونی را به ادرار نمی رسانند. اگر پروتئین‌های کوچک‌تر از گلومرول‌ها عبور کنند، لوله‌ها (لوله‌های بلند، نازک و توخالی در کلیه‌ها) دوباره آن پروتئین‌ها را گرفته و در بدن نگه می‌دارند.

با این حال، اگر گلومرول ها یا لوله ها آسیب ببینند، اگر مشکلی در روند بازجذب پروتئین ها وجود داشته باشد، یا اگر بار پروتئین بیش از حد وجود داشته باشد، پروتئین ها به داخل ادرار می روند.

پروتئینوری چقدر شایع است؟

مقدار طبیعی پروتئین در ادرار کمتر از 150 میلی گرم در روز است. سطوح بالای پروتئین در ادرار با کاهش سریع عملکرد کلیه مرتبط است. 

علائم و علل

در بسیاری از موارد، پروتئینوری ناشی از شرایط پزشکی نسبتاً خوش خیم (غیر سرطانی) یا موقت است. علل آن شامل موارد زیر است:

• کم آبی

• التهاب

• فشار خون پایین

• ورزش یا فعالیت شدید

• استرس عاطفی

• آسپرین درمانی

• قرار گرفتن در معرض سرما 

• سنگ کلیه در مجاری ادراری

گاهی اوقات، پروتئینوری نشانه اولیه بیماری مزمن کلیه است ، از دست دادن تدریجی عملکرد کلیه که ممکن است در نهایت نیاز به دیالیز یا پیوند کلیه داشته باشد. 

سایر بیماری ها و شرایط پزشکی بالقوه مضر کلیه که می توانند منجر به پروتئینوری شوند عبارتند از:

• اختلالات ایمنی مانند لوپوس 

• التهاب حاد کلیه ( گلومرولونفریت )

• سرطان سلول های پلاسما ( مولتیپل میلوما )

• همولیز داخل عروقی که از بین رفتن گلبول های قرمز و آزادسازی هموگلوبین در جریان خون است.

• بیماری قلب و عروقی

• پره اکلامپسی ، ایجاد همزمان فشار خون بالا و پروتئینوری در یک زن باردار

• مسمومیت

• ضربه

• سرطان کلیه

• نارسایی احتقانی قلب

علائم پروتئینوری چیست؟

اغلب، فردی که پروتئینوری دارد، علائمی را تجربه نمی کند، به خصوص اگر در ابتدای شروع بیماری باشد. با این حال، اگر پروتئینوری پیشرفته باشد، علائم می تواند شامل موارد زیر باشد:

• تکرر ادرار

• تنگی نفس

• خستگی

• تهوع و استفراغ

• تورم در صورت، شکم، پاها یا مچ پا

• فقدان اشتها

• گرفتگی عضلات در شب

• پف دور چشم به خصوص در صبح

• ادرار کف آلود یا حباب دار

چگونه پروتئینوری تشخیص داده می شود؟

پروتئینوری از طریق آزمایش ادرار تشخیص داده می شود. پزشکان در این تست به دنبال موادی هستند که در ادرار نباید باشند. این مواد شامل گلبول های قرمز و سفید، باکتری ها و کریستال هایی هستند که می توانند رشد کرده و به سنگ کلیه تبدیل شوند.

پروتئینوری چگونه درمان می شود؟

درمان بستگی به شرایط زمینه ای دارد که باعث پروتئینوری شده است. هر بیماری به درمان های متفاوتی نیاز دارد.

اگر بیماری کلیوی تایید شود، یک برنامه درمانی ممکن است شامل دارو، تغییر رژیم غذایی، کاهش وزن و ورزش باشد. بیماران دیابتی و پرفشاری خون مبتلا به پروتئینوری ممکن است به داروهای فشار خون نیاز داشته باشند و کسانی که دیابت دارند باید قند خون خود را کنترل کنند.

آیا می توان از پروتئینوری پیشگیری کرد؟

پروتئینوری قابل پیشگیری نیست، اما می توان آن را کنترل کرد.