پالس های مثبت ستاره خلاق به نیمکت های سرخ

 شب گذشته تیم های استقلال تهران و فولاد خوزستان در ورزشگاه آزادی به مصاف هم رفتند و نخستین بازی هفته پنجم لیگ برتر را برگزار کردند.

در این بازی حملات پرشمار استقلالی ها تیم فولاد را به عقب راند و در اکثر دقایق بازی این آبی پوشان پایتخت بودند که توپ را در تصاحب خود داشتند. همین مسئله باعث شد فولاد تنها راه نزدیک شدن به دروازه استقلال را در ضدحملات جستجو کند. اصلی ترین مهره سرخپوشان اهوازی در این ضد حمله ها و کسی که وظیفه ساختن موقعیت برای مهاجمان تیمش را بر عهده داشت، سروش رفیعی بود.

رفیعی از ابتدای فصل مورد توجه ترین بازیکن فولاد بوده و مطمئنا تا پایان نیم فصل نخست لیگ نیز همینطور خواهد بود. او اولین بازی فصل خود را در ورزشگاه آزادی مقابل پرسپولیس انجام داد و خیلی ها انتظار یک شب درخشان را در اولین گام از او داشتند؛ اما آنچه در عملکرد این بازیکن بیشتر از همه به چشم آمد، عدم آمادگی بدنی برای حضور در بازی های پرفشار بود. سروش البته با هم تیمی های خود نیز چندان هماهنگ نبود و نشان داد که به زمان نیاز دارد تا به شرایط ایده آل برسد. این عملکرد متوسط رفیعی البته در فضای هواداری به این سادگی هم تحلیل نشد. صحبت های مختلفی در مورد بازی متوسط سروش و ارتباط آن با پیوستن او به پرسپولیس شنیده شد که البته به وضوح مشخص بود اظهارنظری بی پایه است و حتی سیروس پورموسوی هم اعلام کرد خود سروش رفیعی به دنبال کارهای صدور ITC تا قبل از بازی پرسپولیس بوده و تلاش کرده که به این دیدار برسد.

پس از شکست سنگین مقابل پرسپولیس، فولاد و سروش دو هفته را  در خوزستان سپری کردند. بازی نخست در خانه نفت مسجدسلیمان بود که تیم فولاد تحت فشار هواداران نفت توانست دروازه خود را بسته نگه دارد و چند موقعیت هم روی دروازه حریف ایجاد کند که ثمری نداشت. بازی بعدی هم نبرد خانگی فولاد مقابل نساجی بود که با برتری شاگردان پورموسوی همراه شد. رفیعی در این دو بازی کمی بهتر از دیدار مقابل پرسپولیس ظاهر شد ولی باز هم فاصله زیادی با روزهای ایده آل خود داشت.

با گذشت این سه دیدار، فولادی ها به جدال حساس دیگری در ورزشگاه آزادی رسیدند. این بار سیروس پورموسوی که تیمش در رده پنجم جدول لیگ قرار داشت، برای ماندن در کورس بالانشینان رقیبی را مقابل خود می دید که خودش سودای قهرمانی داشت و می خواست از نردبان فولاد برای نزدیک شدن به صدر جدول استفاده کند. در چنین بازی مهمی نقش ستاره ای مثل سروش رفیعی پررنگ تر از قبل می شد. فولاد در بازی برابر استقلال روی ضد حمله ها حساب ویژه ای روی این ستاره خود باز کرده بود. سروش سعی می کرد هر توپی را که از محوطه جریمه خودی دور می شد، به دست آورد و برای مهاجمان تیمش ارسال کند. او چند بار با استفاده از هوش بالا و خلاقیت خود گره میانه میدان را باز کرد و توپ را از تجمع هافبک های استقلال خارج کرد. او در این کار بسیار موفق بود اما در درگیری هایی که با مدافعان حریف داشت، چندان عالی کار نکرد و سهم برتری آبی پوشان مقابل او بیشتر بود. در زمینه پاس های کلیدی یا عمقی که ایجاد موقعیت کند هم نمی توان نمره قابل قبولی به او داد، چرا که سبک بازی فولاد طوری نبود که دست او را در ارسال چنین توپ هایی باز بگذارد. یکی دیگر از فاکتورهایی که سابقا در بازی رفیعی خیلی دیده می شد، دریبل زنی و کارهای فانتزی بود. این مورد هم دیشب فقط یکی دو بار از ستاره فولاد دیده شد و شاید تکرار آن نیاز به رسیدن او به فرم ایده آل بدنی داشته باشد.

در مجموع تقابل سروش با استقلال هم برای او شب درخشانی رقم نزد و هنوز این بازیکن فرصت لازم دارد تا به وضعیت مناسب جسمانی و همچنین هماهنگی با بازیکنان فولاد برسد. البته عملکرد رفیعی در بازی دیشب بهتر از جدالی بود که بیست روز پیش مقابل پرسپولیس به نمایش گذاشت و این یک پالس مثبت برای سیروس پورموسوی است که از هفته های آینده یک ستاره آماده را در ترکیب اصلی تیمش و میانه میدان در اختیار داشته باشد. البته در کنار پورموسوی، دیگر مربی ای که عملکرد سروش را سخت بررسی می کند، برانکو ایوانکوویچ است. او در شرایط سختی که تیمش از نظر بازیکن دارد، کاملا روی حضور رفیعی و ترابی حساب کرده و در نیمه دوم فصل می خواهد یک بازیکن آماده و روی فرم را تحویل بگیرد.