ماشروم چیست و مصرف آن چه تاثیری بر بدن دارد؟

 بیش از ۱۸۰ نوع قارچ وجود دارد که حاوی مواد شیمیایی سیلوسایبین یا سیلوسین هستند. ماشروم های روانگردان مانند پیوت (peyote) در قرن های گذشته در ادبیات بومی استفاده شده اند. هم سیلوسایبین و هم سیلوسین می توانند به صورت مصنوعی در آزمایشگاه نیز تولید شوند. گزارش هایی مبنی بر اینکه سیلوسایبین در خیابان ها خریداری می شود در واقع می تواند گونه های دیگر قارچ با LSD باشد.

نام های رایج یا نام های خیابانی: مجیک ماشروم، ماشروم، ماشروم های مقدس، شروم ها، لیتل اسموک، عشق ارغوانی

سیلوسایبین (ماشروم ها)

سیلوسایبین (۴-فسفوریلاکسی-ان، ان-دیمتیل ترپتامین) یا سیلوسین هر دو ترکیبات شیمیایی اندول هستند که از انواع خاصی از قارچ های توهم زای تازه یا خشک شده ( ماشروم ) که در مکزیک، آمریکای مرکزی و ایالات متحده یافت می شوند، به دست می آیند. این ترکیبات ساختار مشابهی با دی اتیل آمید لیزرژیک اسید (LSD) دارند و برای اثرات توهم زایی و سرخوشی آنها مورد سوء استفاده قرار می گیرند. اثرات توهم زایی احتمالا به دلیل تاثیر بر روی گیرنده های سروتونین (۵-HT) در سیستم عصبی مرکزی ایجاد میشوند.

روشهای استفاده از ماشروم

ماشروم ها به صورت خوراکی مصرف میشوند و ممکن است به صورت چای تهیه یا به غذاهای دیگر اضافه شوند. ماشروم ها میتوانند به صورت تازه یا خشک شده مصرف شوند. سیلوسایبین طعم تلخ و ناخوشایندی دارد.

“ماشروم ها” دارای ساقه های طولانی و بلندی هستند که ممکن است سفید یا قهوه ای با چتری با لکه های تیره در زیر آن باشند. ماشروم های خشک شده معمولا به رنگ قهوه ای سرخ مایل به قرمز با قسمتهایی به رنگ سفید هستند.

دوز معمول ماشروم سیلوسایبین چه مقدار است؟

ماشروم های خشک شده حاوی ۰٫۲ تا ۰٫۴ درصد سیلوسایبین و تنها مقدار کمی سیلوسین هستند. دوز معمولی سیلوسایبین ۱۰ تا ۵۰ میلی گرم (حدود ۲۰ تا ۳۰ گرم ماشروم تازه یا ۱ تا ۲٫۵ گرم پودر ماشروم خشک شده) با حداکثر مدت اثر ۱ تا ۲ ساعت و حدود ۶ ساعت می باشد. با این حال، دوز و اثرات می توانند به طور قابل توجهی بسته به نوع ماشروم، روش آماده سازی و تحمل فرد متفاوت باشند.

اثرات مصرف “ماشروم ها”

اثرات سیلوسایبین شبیه به دیگر روانگردان ها مانند مسکالین از پیوت گرفته تا LSD می باشند. واکنش روانشناختی استفاده از سیلوسایبین شامل توهمات بصری و شنوایی و ناتوانی در تشخیص تخیل از واقعیت است. واکنش های هراس و روان درمانی نیز ممکن است رخ دهند، به ویژه اگر سیلوسایبین در دوزهای بالا مصرف شود.

روانگردان ها که در عمل ماده شیمیایی مغزی سروتونین تداخل ایجاد میکنند، ممکن است موارد زیر را تغییر دهند:

    خلق و خوی

    ادراک حسی

    خواب

    گرسنگی

    دمای بدن

    رفتار جنسی

کنترل عضله

اثرات فیزیکی ماشروم های روانگردان ممکن است شامل احساس تهوع، استفراغ، ضعف عضلانی، سردرگمی، و عدم هماهنگی بدن باشند. استفاده ترکیبی با مواد دیگر مانند الکل و ماری جوانا می تواند باعث افزایش یا بدتر شدن همه این اثرات شود.

سایر اثرات مواد مخدر روانگردان عبارتند از:

احساسات شدید و تجربیات حسی

تغییرات در درک زمان (مثلا گذر آرام زمان)

افزایش فشار خون، میزان تنفس یا دمای بدن

کاهش اشتها

خشکی دهان

مشکلات خواب

احساسات درهم (مانند ” دیدن “صداها” یا شنیدن “رنگ ها”)

کمرویی کمتر

افزایش تعریق

هراس

احساسات آرامش و یا جدا شدن از خود یا محیط

حرکات غیر هماهنگ

 پارانویا (بدگمانی) – بی اعتمادی شدید و ناعادلانه به دیگران

روان پریشی- اختلال تفکر و جدا شدن از واقعیت

دوزهای بالای سیلوسایبین، مثلا مصرف بیش از حد آن، در مدت زمان طولانی می تواند منجر به عوارض شدید عصبی شود. ممکن است اتفاق خاصی رخ دهد که ممکن است شامل وحشت، پارانویا، روان پریشی، تصورات ترسناک (“سفر وحشتناک”) و به ندرت مرگ باشد.

سوء مصرف ماشروم های در صورتی که قارچ سمی سهوا به جای ماشروم سیلوسایبین مصرف شود، می تواند منجر به سمیت یا مرگ نیز شود. اگر چند ساعت پس از مصرف ماشروم، استفراغ، اسهال یا گرفتگی شکم شروع شد، احتمال مسمومیت با ماشروم های سمی باید در نظر گرفته شود.

تحمل استفاده از سیلوسایبین گزارش شده است که به این معنی است که یک فرد نیاز به افزایش دوز بیشتر برای دریافت همان اثر روانگردان است. توهماتی شبیه توهماتی که در بعضی افراد بعد از استفاده از LSD اتفاق می افتد با مصرف ماشروم نیز گزارش شده است.

چقدر طول می کشد ماشروم در بدن شما بماند؟

روانگردان های رایج با آزمایشات مواد مخدر استاندارد مشخص نمیشوند. در صورت درخواست توسط مقامات قانونی یا پرسنل پزشکی، امکان انجام آزمایشات آزمایشگاهی وجود دارد که می توانند هر گونه دارو یا متابولیت، از جمله سیلوسایبین را از طریق تکنیک های پیشرفته شناسایی کنند.

هنگامی که از طریق ادرار آزمایش انجام میگیرد، مزیلوسین متابولیسم قارچ سیلوسایبین می تواند تا ۳ روز در بدن شما باقی بماند. با این حال، میزان متابولیسم، سن، وزن، شرایط پزشکی، تحمل دارو، داروهای دیگر یا داروهای استفاده شده، و pH ادرار هر فرد ممکن است بر دوره های تشخیص واقعی تاثیر گذار باشند.

میزان استفاده از قارچ های روانگردان

بر اساس تحقیقات ملی SAMHSA در مورد بررسی میزان استفاده و بهداشت مواد مخدر (NSDUH)، ۱٫۲ میلیون نفر یا کمتر از ۱٪ از جمعیت گزارش کرده اند که در ماه قبل از تحقیق، از روانگردان استفاده کرده اند رقمی که از سال ۲۰۰۲ ثابت باقی مانده است. استفاده ماده روانگردان در ماه گذشته، در میان مردان نسبت به زنان بیشتر بود (۷۴۸۰۰۰ در مقابل ۴۲۶۰۰۰). در سال ۲۰۱۴، ۹۳۶۰۰۰ نفر در سن ۱۲ سالگی و یا بیشتر بودند که برای اولین بار در سال گذشته از روانگردان ها استفاده کردند. روانگردان ها نه تنها شامل قارچ سیلوسایبین هستند، بلکه شامل سایر داروهای روانگردان مانند ال اس دی، ام دی ام ای (اکستازی، مولی) و پیوت نیز می باشند. به طور خاص، دانشجویان کالج ممکن است ماشروم ها را به منظور مصرف ماده مخدر انتخاب کنند.

 آیا ماشروم ها قانونی هستند؟

سیلوسایبین براساس قانون کنترل سازمان مبارزه با مواد مخدر ایالات متحده، ماده ای در برنامه I می باشد که به این معناست که احتمال بالقوه برای سوء مصرف دارد، در حال حاضر هیچ گونه استفاده پزشکی مورد قبول در درمان در ایالات متحده ندارد و فاقد ایمنی برای استفاده تحت نظارت پزشکی می باشد.

در حال حاضر سیلوسایبین برای پزشکان در محدوده بالینی در دسترس نیست زیرا این دارو توسط اداره مبارزه با مواد مخدر ایالات متحده (DEA) به عنوان یک داروی دربرنامه I ثبت شده است. تنها محققان از طریق اعراض از حقوق ویژه از سازمان غذا و دارو ایالات متحده به منظور مطالعه بر روی آنها، قادر به دسترسی به ترکیب غیر قانونی می باشند. سایر داروهای موجود در برنامه I عبارتند از ماری جوانا، ال اس دی و هروئین. به منظور تجویز سیلوسایبین برای بیماران، این ماده باید مجددا به عنوان داروی برنامه II طبقه بندی شود، به این معنی که از لحاظ مصرف پزشکی، اما با محدودیت های شدید به علت پتانسیل اعتیاد، قابل قبول است.

موارد مصرف پزشکی برای سیلوسایبین

اگرچه سیلوسابین قرن هاست که در آیین های مختلف مورد استفاده قرار میگیرد، اما اخیرا علم پزشکی مدرن نیز از آن استفاده کرده است. در دسامبر ۲۰۱۶، گزارشی در مجله روان شناختی منتشر شد که به تفصیل به دو مطالعه کوچک که نشان دادند عنصر موجود در “ماشروم” یعنی سیلوسایبین می تواند احساس “پریشانی وجودی” را که بیماران اغلب پس از درمان سرطان احساس می کنند، را تغییر دهد، پرداخت. بنا به گزارشات، سرطان می تواند بیماران را با این نوع اختلالات روانپزشکی رها کند، احساسی که زندگی را بی معنا میکند. درمان های معمول مانند داروهای ضد افسردگی ممکن است موثر نباشند. با این حال، تنها استفاده از یک دوز مجزا از سیلوسایبین مصنوعی، احساس پریشانی که بیماران مبتلا به سرطان آن را تجربه میکنند و اثر طولانی مدتی دارد، را تغییر میدهد. برخی از افراد مبتلا به سرطان پیشرفته اثرات دارو را طوری توصیف کرده اند به طوری که “ابر فنا و سرنوشت تلخ آسمان زندگی آنها را ترک کرده است”.

دو مطالعه با استفاده از سیلوسایبین تکمیل شدند: یکی در دانشگاه نیویورک (NYU) مرکز پزشکی لانگان در شهر نیویورک و دیگری در دانشکده پزشکی جان هاپکینز در بالتیمور. برای هر دو مطالعه، ناظران آموزش دیده هنگام تجربه اثرات دارو، که منجر به توهم می شود، همراه بیمار بودند.

در مطالعه دانشگاه نیویورک، به ۲۹ بیمار مبتلا به سرطان پیشرفته، تنها یک دوز از سیلوسایبین یا ویتامین B به نام نیاسین داده شد. بعد از هفت هفته، بیماران درمان ها را تغییر دادند (در طول مطالعه). ۸۰ درصد از بیمارانی که سیلوسایبین دریافت کردند، از پریشانی که به سرعت اتفاق افتاده بود و بیش از شش ماه طول کشیده بود، رهایی یافتند. محققان اثرات دراز مدت را با نگاه به نمرات آزمون برای افسردگی و اضطراب ارزیابی کردند.

در جانز هاپکینز، محققان ۵۱ بیمار مبتلا به سرطان پیشرفته با دوز اندکی از سیلوسایبین و پس از آن پنج هفته بعد با دوز بالاتر درمان کردند. همانند مطالعه NYU، اکثر بیماران از اضطراب و افسردگی که تا شش ماه ادامه داشت، رهایی یافتند.

مطالعات بیشتری روی سیلوسایبین انتظار میرود. محققان دانشگاه نیویورک در انتظار سازمان غذا و دارو برای تایید آزمایش فاز سه هستند. با این حال، حتی اگر این آزمایش توسط FDA تصویب شود، باید داروهای روانگردان را برای آنکه برای بیماران در دسترس باشند، مجددا طبقه بندی کنند.

مطالعه دانشکده پزشکی دانشگاه جان هاپکینز در بالتیمور در سال ۲۰۱۱ شامل گروه های کوچکی از بیماران در یک محیط بالینی کنترل شده و نظارت شده بود. عنصر فعال موجود در “ماشروم ها”، سیلوسایبین، به طور تصادفی به بیماران داده شد. محققان دریافتند تنها یک دوز دارو باعث افزایش تحمل در افراد شد، و شخصیت افراد در ۶۰ درصد از بیماران به نحو مثبتی تغییر کرد. یک دور موفق قرار گیری در معرض داروهای سیلوسایبین، بسیاری از احساسات فرد را تقویت کرد.