شاعر خراسانی به خاک سپرده شد

پیکر این شاعر پیشکسوت خراسانی در مقبره الشعرای خراسان در جوار حکیم توس و در کنار یاران خراسانی دیگر خویش آرام یافت.

 خسرو احتشامی، محمدعلی مجاهدی،  محمدکاظم کاظمی  و مصطغی محدثی خراسانی در واکنش به درگذشت او نوشتارهایی را منتشر کردند.

خسرو احتشامی درباره او گفته است: در پنجاه سال دوستی من با وی، او را صادق، کریم و بزرگوار بخشنده یافتم. او آواز را بخوبی می‌خواند. سال‌ها پیش با ایشان در منزل زنده یاد فرخ آشنا شدم. وی شخصیتی بود که استاد محمود فرخ شخصیت گرانمایه ادب خراسان هم بسیار به منزل او می‌آمد و شعر وی خوب بود و در محضر اساتیدی چون ؛غلامرضا قدسی ، محمد قهرمان، احمد کمالپور، ذبیح الله صاحبکار سهی ، در شعر تبحر یافته بود. مضامین هندی و سبک اصفهانی را  بسیار تسلط داشت و  بیشتر تحت تاثیر محمد قهرمان بود.  به زیبایی غزل می‌گفت. شاعر خوبی هم بود بسیار فرد با گذشت و  کریم و بخشنده و دارای اخلاق درویشی بود و در خانه او به روی هر شاعری باز بودو حتی چند سال میزبان شاعران بود.

محمد علی مجاهدی هم درباره این شاعر پیشکسوت بیان کرده است: شادروان برزگر از شعرای مطرح خراسان بود پیش از انقلاب در انجمن ادبی فرخ او را می‌دیدم. در زمینه شعر آیینی جایگاه مطرحی برای خود کسب کرد. فقدان وجود او موجب تالم جامعه شعری ایران و بویژه خراسان بوده است. بسیار متاسفیم که وجود این‌چنین شاعر بزرگواری را در شعر خراسان و ایران از دست داده‌ایم اما از طرفی خوشحالیم که شاگردانی که وی پرورش داده است شخصیت‌های درخشانی در شعر کشور هستند.

محمد کاظم کاظمی - شاعر و پژوهشگر  افغانستانی و عضو فرهنگستان ادب فارسی-  نیز گفته است: استاد برزگر فردی بود که علاوه بر شاعری، به خصائل و فضائل بسیاری آراسته بود، از جمله تسلط بر هنر موسیقی و نیز داستان‌نویسی. هم‌چنین ایشان فردی بود دقیق، وقت‌شناس، خوش‌قول، آداب‌دان، مؤقر، متین، خوش‌لباس و خوش‌سیما. صراحت و شجاعت در گفتار را با فصاحت بیان و ادب گفتار همراه ساخته بود و نماینده‌ای شایسته از شاعران خراسان در محافل و مجامع به شمار می‌آمد.

مصطفی محدثی خراسانی نیز گفته است: امیر برزگر خراسانی پل پیوند دونسل شعر خراسان بود. درحدود چهل سالگی که من با جریان شعرخراسان در تعامل بودم و در حداقل دو دهه از آن را درمتن این جریان قرار داشتم و در بسیاری از حرکت‌ها نقش حلقه وصل یا ایستگاه و یا سکو را ایفا کرده‌ام، با چهارنَل در ارتباط بوده‌ام. نسلی که پیشکسوتان و میراث داران شکوه شعرخراسان محسوب می‌شدند، چون غلامرضا قدسی، ذبیح الله صاحبکار، احمدکمالپور، علی باقرزاده، محمدقهرمان و  نسل بعد که به تمامی برآمده و بالیده در آستانه پیروزی انقلاب بودند چون، احمدزارعی، مجیدنظافت، سیدعبدالله حسینی، غلامعباس ساعی، هادی منوری، محموداکرامی، مرتضی امیری اسفندقه، محمدحسین جعفریان، حسین شنوایی، زهرارضوی. ونسل بعد چون، محمد رمضانی فرخانی، بهزاد پورحاجیان، آرش شفاعی، عباس چشامی، عبدالجواد موسوی، قاسم رفیعا، راضیه رجایی و... دراین میان چند نفر هستند که بطور مطلق  درهیچ‌کدام ازاین چهار تقسیم بندی قرار نمی‌گیرند اما در تمام این سال‌ها حضور مقتدرانه و تاثیرگذاری داشته‌اند، که از آن‌جمله محمدباقرکلاهی اهری، غلامرضا شکوهی، محمد و امیربرزگر خراسانی هستند.

برزگر با حسن سلوک و جایگاه محترمانه‌ای که در بین پیشکسوتان داشت همواره در جمع آن‌ها از مقبولان بود و از طرفی بعلت نزدیکتر بودن سن و سال به نسل بعد، با آن‌ها نیز تعاملی سازنده و چشمگیر داشت؛ درحقیقت پل پیوندی میان این دونسل بود.

امیر غلامحسین برزگر متخلص به امیر مشهور به امیر خراسانی متولد اول خرداد ۱۳۲۲ روز پنجشنبه (۲۷ تیرماه) بعد از یک دوره بیماری در سن ۷۶ سالگی  درگذشت.  

او فارغ‌التحصیل هنرهای زیبا در رشته نقاشی بود. امیر برزگر خراسانی در جوانی به استخدام دانشکده علوم پزشکی  مشهد در آمد و سال‌‌ها به عنوان مسئول روابط عمومی آن دانشگاه خدمت کرد. او عضو هیئت رئیسه کانون هنرمندان و عضو شورای سیاستگذاری شعر بود. علاوه بر شعر، نقاشی، موسیقی و تدریس ردیف‌‌های دستگاهی آواز اصیل ایرانی نیز از مشغله‌‌های او بود.

در کارنامه برزگر خراسانی سرایش ۱۵ اثر از جمله: «برگی از دیوان امیر»، «سخن آئینه‌‌ها»، «شعر و شاعری در آئینه زمان»، «گزیده ادبیات فارسی شماره ۶۸»، «از شرنگ و شطح»، «نماز عاشقی»، «فصل عطش» و «رها در ناکجا آباد» و... به چشم می‌خورد.