سندرم آسپرگر چیست؟

برخی از افراد مبتلابه اختلال طیف اتیسم با عنوان عملکرد بالا طبقه‌بندی می‌شوند. اوتیسم با عملکرد بالا به این معناست که این افراد تأخیر در مهارت‌های زبانی و شناختی که در بسیاری از افراد مبتلابه اختلال طیف اتیسم معمول است را تجربه نمی‌کنند.

این نوع سندرم نوعی اختلال طیف اوتیسم و نوعی اختلال رشد است. جوانان مبتلابه سندرم آسپرگر در رابطه با دیگران ازنظر اجتماعی شرایط سختی دارند و الگوهای رفتاری و تفکر آن‌ها می‌تواند سخت و تکراری باشند.

کودکان و نوجوانان مبتلابه بیماری سندرم آسپرگر، می‌توانند با دیگران صحبت کنند و می‌توانند در کارهای مدرسه خود عملکرد خوبی داشته باشند. بااین‌حال، آن‌ها در درک موقعیت‌های اجتماعی و اشکال ظریف ارتباطات مانند زبان بدن، طنز و طعنه مشکل‌دارند.

آن‌ها همچنین ممکن است درباره یک موضوع یا علاقه، زیادی صحبت کنند و یا فقط بخواهند فعالیت‌های محدودی انجام دهند.

سندرم آسپرگر نتیجه تربیت کودک یا فرزندپروری ضعیف نیست. سندرم آسپرگر یک بیماری عصبی مغز و اعصاب است، یعنی فقط بخشی از مغز کودک رشد می‌کند، که دلایل آن کاملاً درک نشده است در حال حاضر آزمایش‌های موجود، مانند آزمایش خون یا اسکن تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) ، نتوانسته‌اند ناهنجاری‌های مداوم در مغز را نشان دهند.

علائم و نشانه‌های سندرم  آسپرگر

•     مشکل در تعامل اجتماعی
•     انجام رفتارهای تکراری
•     محکم ایستادن بر روی آنچه فکر می‌کنند
•     تمرکز بر قوانین و روال‌ها
•     ارتباط کلامی یا غیرکلامی غیرعادی یکی از علائم آسپرگر است
•     عدم توانایی در مشارکت در گفتگوی دونفره
•     عدم توانایی در اظهار عاطفه یا واکنش به عواطف اجتماعی
•     عدم توانایی در ایجاد روابط دوستانه با همسالان و حفظ این روابط
•     گرایش به انجام روتین یا فعالیت­‌های خاص
•     تکان دادن و پیچاندن دست یا حرکات مکرر بدن
•     دل‌مشغولی شدید و غیرعادی به علایق محدود
•     رفتارهای تکراری شامل رفتارهایی که به خود فرد آسیب می‌رساند
•     حساسیت بیش‌ازحد به جنبه‌های حسی محیط پیرامون

عوامل خطرساز بیماری سندرم آسپرگر

    جنسیت: مردها احتمال بیشتری برای پیشرفت آسپرگر نسبت به زنان دارند.

    ژنتیک: شواهد محکمی ‌وجود دارند که نشان می‌دهند، آسپرگر حداقل تا حدودی، یک بیماری ارثی است.

علل محیطی بیماری سندرم آسپرگر

برخی محققان معتقدند که بیماران مبتلابه آسپرگر بیشتر در معرض عوامل محیطی قرارگرفته‌اند تا ژنتیکی برخی از محرک‌های محیطی عبارت‌اند از:

•     عفونت‌های ویروسی یا باکتریایی در دوران بارداری
•     آلودگی هوا
•     مادری که هنگام بارداری سیگار می‌کشید.
•     والدینی که در زمان بارداری سن بالایی هستند.
•     قرار گرفتن در معرض آفت‌کش‌ها

درمان بیماری سندرم آسپرگر

بااینکه در حال حاضر درمان آسپرگر وجود ندارد، روش­‌های درمان روی سه علامت اصلی تمرکز دارند: ضعف در مهارت برقراری ارتباط، روتین­‌های مکرر یا وسواس‌ گونه و مهارت‌های فیزیکی. یک برنامه‌ی مؤثر درمان آسپرگر باید علایق کودک را گسترش دهد، برنامه قابل پیش‌بینی داشته باشد، وظایف را به‌صورت مراحل ساده آموزش دهد، توجه کودک را به فعالیت‌های نظام‌مند معطوف کند و به‌طور منظم باعث تقویت رفتار کودک شود. روش‌های درمان آسپرگر شامل موارد زیر است:

•     درمان آسپرگر با تمرین مهارت‌های اجتماعی
•     درمان آسپرگر با درمان شناختی رفتاری
•     درمان آسپرگر با مصرف دارو
•     درمان آسپرگر با کاردرمانی یا فیزیوتراپی
•     گفتار یا زبان درمانی تخصصی
•     آموزش مهارت‌های رفتاری و حمایتی به والدین

کودکان مبتلابه سندرم آسپرگر، تعامل اجتماعی ضعیف، وسواس، الگوهای گفتاری خاص و سایر شیوه‌های رفتاری عجیب رادارند. آن‌ها ممکن است در کارهای روزمره شرکت کنند و حساسیت غیرعادی نسبت به محرک‌های حسی اطراف خود نشان دهند. درحالی‌که همه کودکان مبتلابه این بیماری واکنش‌های متفاوتی دارند، آنچه آن‌ها را از هم جدا می‌کند، مهارت‌های غیرمعمول اجتماعی و علاقه‌های وسواسی آن‌ها است.

همان‌طور که در بالا ذکر شد، سندرم آسپرگر دیگر به‌عنوان یک بیماری به‌خودی‌خود تشخیص داده نمی‌شود. این بخشی از طیف وسیعی از شرایط موجود در اختلال طیف اوتیسم است.

اگر والدین نگران پیشرفت اجتماعی کودک، الگوهای غیرمعمول زبان و رفتارهای عجیب‌وغریب در آن‌ها هستند، باید با پزشک متخصص اطفال مشورت کنند. پزشک متخصص اطفال می‌تواند تشخیص دهد که آیا کودک باید توسط یک متخصص بررسی شود، مانند یک متخصص رشد، روانشناس یا پزشک دیگری که با ASD آشنا است یا خیر. آزمایش و ارزیابی، معمولاً تیمی از متخصصان پزشکی و روانشناسی را درگیر می‌کند.